Strona 1 z 3
Przebieg linii gospodarczych z północnego wschodu na południowy zachód. Linie oddziałowe prostopadłe do nich.
Takie rozwiązanie układu linii ma zabezpieczyć drzewostany przed wiatrami wywalającymi z zachodu z południowego zachodu jak również z północnego zachodu. Prócz tego układ ten stwarza korzystniejsze warunki do odnowienia dając nalotom i uprawom częściową osłonę przed silnym nasłonecznieniem z południa.
a)drzewostanową
a) kontrolną
Proszę podać listę podobieństw i różnic
Metody drzewostanowe
Autor - Judeich (1871) Powstała z metod:
okresowo-powierzchniowej i okresowo- kombinowanej
(była wynikiem obserwacji, że konieczne było odstąpienie od realizacji planu).
Główne założenia:
- wytyczne gospodarki leśnej na najbliższy okres (10-20 lat) i jej kształtowanie przez dalsze rewizje,
- zestawienia i plany dla całej kolei rębu są zbędne,
- nie dąży się do uporządkowania przestrzennego, ale do uporządkowania klas wieku.
Rozwój metody umożliwiła teoria maksymalnej renty gruntowej - pozwoliła obliczyć korzyści i straty wynikające z uwzględniania indywidualnej dojrzałości rębnej.
Dojrzałość rębna drzewostanu jest podstawą regulacji użytkowania - uniezależnienie od kolei rębu („gospodarstwo w całym lesie (obrębie) powinno być zastąpione gospodarstwem w drzewostanie").
Ogólne zasady gospodarowania w metodzie drzewostanowej
a) Las jest podzielony liniami sztucznymi i naturalnymi - tworzy się krótkie ostępy i gospodarstwa. Podział powierzchniowy jest podstawą zaprojektowania kierunku i lokalizacji powierzchni zrębowych; oddziały nie są przydzielane do okresów gospodarczych.
b) Użytki rębne
- określenie finansowej kolei rębu (w charakterystycznych drzewostanach obliczenie „odsetka wskazującego" - wyraża stosunek przyrostu wartości drzewostanu do wartości kapitałów czynnych w produkcji leśnej - specjalne wzory, porównanie z przyjętą w państwie stopą procentową) - to obliczenie daje ogólną orientację jaka będzie powierzchnia zrębowa w ciągu 10-20 lat; inny sposób obliczenia - dojrzałość materiałowa, dojrzałość techniczna,
- zestawienie zrębów na 10 lat na podstawie opisów taksacyjnych i map:
• rozręby i oręby,
• d-stany „zdecydowanie" rębne (wyjątki: niekorzystne położenie w ostępie) + d-stany negatywne,
• d-stany do wycięcia ze względu na uporządkowanie przestrzenne,
• d-stany „wątpliwie" rębne,
- na podstawie zestawienia tworzy się orientacyjny etat rębny weryfikowany przez normalny etat roczny i przyjmowany zależnie od układu klas wieku,
c) Użytki międzyrębne z:
• czyszczeń
• trzebieży
• przestojów
• przygodne
Ocena metody
(Wagner) Oparcie dojrzałości rębnej drzewostanów na przesłankach finansowych (metoda regulacji dochodów)
(Judeich) Osobne traktowanie każdego drzewostanu - gospodarstwo grupowo-drzewostanowe.
Najmniejszą jednostką manipulacyjną jest pododdział. Stwarza to możliwość dostosowania zagadnień produkcyjno-hodowlanych do warunków siedliska.
METODY DRZEWOSTANOWE- MET. UL.
(metoda urządzania lasu) Twórcą jest Judrich-1571.Podstawowe znaczenie ma dojrzałość rębna poszczególnych drzewostanów . Etat określa się na najbliższy krótki okres na podstawie miąższości istniejących w obrębie drzewostanów rębnych. Tutaj regulacja ładu czasowego ma na celu osiągnięcie najwyższych dochodów, do wyrębu wyznacza się drzewostany, które osiągnęły dojrzałość rębną. Okres gospodarczy ustala się na 10 lat i na ten czas sporządza się szczegółowy plan cięć. W metodach drzewostanowych do najważniejszych czynników URZ L zalicza się:
1.Pełna i szczegółowa inwentaryzacja zasobów .
2.Zestawienie klas wieku , które ułatwiają analizę czynników produkcji.
3.Wykaz drzewostanów rębnych i przeszłorębnych.
4. Wykaz drzewostanów negatywnych.
5.Wykaz drzewostanów, których wycięcie jest konieczne ze względu na zachowanie ładu przestrzennego.
6.Ustalenie jakie czynniki techniczno-gospodarcze muszą być wykorzystane w najbliższym czasie.
Jeżeli zachodzi konieczność unormowania lasu to oblicza się normalny etat powierzchniowy. Etat użytków przedrębnych oblicza się na podstawie próbnych powierzchni trzebieżowych.
Metody strukturalne, m.in.:
a) Kontrolna Gurnaud- Biolley'a
1878 - Adolphe Gournaud (1825-1898) przedstawia projekt metody kontrolnej na Wystawie Światowej w Paryżu
Gournaud: "Celem gospodarowania jest nieprzerwana produkcja drewna - możliwie dużej ilości, możliwie dobrej jakości. Leśnik powinien tak kształtować drzewostan, by osiągnąć możliwie wysoką jego wartość przy użyciu sił danych darmo przez naturę"
1888 - Henri Biolley (1858-1939) wykonuje pierwsze doświadczenia z metodą kontrolną w lesie przerębowym (30 ha); 1890 - pierwszy plan urządzania wg metody kontrolnej (lasy Gminy Couvet)
Las przerębowy - struktura podpatrzona w górskich lasach drobnej własności użytkowanych plądrowniczo w formie jednostkowych cięć, i w których odnowienie lasu pozostawiono naturze; struktura taka występuje niekiedy także w lesie naturalnym jako krótkotrwała (20-60 lat) faza przejściowa przy odmładzaniu fazy terminalnej
We współczesnym lesie przerębowym celem nadrzędnym jest osiągnięcie stanu równowagi i trwałe jej utrzymanie
Struktura lasu przerębowego jest kształtowana i utrzymywana przez regularne cięcia (cięcia przerębowe), które umożliwiają osiągnięcie odpowiedniej ilości odnowienia, maksymalnego przyrostu drewna i maksymalnego plonu
Kryteria przy wyborze drzewa do wycięcia: - popieranie odnowienia,
- selekcja i pielęgnacja drzew,
- regulacja struktury drzewostanu (pionowej i poziomej),
- użytkowanie drzewa dojrzałego,
- użytkowanie sanitarne
Nie rozróżnia się cięć przedrębnych i cięć rębnych!
Cechy cięć przerębowych:
- nieprzerwane odnowienie na całej powierzchni rekompensuje ubytek drzew użytkowanych utrzymuje się charakter lasu trwałego,
- pielęgnacja drzew jest zindywidualizowana,
- duże znaczenie ma dozowanie światła,
- tempo przyrostu grubości drzew ma inny przebieg niż w drzewostanie jednowiekowym, drewno jest równosłoiste,
- znaczną część plonu stanowią drzewa grube, uzyskuje się za nie wysoką cenę,
- otrzymuje się sortymenty bardzo grube, - tempo wzrostu młodych drzew jest przyhamowane w wyniku ocienienia,
- drzewostany w lesie przerębowym są bardzo odporne na szkody ze strony wiatru i śniegu
Metoda kontrolna- połączenie pielęgnacji lasu i kontroli przyrostu miąższości w celu osiągnięcia największych efektów produkcyjnych (Knuchel, 1950)
Cechy metody kontrolnej:
- trwały podział lasu na jednostki kontrolne,
- okresowy, pełny pomiar jednostek,
- kontrola użytkowania przy pomocy tzw. dwukrotnego pomiaru,
- zastosowanie taryf do obliczenia miąższości drzew stojących,
- obliczenie bieżącego okresowego przyrostu miąższości poszczególnych jednostek,
- zerwanie z pojęciem "kolej rębu" i "wiek rębności".
Taryfa- lokalne tablice miąższości, t. jednodzielna - pozwala odczytać miąższość drzewa tylko na podstawie jednej cechy (najczęściej pierśnicy)
Sylwa (sv) - jednostka objętości drzewa na pniu, z której po wyrobieniu sortymentów otrzymuje się 1 m3 drewna
Obliczanie bieżącego przyrostu miąższości:
Urządzeniowe zestawienia inwentaryzacyjne:
- liczba drzew i krzywa liczebności,
- zapas, zasobność, miąższość drzewa przeciętnego,
- struktura zapasu wg klas grubości (cienkie d=17,5-32,5 cm, średnie -
d=32,5-52,5 cm, grube d>52,5 cm) i gatunków,
- zmiana zapasu, przyrost bieżący, dorost,
- wielkość przyrostu wg stopni pierśnic i klas,
- użytkowanie wg ilości i gatunków.
Gospodarstwo leśne jest specyficznym terenem badań. Rolę szczególnego wskaźnika pełni przyrost bieżący. Jego porównanie zarówno w kolejnych okresach (w danej jednostce kontrolnej) jak i między różnymi jednostkami zmierza do znalezienia metodą kolejnych przybliżeń optymalnej zasobności i struktury zapasu, tak by zapewnić maksymalne efekty produkcyjne.
W zależności od spodziewanego przyrostu miąższości i od potrzeb kształtowania zapasu i jego struktury, obliczany jest etat miąższościowy cięć przerębowych.
Nie ma w świecie drugiej metody urządzania lasu, która byłaby tak długo stosowana bez zmiany założeń i sposobów wykonania
Ocena metody kontrolnej:
- wysoki nakład pracy i kosztów wykonania pełnego pomiaru pierśnic drzew,
- nie występują koszty taksacji i częstego aktualizowania map,
- duża wartość drewna produkowanego w lesie przerębowym,
Ograniczenia stosowania metody kontrolnej i prowadzenia lasu przerębowego:
- konieczność istnienia stabilnych warunków politycznych, gospodarczych i społecznych,
- posiadanie bardzo dobrze przygotowanego personelu leśnego,
- posiadanie gęstej sieci dróg wywozowych,
- produkcja sortymentów krótkich,
- duża suma opadów rocznych,
- małe zagęszczenie zwierzyny,
- posiadanie wartościowych ekotypów hodowanych drzew.
- brak negatywnego oddziaływania emisji przemysłowych.
Prowadzenie lasu przerębowego odpowiada warunkom półnaturalnego kierunku hodowli lasu:
- zapewnia zgodność składu gatunkowego drzewostanów z siedliskiem,
- wykorzystuje potencjał genetyczny drzew,
- kształtuje mieszane drzewostany o zróżnicowanej strukturze,
Las przerębowy pozwala wypełniać funkcje pozaprodukcyjne:
- glebo- i wodochronne,
- rekreacyjne,
- estetyczne,
- mikroklimatyczne,
Urządzanie lasu wg metody kontrolnej odpowiada współczesnym koncepcjom prowadzenia lasu:
- gospodarowanie jest zindywidualizowane, wolne od schematów,
- bardzo duża jest rola gospodarza lasu w realizacji ramowych wskazań planu urządzania,
- możliwe jest połączenie w jednej osobie wykonawcy planu urządzania lasu i realizatora postanowień planu.
Próchnica jest jednym z wskaźników mówiących o aktualnej zdolności produkcyjnej siedliska z uwagi na to iż jest łatwo zmiennym elementem.
forma aktualnego stanu siedliska
Jednostka określająca aktualną zdolność produkcyjną siedliska w odniesieniu do jego zdolności potencjalnej - wynikającej z trudno zmiennych elementów gleby.
Wyrazem aktualnej zdolności produkcyjnej jest zestaw łatwo zmiennych elementów, takich jak:
-forma próchnicy
-zestaw gatunków wskaźnikowych runa (typ pokrywy)
-aktualna produkcyjność (bonitacja drzewostanów)
Na terenach nizinnych w odniesieniu do siedlisk świeżych wyróżnia się następujące stopnie aktualnego stanu siedliska:
N - siedliska w stanie naturalnym lub zbliżonym do naturalnego
z - zniekształcone
d - słabo zdegradowane
D- silnie zdegradowane
żyzności gleby
Naturalna zdolność gleby do zaspokajania porzeb roślin lub fitocenoz z jednoczesnym uwzględnianiem wpływu pozostałych czynników siedliska.
Czynniki kształtujące: zawartość koloidów mineralnych i organicznych, skład mineralny gleb, organizmy żywe ( drobnoustroje) , stosunki wodno powietrzne i cieplne, procesy wietrzenia minerałów i skał, ekto- i endopróchnica, roślinność.
Struktura gleby, pochodzenie gleby, pH, skład mechaniczny, zasobność w składniki pokarmowe, pojemność sorpcyjna, właściwości chemiczne.
Pochodzenie gleby decyduje o składzie mechanicznym i zasobności.
Skład mechaniczny i struktura gleby decyduje o kapilarności oraz o możliwości przechodzenia korzeni przez glebę.
PH- decyduje o występowaniu mikroorganizmów i procesach chemicznych.
Właściwości chemiczne decydują o procesach chemicznych i przemywaniu.
Zasobność w składniki pokarmowe decyduje o możliwościach wzrostowych drzew.
struktura gleby-najlepsza gruzełkowata lub kaprofilowa,zapewniają one łatwość penetracji przez korzenie, dobre warunki powietrzne
porowatość- wynika z istnienia przestworów w glebie
głęb.gleby-biologiczna ,jest to miąższość strefy dostępnej dla korzeni
Użytki przygodne pozyskiwane są we wszystkich drzewostanach ( z wyjątkiem upraw i młodników) w wyniku prowadzenia cięć sanitarnych (posusz, drzewa pułapkowe, wiatrołomy, wywroty). Etat użytków przygodnych ze względu na sposób powstawania i charakter nie może być ściśle określony. Może być on oszacowany jako pewien procent użytków rębnych lub przedrębnych. Najbardziej miarodajną podstawą oszacowania etatu użytków przygodnych jest wielkość pozyskania ich w poprzednim okresie gospodarczym.
Wszelkie nieprawidłowości w budowie przestrzennej, wewnętrznej strukturze lasów, zła kondycja drzewostanów, gradacje zwiększają prawdopodobieństwo wystąpienia użytków przygodnych.
Treść:
2. Szczególne formy ochrony przyrody- istniejące i projektowanie
3. Walory przyrodniczo-leśne
4. Zagrożenia
5. Wytyczne do organizacji gospodarstwa leśnego, regulacji użytkowania zasobów oraz wykonywania prac leśnych
6. Plan działań-zestawienie prac objętych programem ochrony przyrody
Cele programu:
a) poprawa warunków ochrony przyrody i w miarę możliwości wzbogacania zasobów przyrodniczych ekosystemów leśnych, a w szczególności zachowania różnorodności biologicznej na wszystkich poziomach organizacji ( genowym, gatunkowym, populacyjnym)
b) &#...
rotheden