Bonnie MacDougal - Kąt zderzenia.pdf - Bonnie MacDougal - uzavrano

Bonnie MacDougal

Kąt zderzenia

(Angle of Impact)

Przełożył Michał Przeczek

Moim córkom,

Alison i Jordan,

które dały mi więcej, niż się spodziewałam,

i są lepsze, niż na to zasłużyłam

Pewność jest na ogół iluzją,

a spokój nie jest przeznaczeniem człowieka

OLIVER WENDELL HOLMES Jr.

The Path of the Law (1897)

Podwozie zostało opuszczone i zablokowane – samolot z Los Angeles zwolnił, podchodząc

do lądowania na lotnisku w Filadelfii. Nad New Jersey wstawało słońce. Różane, płynne światło

rozlewało się po rzece Delaware niczym mieniąca się barwami tęczy plama ropy. Świt powoli

rozpalał bezchmurne niebo.

Dana Svenssen rozpłaszczyła nos na szybie, żeby to zobaczyć. W Kalifornii przez cały

miesiąc nie widziała słońca; ciągle tylko: sala rozpraw, gabinet konferencyjny, pokój w hotelu.

Ale w końcu wróciła do domu, podniecona wygraną, gotowa zabrać dzieci na wspaniały,

dwutygodniowy wypoczynek nad morzem.

Siedzący obok niej olbrzym, który zajął oba podłokietniki fotela, już zaczął odpoczywać.

Trzydziestokilkuletni prawnik spał zdrowo jak mały chłopiec – nie obudził się nawet wtedy, gdy

samolot dotoczył się do bramki wyjściowej i pasażerom pozwolono opuścić pokład.

Dana pochyliła się nad nim i powiedziała szeptem:

– Travis, obudź się. Jesteśmy w domu.

Mężczyzna poruszył się z mocą wielkiej koparki – zaskoczył natychmiast.

– Nie spałem – powiedział charakterystycznym, głębokim tonem, połykając dźwięki.

Wyprostował głowę na potężnym karku. – Pozwoliłem tylko odpocząć oczom.

– Jasne. Przez dwie i pół godziny.

Dana wstała z fotela. Miała sto siedemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu. Ciągle jeszcze

przyciągała wzrok dzięki jasnoblond włosom i oczom tak czystym i błękitnym jak wnętrze

płomienia. Teraz dobiegała czterdziestki i nikt by już nie wziął jej za szwedzką modelkę.

Ostatnio określenia dotyczące wyglądu Dany szły w innym kierunku. W najnowszym artykule

prasowym na temat sprawy sądowej, w której wzięła udział, została nazwana Walkirią, a

rysownik sportretował ją w zbroi wikinga i hełmie z krowimi rogami.

„Wielka Dana” mówili o niej po cichu Travis i inni młodsi pracownicy kancelarii.

Jej sąsiad ruszył do przejścia, ale zaraz się zatrzymał na końcu kolejki pasażerów

opuszczających samolot. Kiedyś był pierwszoligowym graczem futbolu amerykańskiego, a

ostatnio, jako zastępca i jej prawa ręka, przez miesiąc służył pani Svenssen.

– Mam tutaj samochód – zagrzmiał. – Mogę cię podwieźć do biura? Tylko młody adwokat,

starający się zasłużyć na awans pojechałby do kancelarii po całonocnym locie i procesie, który

ciągnął się przez miesiąc.

– Mam swój samochód – odparła Dana. – Nawiasem mówiąc, biuro poradzi sobie dzisiaj bez

ciebie, a miss Teksasu nie.

Żona Travisa była kiedyś królową piękności i chociaż nigdy nie założyła korony miss stanu,

mąż lubił ją tak nazywać. Miał takie powiedzonko: „Nie można poślubić miss Teksasu, wywieźć

jej na północ i liczyć, że zgodzi się zamieszkać w bloku, jeździć używanym samochodem i robić

zakupy u Searsa”. Travis często usprawiedliwiał kolejne wydatki tym, że ma wyjątkową i

wymagającą żonę.

– A co ty masz zamiar zrobić? – zapytał. Jak zawsze, uważał, by nie ustąpić choćby o

centymetr we współzawodnictwie, sprowadzającym się do składania ofiar na ołtarzu boga pracy.

– Muszę pojechać rano do Pennsteelu, ale stamtąd ruszam już prosto do domu. Zobaczymy

się dopiero za dwa tygodnie.

– A co będzie w Pennsteelu? Przesłuchanie?

Dana przewróciła oczami.

– Nie, po prostu krótkie spotkanie z Vikiem i Charliem.

Travis zatrzymał się, by uścisnąć dłonie ustawionej w szeregu załodze samolotu i ruszył

truchtem do wyjścia.

– Powtórzę to jeszcze raz, Dano – zawołał. – Dałaś im porządnego kopniaka w tyłek. Te

ćwoki w życiu się nie dowiedzą, co ich tak walnęło. No i naprawdę byli zdezorientowani, gdy

zgłosiłem wniosek – dorzucił.

Dana ukryła uśmiech, zarzucając torbę na ramię.

– Widzisz, Travis, aby dotrzeć do stanowiska wspólnika, są dwie szkoły działania:

bezwstydne podlizywanie się i bezwstydne samochwalstwo, a...

Jego twarz rozjaśnił szeroki uśmiech.

– A ja jestem wyznawcą jednej i drugiej!

Dana nie potrafiła powstrzymać śmiechu. Nikt nie ujawniał swoich ambicji bardziej

bezceremonialnie niż Travis Hunt.

Doszli do terminalu i ruszyli na parking. Kiedy wyszli na powietrze przez obrotowe drzwi,

uderzyła ich fala gorąca. Sierpień w Filadelfii zawsze jest upalny, ale tegoroczny żar połączony z

suszą okazał się wyjątkowo dotkliwy. Czterdzieści pięć dni bez deszczu, czterdzieści dni

temperatury powyżej trzydziestu stopni. Dana miała na sobie dopasowaną, jedwabną sukienkę w

kolorze kości słoniowej – przyjemna odmiana po kilku tygodniach noszenia ciemnych

kostiumów – ale kiedy tylko wyszła na słońce, poczuła, jak materiał wilgotnieje.

W garażu Travis zatrzymał się.

– Tak sobie myślę... Austin zażąda krótkiej informacji na temat wyroku, aby zamieścić ją w

najbliższym biuletynie. Może przygotuję projekt?

Clifford Austin był prezesem ich firmy oraz propagatorem traktowania prawa jako sposobu

zarabiania pieniędzy. Za jego rządów wygrana miała mniejsze znaczenie niż zysk, a już nie

liczyła się w ogóle, jeżeli nie dało się jej szybko wykorzystać jako wsad do marketingowego

młyna.

– Może byś jednak pojechał do żony? – Dana chwyciła Travisa za ramiona i odwróciła we

właściwym kierunku. – Nie można poślubić miss Teksasu, wlec jej na północ i nie wracać prosto

do domu po miesiącu nieobecności.

Bonnie MacDougal - Kąt zderzenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: