Pewnego lata - Letnie Rozkosze -02- Nora Roberts.pdf - Nora Roberts(3) - kociak.k

NORA ROBERTS

PEWNEGO LATA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W pomieszczeniu było ciemno choć oko wykol, lecz on przywykł do tego, a nawet polubił

mrok. Nie zawsze trzeba patrzeć oczami. Palce Shade'a były zwinne i wprawne, a jego wewnętrzny

wzrok ostry jak brzytwa.

Czasami, nawet gdy nie pracował, siadywał w ciemni i w wyobraźni tworzył obrazy. Formy,

fakturę, kolory. Nieraz widzi się je wyraźniej, gdy zamyka się oczy i pozwala na swobodny przepływ

myśli. Równie niestrudzenie jak światła szukał też ciemności i półmroku.

Poświęcał temu ogromną część swojego czasu, co więcej, uczynił to swym zawodem, jako że

jego profesją było utrwalanie życia w obrazach.

Nie zawsze postrzegał świat tak jak inni. Niekiedy, zgodnie z wizją Shade'a, wizerunek był

bardziej wyostrzony i surowszy niż widziany gołym okiem, kiedy indziej zaś łagodniejszy i

przyjemniejszy. Obserwował, grupował elementy, manipulował czasem i formą, po czym, zawsze na

swój sposób, tworzył obrazy życia.

Teraz, w ciemni, przy cichych dźwiękach jazzu, pracował rękami i umysłem, bowiem na

każdym etapie jego pracy niezbędna była wyostrzona uwaga i dokładne rozłożenie czynności w

czasie. Zręcznym ruchem umieścił film na szpuli, a gdy światłoszezelna pokrywa koreksu znalazła się

na swoim miejscu, ustawił zegar, a następnie pociągnął za łańcuszek, rozjaśniając pomieszczenie

żółtobursztynowym światłem.

Wywoływanie negatywów, a także robienie odbitek nieraz sprawiało Shade'owi większą

radość niż samo fotografowanie. Praca w ciemni wymagała precyzji i dokładności, a obu tych cech

potrzebował w życiu. Podczas obróbki zdjęć mógł pozwolić sobie na eksperymentowanie, co

wyzwalało jego kreatywność, również bardzo mu potrzebną. Negatyw był jedynie suchym zapisem,

kryjącym w sobie nieskończoną liczbę potencjalnych interpretacji, zależnych od woli i umiejętności

Shade'a. Mógł w dosłowny sposób oddać to, co poczuł i ujrzał, jak zwykli czynić to reporterzy, mógł

też nasycić obraz atmosferą tajemniczej wieloznaczności, owej ulotnej i tylko duchem pojętej

prawdy, co było domeną poezji. Ponad wszystko potrzebna mu była satysfakcja z samodzielnego

tworzenia, dlatego zawsze pracował sam.

Teraz, gdy miał już za sobą kolejne, wymagające precyzji etapy pracy, czyli uzyskanie

odpowiedniej temperatury, dobranie odczynników i ustawienie czasu, w półmroku bursztynowego

światła można było dojrzeć jego twarz. Gdyby Shade chciał stworzyć obraz fotografa przy pracy,

powinien siebie wybrać na modela.

Miał ciemne oczy i włosy, zbyt długie jak na przyjęte normy, o które zresztą nie dbał.

Zachodziły mu na uszy, na plecy i spadały na czoło, sięgając prawie do brwi. Nigdy nie

przywiązywał większej wagi do stylu. Był opanowany i chłodny, a nawet szorstki.

Jego mocno opalona twarz była pociągła, a rysy surowe, o wydatnych kościach. Kiedy się

koncentrował, napinał wargi. Z kącików oczu rozchodziły się delikatne zmarszczki, co było efektem

nieustannego wypatrywania interesujących ujęć i związanych z tym przeżyć, których, jak na jednego

człowieka, było stanowczo zbyt wiele.

Miał klasyczny „bokserski” nos, co zresztą wpisane było w zawodowe ryzyko, nie każdy

bowiem lubił, by go fotografować. Kambodżański żołnierz poczęstował namolnego reportera

naprawdę solidnym ciosem, ale za to powstały przejmujące zdjęcia zrujnowanego miasta. Shade

uważał, że była to jak najbardziej uczciwa wymiana.

W bursztynowym świetle poruszał się szybko i energicznie. Był dobrze umięśniony, lecz

smukły, wiele lat spędził bowiem w terenie, często obcym i nieprzyjaznym. Przebył pieszo mnóstwo

kilometrów, nieregularnie się odżywiał, poznał również, czym jest prawdziwy głód i pragnienie.

Jeszcze teraz, gdy już dawno przestał być członkiem ekipy „International View”, zachował

szczupłą i zwinną sylwetkę. Obecna praca nie była tak wyczerpująca jak przed laty w Libanie, Laosie

czy w Ameryce Środkowej, lecz jego nawyki pozostały niezmienione. Jak dawniej, potrafił gdzieś

tkwić całymi godzinami; by uzyskać to jedno, jedyne ujęcie, zaś kiedy indziej wypstrykiwał całą

rolkę w ciągu kilku minut. To prawda, że jego styl bycia i maniery pozostawiały wiele do życzenia,

cechowała je bowiem nadmierna agresywność, lecz właśnie dzięki temu wyszedł cało z licznych

bitewnych pól, które dokumentował.

Zdobyte przez niego nagrody i wysokie honoraria, jakich teraz żądał, odgrywały drugorzędną

rolę. Gdyby nikt mu nie płacił lub nie doceniał jego pracy, nadal siedziałby w swojej ciemni i

wywoływał filmy. Choć zrobił wielką karierę i był bogaty, nie zatrudniał jednak asystenta i wciąż

pracował w tej samej,, urządzonej przed dziesięcioma laty ciemni.

Gdy Shade powiesił negatywy, by wyschły, wiedział już, z których ujęć zrobi odbitki. Teraz

jednak ledwie na nie spojrzał i szybko wyszedł z ciemni. Jutro im się przyjrzy świeżym wzrokiem.

Cierpliwość była zaletą, której dawniej mu brakowało. W tej chwili chciał napić się piwa oraz coś

sobie przemyśleć.

Poszedł do kuchni i chwycił zimną butelkę. Oderwał kapsel i wrzucił go do pojemnika, który

jego przychodząca raz w tygodniu gospodyni wyłożyła plastikiem. Pomieszczenie było wysprzątane i

czyste, wprawdzie niezbyt wesołe w swej surowej czerni i bieli, ale też nie monotonne.

Po wysączeniu połowy butelki zapalił papierosa, a następnie podszedł z piwem do kuchennego

stołu, rozsiadł się na krześle i założył nogi na wyszorowany drewniany blat.

Widok z kuchennego okna miał niewiele wspólnego z blaskami Los Angeles, bowiem był

ponury i pozbawiony wdzięku, a wczesne poranne światło wcale nie dodawało mu urody. Shade

oczywiście mógłby się przeprowadzić do bardziej ekskluzywnej części miasta, a nawet zamieszkać

na wzgórzach, skąd nocne światła miasta wyglądały jak w bajce, zbyt jednak lubił swoje nieduże

mieszkanie, położone w zapuszczonej dzielnicy miasta, które skądinąd słynęło ze swojego blichtru.

Co było specjalnością Bryan Mitchell.

Nie przeczył, że jej portrety bogatych, sławnych i pięknych osób były dobre, a nawet w jakiś

sposób doskonałe. W jej fotografiach czuło się empatię i humor, a także pewną zmysłowość. Nie

przeczył też, że Bryan była dobra również w pracy w terenie, tylko że efekty jej pracy nie

odpowiadały jego sposobowi widzenia świata. Ona odzwierciedlała to, co należało do sfery kultury,

on zaś czerpał natchnienie prosto z życia.

To, co robiła dla magazynu „Celebrity”, było profesjonalne, zręczne i gładkie, a często nawet

wnikliwe. Na jej fotografiach osoby znajdujące się na szczycie lub walczące o taką pozycję,

nabierały ciepłego i swojskiego wyrazu. Gdy Bryan została wolnym strzelcem, gwiazdy, gwiazdy in

spe i ich menedżerowie zaczęli do niej wydzwaniać, by zrobiła im fotograficzne portrety, które miały

znaleźć się na okładkach wielkonakładowych pism. W ciągu lat zyskała sławę i wypracowała własny

styl, dzięki czemu sama stała się gwiazdą, członkiem zamkniętego, ekskluzywnego kręgu.

Wiedział, że to się zdarza fotografom. Mogą się upodobnić do swoich modeli, do tych, którzy

stanowią obiekt ich zawodowych zainteresowań. Czasami to, co pokazywali, stawało się częścią ich

samych. Nie, nie zazdrościł Bryan Mitchell jej osiągnięć, był jednak pełen obaw co do tego, jak

ułoży się współpraca z nią.

Wszyscy związani z branżą wiedzieli, że zawsze pracował sam, a jednak postawiono taki

warunek. Szefowie „Life - style” wpadli na intrygujący pomysł stworzenia ilustrowanego studium

Ameryki. Eseje zdjęciowe mogą być wyrazistym, mocnym komunikatem, który poruszy i wstrząśnie

lub też odpręży i zabawi, i Shade nadawał się do tego zadania jak nikt inny. „Life - style” oczekiwał

mocnych, czasami treściwych i sugestywnych lub też dwuznacznych emocji, w czym on był mistrzem,

lecz dla przeciwwagi domagał się też kobiecego spojrzenia.

Choć rozumiał te racje, mimo to wzdragał się na myśl, że aby otrzymać tę pracę, będzie musiał

podzielić się własną furgonetką i zawodową pozycją z innym słynnym fotografem, a do tego kobietą.

Przez trzy miesiące, przemierzając tysiące kilometrów po drogach Ameryki, będzie musiał cackać się

z rozpieszczoną przez życie Bryan Mitchell, która, co prawda perfekcyjnie, potrafiła fotografować

jedynie gwiazdy rocka i VIP - ów. Dla człowieka, który zjadł zęby na wojnach w Libanie i

Indochinach, taka perspektywa nie była zbyt obiecująca.

Zbyt mocno jednak zależało mu na tej robocie, by mimo tych wszystkich obiekcji zrezygnował z

niej. Pragnął utrwalić amerykańskie lato od Los Angeles po Nowy Jork, pokazać radość, patos, znój i

pot, olśnienia i rozczarowania. Chciał dotrzeć do istoty rzeczy, do duszy, obnażyć ją zarówno w jej

pięknie, jak i brzydocie.

By tego dokonać, będzie jednak musiał spędzić lato z Bryan Mitchell.

- Nie myśl o kamerze, Mario, tylko tańcz. - Bryan ustawiła czterdziestoletnią primabalerinę w

wizjerze. To, co zobaczyła, było dobre. Wiek zaledwie musnął jej urodę, lecz naprawdę i tak Uczyły

się charakter, styl, elegancja, a przede wszystkim wytrwałość. Bryan umiała to wszystko uchwycić i

stopić w jedną całość.

Maria Natravidova podczas swej fenomenalnej dwudziestopięcioletniej kariery była

fotografowana niezliczoną ilość razy, lecz dotąd jeszcze nikt nie pokazał potu spływającego z jej

ramion. Bryan nie polowała jednak na iluzje towarzyszące życiu tancerzy, ale na wyczerpanie i ból,

będące nieodłączną, choć starannie ukrywaną, ceną sukcesu.

Uchwyciła Marię w skoku, z nogami w szpagacie, z wyrzuconymi ramionami. Wilgotne krople

drżały i skapywały z jej twarzy i ramion, mięśnie były napięte. Bryan nacisnęła migawkę i lekko

przesunęła aparat, by zmiękczyć kontury i zamazać ruch. To powinno być to, była tego pewna.

- Nie oszczędzasz mnie - poskarżyła się tancerka, siadając na krześle i wycierając ręcznikiem

mokrą twarz.

Bryan zrobiła jeszcze dwa ujęcia.

- Mogłabym cię ubrać w kostium, dać tylne oświetlenie i kazać ci zastygnąć w arabesce.

Wówczas byłoby .widać, jaka jesteś piękna i pełna gracji, ale ja chcę pokazać, że jesteś silną

kobietą.

- A ty zdolną. Czy znasz inny powód, dla którego zwróciłabym się do ciebie po zdjęcia do

mojej książki?

- Bo jestem najlepsza. - Bryan przeszła przez studio i zniknęła na zapleczu. - Bo cię rozumiem i

podziwiam. A także - wniosła tacę z dwiema szklankami i dzbankiem, w którym pobrzękiwał lód -

ponieważ wyciskam dla ciebie pomarańcze.

- Jesteś kochana. - Śmiejąc się, Maria sięgnęła po szklankę. Na chwilę przytknęła ją do

rozgrzanego czoła, a następnie wypiła do dna. Jej ciemne włosy były tak mocno ściągnięte do tyłu, że

tylko osoba o klasycznych rysach i nieskazitelnej cerze mogła sobie na to pozwolić. Wyprostowując

na krześle długie i szczupłe ciało, przyglądała się Bryan znad brzegu szklanki.

Maria znała Bryan od siedmiu lat, to znaczy od czasu kiedy magazyn „Celebrity” powierzył jej

wykonanie zdjęć tancerki za kulisami. Natravidova była gwiazdą, lecz na Bryan nie zrobiło to

wrażenia. Elegancka primabalerina jeszcze do dzisiaj pamiętała młodą, wysoką i szczupłą kobietę w

luźnej bluzie, ogrodniczkach i zniszczonych półtrampkach. Jej włosy w kolorze miodu splecione były

w gruby warkocz, uszy ozdobione dużymi kolczykami, a szczere jasnoszare oczy emanowały

inteligencją i bystrością. Szczególną uwagę zwracała piękna twarz z wystającymi kośćmi

policzkowymi i pełnymi wargami.

Maria popatrzyła na Bryan. Pewne rzeczy się nie zmieniają i już na pierwszy rzut oka można

poznać typową Kalifornijkę - wysoką, opaloną blondynkę w półtrampkach i w szortach. Natravidova

wiedziała jednak, że to tylko mundurek włożony dla niepoznaki, bowiem tak naprawdę jej

przyjaciółka była zaprzeczeniem wszelkich stereotypów.

Popijając sok, Bryan bez oporów poddawała się poważnemu spojrzeniu tancerki.

Pewnego lata - Letnie Rozkosze -02- Nora Roberts.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: