Monachomachia – fragmenty W mieście, którego nazwiska nie powiem, Nic to albowiem do rzeczy nie przyda; W mieście, ponieważ, ponieważ zbiór pustek tak zowiem, w godnym siedlisku i chłopa i Żyda; W mieście gród ziemstwo trzymało albowiem Stare zamczysko, pustoty ohyda Było trzy karczmy, bram cztery ułomki, Klasztorów dziewięć gdzieniegdzie domki. W tej zawołanej ziemiańskiej stolicy Wielebne głupstwo od wieków siedziało, Pod starożytnej schronieniem świątnicy Prawych czcicielów swoich utuczało, Zbiegał się wierny lud; a w okolicy Wszystko odgłosem uwielbienia brzmiało. Święta prostoto, ach któż cię wychwali , Wiekuj szczęsliwie! ...Ale mówmy dalej. Bajki pisali o dawnym Saturnie Ci, co za niego toczyli wiek złoty. Szczęśliwy przeor jadący poczwórnie Szczęśliwy lektor mistycznej roboty, Szczęśliwszy ociec, po trzecim nokturnie W puchu topiący chórowe zgryzoty! Szczęśliwszy z braci, gdy kaganek zgarnął, Co w słodkim miodu wytrawieniu zasnął. W tym było stanie rozkoszne siedlisko Świętych próżniaków, ach losie zdradliwy! Ty, co z niewczesnych odmian masz igrzysko, I nieszczęść ludzkich jesteś tylko chciwy, Masz świat, dziwactwa twego widowisko. Jęczy pod ciężkim jarzmem człek cnotliwy Mniejsza żeś państwa, trony, berła skruszył Będziesz tak śmiałym, żebyś kaptur ruszył? * Z góry zły przykład idzie w każdej stronie; Z góry naszego nieszczęścia przyczyna. O ty co na polskim osiadłszy tronie, Wzgardziłeś miodem i nie lubisz wina! Cierpisz, pijaństwo, że w ostatnim zgonie, ...
P.Kuba-47