Tom Clancy - Centrum 07 - Dziel I Zdobywaj.pdf - Tom Clancy - uzavrano

TOM CLANCY

DZIEL I ZDOBYWAJ

TOM CLANCY

w Wydawnictwie Amber

BEZ SKRUPUŁÓW

CZAS PATRIOTÓW

CZERWONY KRÓLIK

CZERWONY SZTORM

DZIEL I ZDOBYWAJ

KARDYNAŁ Z KREMLA

POLOWANIE NA „CZERWONY PAŹDZIERNIK"

STAN ZAGROŻENIA

TĘCZA SZEŚĆ

ZĘBY TYGRYSA

TON

CLANCY

OP-CENTER CENTRUM SZYBKIEGO REAGOWANIA

DZIEL I ZDOBYWAJ

Seria Toma Clancy'ego i Steve'a Pieczenika

Tekst Jeff Rovin

Przekład

Kamil Gryko

Tomasz Wilusz

AMBER

Tytuł oryginału TOM CLANCY'S OP-CENTER: DIVIDE AND CONQUER

Redaktorzy serii

MAŁGORZATA CEBO-FONIOK, ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna AGATA NOCUŃ

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta

JOLANTA KUCHARSKA, RENATA KUK

Ilustracja na okładce ARCHIWUM WYDAWNICTWA AMBER

Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

Skład WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza na stronę Internetu

http://www.amber.sm.pl

http://www.wydawnictwoamber.pl

rights reserved.

ISBN 83-241-1919-1

PROLOG

Waszyngton

Niedziela, 13.55

Dwaj mężczyźni siedzieli w skórzanych fotelach w kącie wyłożonej boazerią

biblioteki. Zaciszny pokój mieścił się w dostojnym budynku przy Massachusetts

Avenue. Zaciągnięte zasłony chroniły dzieła sztuki przed promieniami słońca.

Jedynym źródłem światła był przyćmiony blask dopalającego się w kominku ognia,

który napełniał stary pokój nikłym zapachem dymu.

Jeden z mężczyzn, wysoki, tęgi i swobodnie ubrany, o przerzedzonych siwych

włosach i pociągłej twarzy, pił czarną kawę z niebieskiego kubka z napisem CAMP

DAVID i uważnie studiował kartkę tkwiącą w zielonej teczce. Jego towarzysz,

siedzący naprzeciwko, plecami do szafy z książkami, był niski, krępy jak buldog,

miał trzyczęściowy szary garnitur i krótko ostrzyżone rude włosy. W dłoni

trzymał pusty kieliszek, który jeszcze przed chwilą wypełniony był po brzegi

szkocką. Siedział z nogą założoną na nogę, stopa drgała mu nerwowo. Drobne

skaleczenia na policzku i podbródku świadczyły, że golił się niestarannie, w

pośpiechu.

Wyższy mężczyzna zamknął teczkę i uśmiechnął się.

- Celne uwagi. Bardzo celne.

- Dziękuję - powiedział rudy. - Jen świetnie pisze. - Niespiesznie zdjął

nogę z nogi i pochylił się do przodu. Skórzane siedzenie zaskrzypiało. -

W połączeniu z dzisiejszą odprawą to nada sprawom szybszy bieg. Jesteś

tego świadomy, mam nadzieję?

- Oczywiście - powiedział wyższy. Odstawił kubek na stolik, wstał, pod

szedł do kominka i wziął pogrzebacz. - Boisz się?

- Trochę - przyznał rudowłosy.

- Dlaczego? - spytał wyższy i wrzucił teczkę do ognia. Szybko się zajęła.

- Nie zostawiliśmy żadnych śladów.

- Nie o nas się martwię. To będzie miało swoją cenę - powiedział rudo

włosy ze smutkiem.

- Już o tym rozmawialiśmy - powiedział wyższy. - Wall Street będą za

chwyceni. Naród jakoś się z tym pogodzi. A państwa, które spróbują wy

korzystać sytuację, gorzko tego pożałują. - Szturchnął pogrzebaczem palą

cą się teczkę. - Jack opracował portrety psychologiczne. Wiemy, z czym

mogą być kłopoty. Ucierpi tylko jeden człowiek, ten, który nas w to wplątał.

A i tak wyjdzie na swoje. Mało tego, będzie pisał książki, wygłaszał prze

mówienia... zarobi grube miliony.

Te słowa zabrzmiały cynicznie, ale rudy wiedział, że to tylko złudzenie. Znał

swojego rozmówcę od przeszło trzydziestu pięciu lat, służyli razem w Wietnamie.

Walczyli ramię w ramię w Hue podczas ofensywy Tet, bronili składu amunicji, gdy

reszta plutonu została wybita do nogi. Gorąco kochali swój kraj i to, co robili,

było wyrazem ich głębokiego patriotyzmu.

- Jakie wieści z Azerbejdżanu? - spytał wysoki.

- Wszyscy są na miejscu. - Rudowłosy spojrzał na zegarek. - Będą obser

wować cel z bliska, pokażą naszemu człowiekowi, co ma robić. Następnego

meldunku spodziewamy się za jakieś siedem godzin, nie wcześniej.

Wyższy skinął głową. Zapadła cisza, zakłócana tylko trzaskiem płonącej teczki.

Rudowłosy westchnął, odstawił kieliszek i wstał.

- Musisz się przygotować do odprawy. Masz do mnie coś jeszcze?

Wysoki rozrzucił popiół. Odłożył pogrzebacz i spojrzał na swojego rudo

włosego towarzysza.

- Tak - powiedział. - Musisz się odprężyć. Możemy bać się tylko jednego.

Rudowłosy uśmiechnął się porozumiewawczo.

- Strachu.

- Nie. Paniki i zwątpienia. Wiemy, czego chcemy i jak to osiągnąć. Jeśli

zachowamy spokój i zimną krew, wszystko będzie dobrze.

Rudy skinął głową. Podniósł skórzaną teczkę leżącą obok fotela.

- Jak to mówił Benjamin Franklin? Rewolucja jest zawsze legalna w pierw

szej osobie, czyli kiedy jest „naszą" rewolucją. Za to w trzeciej osobie jest

nielegalna, bo wtedy jest „ich" rewolucją.

- Pierwsze słyszę - powiedział wysoki. - Ale to dobre.

Rudy uśmiechnął się.

- Wmawiam sobie, że robimy to samo, co ojcowie naszego narodu. Zmie

niamy złą formę rządów w lepszą.

- Otóż to - powiedział jego towarzysz. - A teraz idź do domu, odsapnij,

obejrzyj mecz. Nie przejmuj się. Wszystko będzie dobrze.

- Chciałbym w to wierzyć.

- Czy to nie Franklin powiedział, że na tym świecie nie ma nic pewnego,

oprócz śmierci i podatków? Daliśmy z siebie wszystko, zrobiliśmy co w na

szej mocy. Musimy wierzyć.

Rudowłosy pokiwał głową.

Uścisnął dłoń towarzysza i wyszedł.

Za dużym, mahoniowym biurkiem pod drzwiami biblioteki siedziała młoda

asystentka. Uśmiechnęła się do niego, zanim ruszył długim, szerokim, wyłożonym

dywanem korytarzem w stronę drzwi.

Wierzył, że plan się powiedzie. Naprawdę. Obawiał się tylko, że niełatwo będzie

zapanować nad konsekwencjami.

Nieważne, pomyślał, kiedy strażnik otworzył mu drzwi. Wyszedł na słońce. Wyjął z

kieszeni koszuli ciemne okulary i założył je. Trzeba działać, i to już.

Idąc brukowanym podjazdem, powtarzał sobie w duchu, że zdaniem wielu ojcowie-

założyciele dopuścili się zdrady, powołując do życia naród amerykański. Myślał

też o Jeffersonie Davisie i przywódcach Południa, którzy utworzyli Konfederację,

by zaprotestować przeciwko wyzyskowi. To, co robił on i jego ludzie, nie było

ani bezprecedensowe, ani niemoralne.

Było za to niebezpieczne, nie tylko dla nich samych, ale i dla całego narodu.

Wiedział, że będzie mógł odetchnąć dopiero w chwili, kiedy kraj znajdzie się pod

ich całkowitą kontrolą.

ROZDZIAŁ 1

Baku, Azerbejdżan

Niedziela, 23.33

david Battat spojrzał ze zniecierpliwieniem na zegarek. Spóźniali się już prawie

trzy minuty. To żaden powód do niepokoju, powiedział sobie niski, zwinny

Amerykanin. Mogło ich zatrzymać tysiąc rzeczy, ale w końcu się zjawią. Przypłyną

szalupą albo motorówką, może z innej łodzi, a może z nabrzeża położonego

czterysta metrów na prawo. Najważniejsze, że tu będą.

Oby, pomyślał. Nie mógł znowu nawalić. Choć poprzednim razem to nie on zawinił.

Czterdziestotrzyletni Battat był szefem małego biura CIA w Nowym Jorku,

znajdującego się naprzeciwko siedziby Organizacji Narodów Zjednoczonych. Jego

mała grupa odpowiadała za elektroniczne szpiegowanie szpiegów. Innymi słowy,

mieli na oku zagranicznych „dyplomatów", którzy wykorzystywali swoje konsulaty

jako bazy obserwacyjne i wywiadowcze. Jedną z podwładnych Battata była młoda

agentka, Annabelle Hampton.

Przed dziesięcioma dniami przyjechał do amerykańskiej ambasady w Moskwie. CIA

miała przeprowadzić próbę łączności z nowym satelitą akustycznym. Gdyby

sprawdził się nad Kremlem, zostałby wykorzystany do bardziej skutecznego

podsłuchiwania konsulatów w Nowym Jorku. Jednak w czasie pobytu Battata w

Moskwie Annabelle pomogła grupie terrorystów przeniknąć do siedziby ONZ. I co

gorsza, zrobiła to dla pieniędzy, nie dla zasad. Battat był w stanie zrozumieć

naiwnych idealistów. Dla zwykłej dziwki nie miał za grosz szacunku.

Choć oficjalnie nie obarczono go winą za zdradę Annabelle, faktem pozostawało,

że to on sprawdził ją przed przyjęciem do Agencji, a potem zatrudnił.

Przeprowadziła swoją „akcję wspierającą", jak to określono, dosłownie pod jego

nosem. Z psychologicznego i politycznego punktu widzenia powinien odpokutować za

swój błąd. Inaczej musiałby się liczyć z utratą stanowiska

na rzecz ściągniętego z Waszyngtonu agenta, który zastępował go podczas jego

nieobecności. Sam pewnie zostałby wysłany do Moskwy, a tego chciał uniknąć. FBI

miała wyłączność na kontakty z gangsterami rządzącymi Rosją i nie dzieliła się

informacjami z CIA. Nie miałby tam więc nic do roboty prócz przesłuchiwania

znudzonych aparatczyków, którzy tylko rozpamiętywali stare dobre czasy i prosili

o wizy do dowolnego kraju położonego na zachód od Dunaju.

Spojrzał nad wysoką trawą na ciemne wody zatoki Baku, łączącej sięz Morzem

Kaspijskim. Podniósł aparat cyfrowy i obejrzał „Rachel" przez teleobiektyw. Na

pokładzie dwudziestometrowego jachtu nie działo się nic. Pod pokładem paliło się

kilka świateł. Pewnie czekają. Opuścił aparat. Ciekawe, czy niecierpliwią się

tak jak on.

Pewnie tak, stwierdził. Terroryści na ogół są spięci, ale skoncentrowani. Dzięki

temu łatwiej ich namierzyć w tłumie.

Znów spojrzał na zegarek. Już pięć minut spóźnienia. Może to i lepiej. Miał

okazję, by zapanować nad nerwami, skupić się na zadaniu. Nie było to łatwe.

Od piętnastu prawie lat nie działał w terenie. Pod koniec wojny w Afganistanie

był łącznikiem między CIA a mudżahedinami. Wysyłał z linii frontu meldunki o

sile wojsk sowieckich, ich uzbrojeniu, rozmieszczeniu, taktyce i innych

szczegółach, które byłyby istotne, gdyby Stany Zjednoczone miały walczyć z

Sowietami lub wojskami przez nich szkolonymi. W tamtych czasach najważniejsi

byli szpiedzy, a nie zdjęcia satelitarne czy nagrania, nad którymi pracująpotem

grupy ekspertów. Battat i inni agenci starej daty, szkoleni w tradycyjnych

metodach pracy wywiadu, nazywali tych specjalistów od analiz wykształconymi

ślepymi kurami, bo mniej więcej co druga ich konkluzja okazywała się trafna.

