J.Kasprowicz - Słyszałem głośny płacz ludzi.docx

(124 KB) Pobierz

                                                                                                                                                                                      Słyszałem głośny płacz ludzi                                                                                                                                                                                                                                                                                                      Słyszałem głośny płacz  ludzi,                                                                                                                              Słyszałem ciche wzdychania,                                                                                                                              Na nędze-m taka patrzał, ze aż dziw dlaczego                                                                                                  Bóg na nią patrzeć nie wzbrania.                                                                                                                                                                                                                                                                                        Nie mogłem przytłumić żalu,                                                                                                                              Przekleństwa –m chciał rzucić gromy,                                                                                                                W źrenicach, pod fałdami stroskanego czoła,                                                                                                  Tlił ogień pomsty łakomy.                                                                                                                                                                                                                                                                                                      I skwarno było , i gwarno                                                                                                                              W mej duszy, jak w wielkiej kuźni:                                                                                                                Młot padał na kowadło, świat ci on przekuwał,                                                                                                  Kto zdrajca, ten pracy tej bluźni.                                                                                                                                                                                                                                                                                        Płynęły tak dni i tygodnie,                                                                                                                              Miesiące płynęły i lata,                                                                                                                                            Lecz nędza w mych oczach wciąż rosła i rosła,                                                                                                  Snadź nie przekułem świata.                                                                                                                                                                                                                                                                                                      Tarzała się po ulicach,                                                                                                                                            Krzyk za nią niósł się plugawy                                                                                                                              Lub droga szła śródpolna, na poły oślepła,                                                                                                  Najlichszej żebrząca strawy.                                                                                                                                                                                                                                                                                                      I raz mi się przydarzyło -                                                                                                                              Pomyśleć  o tym , jak boli:                                                                                                                              Wtargnęła do me j kuźni – nie ona lecz                                                                                                                                                           widmo                                                                                                                Nieopisanej niedoli.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            I od tej pory , doprawdy,                                                                                                                ...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin