Jest jeszcze ktoś, kto tańczy - Bruno Ferrero.doc

Jest jeszcze ktoś, kto tańczy

Ślady

Ja i Pan Jezus idziecie razem drogą. Przez długi czas ślad Jezusa biegnie obok twoje­go, ale jest głębszy, mocniejszy, o zdecydowanym kie­runku.

Ty natomiast pozostawiasz ślad niewyraźny, zygza­kowaty, przerywany, widać, że się wahasz i nie jesteś pewny, jaki kierunek obrać.

Wędrujecie tak przez jakiś czas, ale stopniowo twój ślad zbliża się coraz bardziej do śladu Jezusa, aż wreszcie oba zaczynają biec równolegle.

Ty i Jezus, jak dwóch przyjaciół. Jeden obok dru­giego.

Wszystko wydaje się być w najlepszym porządku, ale następuje zmiana: twoje ślady, początkowo widoczne na piasku obok śladów Jezusa, teraz biegną po Jego śla­dach.

W Jego wielkich śladach twoje są mniejsze, ale ty i Jezus zaczynacie stąpać jak jedna osoba.

Posuwacie się tak przez pewien czas, potem stopnio­wo zachodzi nowa zmiana.

Twoje ślady stają się coraz większe, aż wreszcie po­krywają się zupełnie ze śladami Jezusa.

Teraz widoczny jest tylko jeden ślad: ty i Jezus wę­drujecie jako jedna osoba.

Znów wszystko wydaje się być w porządku, ale po­tem nagle pojawia się drugi ciąg śladów.

Dzieje się coś dziwnego!

Nowe ślady skręcają, zawracają, zatrzymują się, zmieniają kierunek.

Jesteś zaskoczony, zmieszany, niepewny. Twój sen się kończy. Zaczynasz się modlić:

«Panie, zrozumiałem pierwszą sytuację, tę moją wę­drówkę tam i z powrotem. Z postojami. Byłem chrześci­janinem niezdecydowanym, ale chciałem się uczyć. Ty szedłeś pewnie i pomagałeś mi iść z Tobą».

«Tak było!».

«Gdy moje małe ślady znajdowały się w Twoich wiel­kich, uczyłem się chodzić po Twoich śladach i być bli­sko Ciebie ».

«Zgadza się! Uczyłeś się błyskawicznie».

«Kiedy moje ślady pokryły się z Twoimi, oznaczało to, że stałem się Twoim uczniem».

«Rzeczywiście».

«Ale, Panie, co stało się potem? Gdy zacząłem się cofać? Ślady rozdzieliły się, a te zwroty i zakręty...».

Nastąpiła chwila ciszy, a potem Pan odpowiedział z uśmiechem: «To Ja tańczyłem ze szczęścia wokół cie­bie».

Jesteśmy szczęściem Boga. To najbardziej zaskakują­cy paradoks chrześcijaństwa. Gdy trudno ci pozostawać wiernym, gdy wszystko wydaje się nijakie, gdy podążanie naprzód sprawia wielką trudność, zatrzymaj się, zamknij oczy, usta i uszy.

Poczujesz, jak Bóg tańczy wokół ciebie.

Pokój

Granicę między dwoma pań­stwami stanowił łańcuch gór, pokrytych lodowcami i strumykami, których obfitość sprawiała, że gór niemal nie dało się przebyć. Państwa były niemal bliźniacze, zamieszkałe przez ludność bardzo podobną i dlatego stale wszczynającą między sobą konflikty.

Oba narody były skłócone na wszystkich polach, po­cząwszy od ekonomicznego, po dyplomatyczne i sportowe.

Wreszcie nad sąsiadującymi państwami zawisła groź­ba wojny.

Przywódcy obu armii wysłali tajnych agentów, by dowiedzieli się, którędy będzie najłatwiej wkroczyć na ziemie nieprzyjacielskie.

Po powrocie wysłannicy przekazali identyczne wia­domości:

–­ Jest tylko jedno miejsce na granicy między oboma państwami, gdzie przejście będzie możliwe».

Generałowie jednej i drugiej strony uśmiechali się z zadowoleniem, patrząc na mapy.

– A więc tam zaatakujemy!

Z góry cieszyli się hukiem pojazdów pancernych, ogniem artyleryjskim, szybkimi zwycięstwami, chwałą i odznaczeniami. Jednak tajni agenci obu stron byli za­niepokojeni.

– Właśnie w tym miejscu mieszka w swym domku pracowity rolnik ze śliczną żoną. Kochają się i ucho­dzą za najszczęśliwszą parę pod słońcem. Mają dziecko.

Gdybyśmy przeszli przez ich ziemię i rozbili obóz w po­bliżu, z pewnością zburzylibyśmy ich szczęście».

Z twarzy generałów znikły uśmiechy. Zamilkli skon­sternowani.

– Nie możemy prowadzić tej wojny – stwierdzono jednogłośnie po obu stronach granicy.

Wojna nie została wypowiedziana.

Jest miejsce na świecie, gdzie nie prowadzi się żadnych wojen, gdzie nie istnieje przemoc i agresja. Znajduje się we­wnątrz twego serca.

Drzewa

Dziadek trzymał wnuczka za rękę i pokazywał mu ogromne, rozłożyste drzewa, two­rzące aleję. Przekonywał go, że nie ma nic piękniejszego, nad drzewo.

– Przyjrzyj się, jak drzewa pracują!

– Ale jak to robią, dziadku?

– Wiążą niebo z ziemią. To bardzo trudne zadanie. Spójrz na ten chropowaty pień. Jest jak gruba lina. Ma pełno węzłów. Na obu końcach tej liny jej sploty dzielą się i rozgałęziają, by związać ziemię z niebem. Te na dole nazywamy korzeniami, a na górze – gałęziami, konarami. Ale są tym samym. Korzenie torują drogę w ziemi, a gałęzie otwierają drogę do nieba. W obu przypadkach to ciężka praca!.

– Ale, dziadku, przez ziemię trudniej się przebić niż przez niebo!

– O nie, moje dziecko. Gdyby tak było, gałęzie były­by proste. Tymczasem popatrz, jak są powyginane i po­krzywione z wysiłku. Szukają i trudzą się. Zmagają się i wysilają bardziej od korzeni!».

– A kto im każe tak bardzo się trudzić?».

– To wiatr. Wiatr pragnąłby oddzielić niebo od ziemi. Ale drzewa opierają się. Jak dotąd – zwyciężają.

Trudne zadanie naszej wiary polega na utrzymywaniu nieba i ziemi w połączeniu.

Rysunek

Żył kiedyś człowiek, który zaj­mował się hodowlą ryb. Posiadał wielki staw, w którym pływały ryby wielu gatunków. Pewnej nocy zbudził go hałas, dobiegający od stawu.

Wstał. Było bardzo ciemno i nie orientował się do­brze w kierunkach, gdyż był zaspany.

Wydawało mu się, że idzie w stronę stawu, ale się przewrócił. Wstał, jednak ponownie potknął się i wpadł do jakiegoś rowu. Znów się podniósł.

W pewnym momencie zdał sobie sprawę, że idzie w niewłaściwym kierunku, zawrócił więc i znów skiero­wał się w stronę, skąd dochodził szum wody.

Nie widział nic, znów się potknął, upadł, i znów się podniósł. Wpadł twarzą w jakieś błoto. Wydostał się z niego i zawrócił.

Wreszcie dotarł do stawu. Odkrył, że woda wydobywała się z dziury w grobli i że razem z nią wypływały również ryby. Zabrał się więc do naprawy przecieku. Po skończeniu pracy wrócił do domu i położył się do łóżka.

Rano obudził się i spojrzał przez okno. Spostrzegł, że ślady, zostawione przez niego w nocy, utworzyły na ziemi doskonały rysunek bociana.

Gdy obraz mego życia będzie kompletny, czy zobaczę – ja lub inni – zarys bociana?

We dwójkę będziemy patrzyli na końcowy obraz życia: ja i Bóg. Jeżeli pozwolę Mu poprowadzić się za rękę, na końcu i ja zobaczę rysunek.

Pomyśl, jaką satysfakcję będzie miał Bóg, jeżeli to będzie rysunek zaplanowany przez Niego!

Narzekające drzewo

Drzewo miało chropowaty pień i rachityczne gałęzie, rodzące kwaśne jabłka, których nikt nie chciał jeść. Jednak najgorszą sprawą był jego charakter. Nieustannie narzekało: że ziemię pokryje błoto, że krowy i króliki zniszczą jego korę, że będzie mu przeszkadzać wysoka trawa – i tak dalej, bez końca.

Żywopłot, który wyrósł obok Drzewa, postanowił coś zrobić, by przerwać to nieustanne narzekanie.

Przedstawił sprawę staremu Krukowi, który powiedział:

– Drzewo nie ma prawdziwego celu życia, oto dlaczego ciągle narzeka.

– Ale gdzie ten cel można znaleźć?.

– Zazwyczaj przed samym nosem.

Latem Żywopłot zazielenił się jak zawsze. Kapryfolium owinęło się wokół jego gałęzi, upiększając go swymi pachnącymi kwiatami.

– Drzewo – zapytał Żywopłot któregoś dnia – co w twoim życiu wydaje ci się najgorsze?

Drzewo pomyślało chwilę, a potem wyszeptało smutnym głosem:

– Najgorsze jest to, że nikomu się nie podobam. Kwitnę tylko przez kilka dni, moje liście nie są ładne, a moje dzikie jabłka mają okropny smak.

– Ale przecież temu można zaradzić! – zawołał Żywopłot. - Mógłbym poprosić Kapryfolium, by wyro­sło wokół twego pnia i twoich gałęzi. W ten sposób pachnące kwiaty i zielone liście pokrywałyby cię przez większą część roku. Jedyna trudność polega na tym, że... Kapryfolium nie chce tego. Twierdzi, że ty za dużo narzekasz.

Drzewo zamilkło. Potem powiedziało:

– Jeżeli przy­rzeknę, że będę mniej narzekać, czy potrafiłbyś przekonać je, by wiło się na mym pniu i gałęziach?

– Z pewnością – odpowiedział Żywopłot.

Do końca roku Drzewo nie poskarżyło się ani razu.

Pewnego pięknego dnia następnej wiosny na Kapryfolium pokazał się mały pęd. Wyrósł i owinął się wokół pnia drzewa i jego gałęzi. Rozkwitły pachnące kwiaty, żółte i różowe. Drzewo stało się najpiękniej­sze ze wszystkich drzew na polu. Od tego czasu już nigdy więcej nie narzekało. Ani razu. Pewnego zimo­we­go po­południa Kruk zwrócił się do Żywopłotu:

– Nie słysza­łem, by Drzewo się skarżyło. Musiało znaleźć sens życia. Wiesz coś o tym?

– Zapytaj go – poradził Żywopłot.

Kruk poleciał do Drzewa i zapytał, czy znalazło sens życia.

– Teraz nie mogę rozmawiać, Kruku, muszę chronić Kapryfolium przed deszczem.

– Ale w zimie jest ono brunatne i zwiędłe.

– Teraz tak – odpowiedziało Drzewo – ale opiera się na mnie, a ja je chronię aż do wiosny. Wtedy znów się rozwinie i będzie jeszcze piękniejsze niż w ubiegłym roku.

Stary Kruk i Żywopłot byli bardzo zadowoleni. Drzewo znalazło sens życia i nigdy więcej nie narze­kało.

Niekiedy serce cierpi na krótkowzroczność. Wszyscy mamy sens życia… przed samym nosem.

Chodź do mnie

Kiedy mała Arianna opuściła swój piękny chodzik i zaczęła stawiać pierwsze samo­dzielne kroki, wiele razy przewracała się i tłukła sobie kolanka – jak to bywa ze wszystkimi dziećmi.

Mamusia otwierała wtedy ramiona i mówiła:

– Chodź do mnie!

Mała dreptała do niej niepewnie, wspinała się na jej kolana, a potem mamusia i dziecko tuliły się do siebie. Mamusia pytała:

– Jesteś moją dziewczynką?. Arianna, płacząc, kiwała główką. Potem, mamusia mówiła: – Jesteś moim najdroższym skarbem. Dziewczynka potakiwała, teraz już z uśmiechem.

Wreszcie mamusia mówiła:

– Kocham cię bardzo, bardzo, bardziej niż wszystko na świecie!.

Po uśmiechach i uściskach dziewczynka była gotowa sprostać kolejnym wyzwaniom.

Kiedy Arianna miała 5 lat, nadal uczestniczyła i w scence pod tytułem: «Chodź do mnie», kiedy miała stłuczone kolano, zranione uczucia albo kiedy po pro­stu chciała powiedzieć mamie: «dzień dobry» czy «dobranoc».

Któregoś dnia mamusia przeżywała ciężkie chwile. Była zmęczona, zdenerwowana. Musiała pomóc mę­żowi, pięcioletniej córeczce, zająć się dwoma dorasta­jącymi synami i pracami domowymi. Ilekroć odezwał się telefon albo ktoś dzwonił do drzwi wejściowych, oznaczało to kolejną pracę do wykonania. Po południu nastąpił kryzys. Mama uciekła do swego pokoju, aby i się wypłakać.

Arianna pobiegła za nią i powiedziała:

– Chodź do mnie!. Przytuliła się do mamusi, rączkami dotknęła jej mokrych od łez policzków i po-wiedziała: – Jesteś moją mamusią?. Matka, płacząc, potwierdziła skinieniem głową. – Moim najdroższym skarbem?. Kobieta znów kiwnęła głową, już z uśmiechem.

– A ja kocham cię bardzo, bardzo, bardziej niż wszyst­ko na świecie!

Uśmiech, uściski – i oto mamusia była gotowa do dalszych zmagań.

Ten, kto kocha, jest kochany.

Przypowieść o bliźniakach

Pewnego razu poczęły się bliźniaki. Mijały tygodnie i dzieci rosły. W miarę, jak wzrastała ich świadomość, rosła też radość: «Pomyśl, czy to nie fantastyczne, że zostaliśmy poczęci? Jakie to wspaniałe, że żyjemy!».

Bliźniaki zaczęły poznawać świat.

Gdy odkryły pępowinę łączącą je z mamą i zaopa­trującą je w pożywienie, śpiewały z radości: «Jak wielka jest miłość naszej matki, która dzieli się z nami swym własnym życiem». Upływały tygodnie, miesiące, a dzie­ci spostrzegły, że bardzo się zmieniły.

– Co to znaczy? – zapytał jeden.

– Oznacza to – odpowiedział drugi – że nasz pobyt w tym świecie szybko dobiegnie końca.

– Ale ja nie chcę stąd wyjść – odpowiedział pierwszy – chciałbym zostać tu na zawsze.

– Nie mamy wyboru – stwierdził drugi – ale może istnieje jakieś życie po narodzinach!.

– Jak to możliwe? – spytał pierwszy z powątpiewa­niem. – Stracimy naszą pępowinę i jak będziemy żyć bez niej? Ponadto inni przed nami opuścili to łono i żaden z nich nie powrócił, by powiedzieć nam, czy istnieje ży­cie po narodzinach. Nie, narodziny oznaczają koniec!». I jeden z bliźniaków wpadł w przygnę­bienie. Powiedział: – Jeżeli poczęcie kończy się narodzinami, jaki sens ma życie w łonie mamy? To absurd. Może za tym wszystkim nie ma żadnej mamy?.

– Ale przecież musi istnieć – zaprotestował drugi. – Bo skąd byśmy się tutaj wzięli? Jak byśmy mogli żyć?.

– Widziałeś kiedyś naszą mamę? – zapytał pierwszy. Może istnieje tylko w naszej wyobraźni. Wymyśli­liśmy ją, bo w ten sposób możemy wytłumaczyć sobie nasze istnienie.

I tak ostatnie dni w łonie mamy były pełne tysięcy pytań i wielkiego strachu. Wreszcie nadszedł dzień na­rodzin.

Gdy bliźniaki porzuciły swój dotychczasowy świat, otworzyły oczy.

Zaczęły krzyczeć.

To, co zobaczyły, przewyższało ich najśmielsze sny.

Pewnego dnia wreszcie się narodzimy.

Coś wspólnego

Luksusowy statek wycieczkowy płynął wzdłuż dzikich i tajemniczych wybrzeży Afryki. Nagle silnie uderzył w skały podwodne i zaczął nabie­rać wody.

Był to dramatyczny moment. Kapitan poprosił duchownych różnych religii, by zorganizowali nabożeń­stwo, w którym mogliby uczestniczyć wszyscy pasażerowie.

Rabin zaproponował recytację Shema.

Imam zasugerował czytanie Koranu.

Ksiądz katolicki zachęcał wszystkich do uczestnic­twa we Mszy świętej.

Nie mogąc się porozumieć, wszyscy wpadali w coraz większy niepokój.

Kapitan jeszcze raz przemówił do nich:

– Przecież musi istnieć coś wspólnego dla wszystkich religii!».

Na to wstał jakiś człowieczek, wziął kapelusz i zaczął wędrować pośród obecnych, zbierając datki.

Kapłan celebrował bardzo uroczyście Durga puja. Tego dnia małe kózki i żarłoczne świnki były składane na ołtarzu bóstw i wspaniały zapach pieczonego mięsa rozchodził się z domu pobożnego kapłana na całą wioskę.

Ale w miarę upływu czasu ofiary składane z okazji święta stawały się coraz mniej obfite.

Zmartwieni wierni spytali pobożnego kapłana: – Dlaczego świętujesz Durga puja mniej uroczyście niż dawniej? Czy straciłeś wiarę?.

...