Równie dobrze można by rzucać monetą.

A teraz, ubrany w czarne buty, niebieskie dżinsy, skórzane rękawice, czarny golf

i czarną bejsbolówkę, Battat wypatrywał potencjalnego nowego wroga. Jeden z tych

znienawidzonych satelitów podczas próbnego rozruchu przechwycił pewną

transmisję. Z nieznanych dotąd powodów, grupa zwana Dover Street wyznaczyła

sobie spotkanie na „Rachel" - stwierdzono, że prawdopodobnie chodzi o łódź -

skąd miała zabrać Harpunnika. Jeśli to ten sam Harpunnik, który wymknął się CIA

w Bejrucie i Arabii Saudyjskiej, koniecznie chcieli go dostać w swoje ręce.

Człowiek ten był odpowiedzialny za śmierć setek Amerykanów w zamachach

terrorystycznych w ciągu ostatniego ćwierćwiecza. W porozumieniu z Waszyngtonem

ustalono, że Battat sfotografuje uczestników spotkania i przekaże zdjęcia do

amerykańskiego konsulatu w Baku. Łódź będzie śledzona przez satelitę. Z Turcji

zostanie wysłany oddział sił specjalnych, który usunie Harpunnika. Żadnych

wniosków o ekstradycję, żadnych manewrów politycznych, po prostu

likwidacja w dobrym starym stylu. Jak to było w czasach, zanim skandal Iran-

Contras przysporzył „brudnym" operacjom złej sławy. Zanim działanie zostało

zastąpione przez ociąganie. Zanim dobre maniery zastąpiły dobre rządzenie.

Battat poleciał więc do Baku. Po przejściu kontroli celnej pojechał zatłoczonym,

ale czystym metrem na stację Kataj nad morzem. Przejazd kosztował równowartość

trzech centów, a wszyscy pasażerowie byli nadzwyczaj uprzejmi, pomagali sobie

nawzajem wsiadać i wysiadać i przytrzymywali drzwi spóźnialskim.

W placówce CIA w Ambasadzie Amerykańskiej w Baku było dwóch agentów. Policja

azerska przypuszczalnie wiedziała, kim są, więc rzadko wyruszali w teren. W

razie potrzeby ściągali ludzi z zewnątrz. Nie ucieszą się na wieść o misji

Battata. Cóż, stosunki między Stanami Zjednoczonymi a Azerbejdżanem były coraz

bardziej napięte, a wszystko przez kaspijską ropę. Azerbejdżan próbował zalać

rynek tanim surowcem, by wspomóc swoją kulejącą gospodarkę. To mogło wyrządzić

wiele szkód amerykańskim firmom naftowym, które były tu tylko symbolicznie

reprezentowane - skutek wielu lat rządów komunizmu. Moskiewska komórka CIA nie

chciała zaogniać sytuacji.

Battat przez całe popołudnie chodził po plaży i wypatrywał łodzi. Kiedy wreszcie

ją znalazł, zakotwiczoną jakieś trzysta metrów od brzegu, usadowił się wygodnie

na niskim, płaskim głazie wśród wysokich trzcin. Miał ze sobą plecak, butelkę

wody, prowiant i aparat fotograficzny. Czekał.

Zapach słonego powietrza i ropy z platform wiertniczych był tu tak silny jak

nigdzie na świecie. Wręcz palił nozdrza. Ale jemu to odpowiadało. Wszystko mu

się podobało: piach pod gumowymi podeszwami butów, chłodna bryza owiewająca

policzki, pot zwilżający dłonie i przyspieszone bicie serca.

Był ciekaw, ilu najeźdźców stało na tym brzegu, może nawet dokładnie w tym

miejscu, co on. Persowie w XI wieku. Mongołowie w XIII i XIV. Rosjanie w XVIII

wieku, potem znów Persowie, a po nich Sowieci. Nie wiedział nawet, czy on sam

jest częścią dramatycznej historii, czy ohydnego, niekończącego się gwałtu.

Co za różnica, powiedział sobie. Nie przyjechał tu bronić Azerbejdżanu. Chciał

tylko zmazać swoje winy i chronić amerykańskie interesy.

Kucając w wysokich trzcinach na odludnej części wybrzeża, czuł się, jakby od

zawsze działał w terenie. Lubił smak ryzyka. To jak ulubiona piosenka, zapach

dobrze znajomego dania, na nowo odkryte zapomniane uczucie. Uwielbiał to. Był

zadowolony, że przydzielono mu obecne zadanie. Nie tylko dlatego, że mógł

odkupić swoją winę; również dlatego że robił to, co słuszne.

Tkwił tu już prawie siedem godzin. Z podsłuchanych rozmów telefonicznych

wynikało, że spotkanie zaplanowano na wpół do dwunastej. Harpunnik miał obejrzeć

paczkę, cokolwiek w niej było, zapłacić i odjechać.

Na łodzi coś zaczęło się dziać. Otworzył się właz, na pokład wyszedł mężczyzna.

Battat obserwował go. Mężczyzna włączył radio. Lokalna stacja nadawała ludową

muzykę. Może to sygnał. Battat omiótł spojrzeniem morze.

Nagle ktoś objął go za szyję i podniósł na nogi. Battat zakrztusił się. Próbował

wbić brodę w łokieć napastnika, by zmniejszyć nacisk na gardło i nabrać

powietrza, ale ten, dobrze wyszkolony, prawą ręką obejmował go za szyję, a lewą

pchał mu głowę do przodu, udaremniając jakikolwiek ruch. Battat chciał uderzyć

go łokciem w brzuch, ale nie trafił, bo nieznajomy przezornie ustawił się nieco

z boku. Spróbował więc złapać go za ramię i przerzucić przez bark.

Napastnik odchylił się i podniósł go lekko. Battat stracił punkt oparcia, nogi

dyndały mu w powietrzu.

Walka trwała pięć sekund. Ramię napastnika uciskało arterie szyjne, odcinając

dopływ krwi do mózgu. Battat stracił przytomność. Nieznajomy wolał nie

ryzykować. Uciskał tętnice jeszcze przez pół minuty, po czym rzucił Battata na

piach.

Harpunnik włożył rękę do kieszeni wiatrówki. Wyjął strzykawkę, zdjął plastikową

osłonę i zrobił nieprzytomnemu mężczyźnie zastrzyk w szyję. Starł kroplę krwi,

po czym włączył latarkę. Pomachał nią kilka razy. Odpowiedział mu błysk latarki

z pokładu „Rachel".

Potem oba światła zgasły. Z jachtu spuszczono motorówkę, która pomknęła w stronę

brzegu.

ROZDZIAŁ 2

Camp Springs, Maryland

Niedziela, 16.12

Paul Hood siedział w fotelu w kącie małego pokoju hotelowego, rozświetlonego

blaskiem z telewizora. Grube zasłony były zaciągnięte, trwał mecz, ale Hood tak

naprawdę go nie oglądał. Przed oczami przebiegały mu wspomnienia. Wspomnienia

szesnastu lat małżeństwa. Stare obrazy w nowym domu, pomyślał.

Nowym domem był nijaki pokój na czwartym piętrze Days Inn przy Mercedes

Boulevard, niedaleko bazy lotniczej Andrews. Hood wprowadził się tu w sobotę

późnym wieczorem. Choć mógł zamieszkać w motelu przy samej bazie, gdzie mieściła

się kwatera główna Centrum Szybkiego Reagowa-

nia, chciał choć na jakiś czas oderwać się od pracy. Co za ironia losu. W końcu

to właśnie praca dla Centrum zniszczyła jego małżeństwo.

A przynajmniej tak twierdziła jego żona.

Przez ostatnich kilka lat Sharon Hood coraz trudniej było pogodzić się z tym, że

mąż więcej czasu spędza w Centrum niż w domu. Wpadała w złość, ile razy z powodu

kolejnego międzynarodowego kryzysu opuszczał recitale skrzypcowe ich córki,

Harleigh, czy mecze syna, Alexandra. Irytowało ją, że praktycznie wszystkie

planowane wspólne wyjazdy były odwoływane z uwagi na próby zamachu stanu czy

zabójstwa, którymi musiał się zajmować. Nie znosiła tego, że nawet kiedy był z

rodziną, wisiał na telefonie, wydzwaniał do zastępcy dyrektora Mike'a Rodgersa,

by dowiedzieć się, jak Centrum Regionalne radziło sobie na ćwiczeniach w

Tom Clancy - Centrum 07 - Dziel I Zdobywaj.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: