Czy Kościół Katolicki staje się filią synagogi.docx

Czy Kościół Katolicki staje się filią Synagogi?

Is the Catholic Church Becoming
a Branch of the Synagogue?

Atila Sinke Guimarães – 27.10.2016

[Przepraszam, nie potrafię tego scalić – Ola]

Niniejsza analiza wizyty Jana Pawła II w rzymskiej synagodze 13 kwietnia 1986 pochodzi z niewydanego tomu III mojego 11-tomowego zbioru o II SW Eli Eli, Lamma Sabacthani? Biorąc pod uwagę to, że Benedykt XVI odwiedzi synagogę w Kolonii w sierpniu, wydawalo mi się, że te rozważania o wizycie w 1986 mogą dać czytelnikom ogólny zarys, który prawdopo-dobnie będzie odnosił się też do wizyty w 2005.

1. Symboliczno-teologiczny charakter wizyty

Wizyta Jana Pawła II w żydowskiej synagodze w Rzymie miała charakter , która istotnie była teologiczna i nie powinno się jej postrzegać jako jedynie akt "duszpasterski", jak niektórzy chcieliby ją przedstawiać w celu osłabienia jej znaczenia. Ks. Giuseppe de Rosa, S.J., potwierdził jej teologiczne znaczenie w artykule w La Civiltà Cattolica tak komentując to wydarzenie:

"Spotkanie papieża ze wspólnotą hebrajską w Rzymie – która w jakis sposób przedsta-wiała wszystkie wspólnoty hebrajskie na świecie , przynajmniej symbolicznie – ma nie tylko 'ludzki' kontekst, a faktycznie 'teologiczny'. Było to uznanie – albo lepiej, potwier-dzenie, 20 lat po II SW – 'odwrotu' wypracowanego przez Sobór odnośnie teologicz-nego podejścia Kościoła do judaizmu". [1]

Tą symboliczną wizytą teologiczną Jan Paweł II wyraźnie złamał tradycję Kościoła Świętego wobec religii żydowskiej. Cytując przemówienie papieża wygłoszone w hebrajskiej światyni, komentator La Civiltà Cattolica dokładnie powiedział tak:

"Co do 'historycznego' charakteru wydarzenia, polega on na tym, że ten gest stanowczo zamyka erę relacji między chrześcijanami i żydami i otwiera nową. Jakie jest jego praw-dziwe znaczenie? Papież sam powiedział to kiedy zadeklarował, że 'po pontyfikacie Jana XXIII i II SW, to spotkanie, na którym nie wolno nam przestać reflektować tak, żeby mogło dostarczyć nam odpowiednich nauk – kończy w jakiś sposób długi okres'. 'Długi okres' do którego nawiązuje papież obejmuje wzajemną awersję żydów i chrześcijan… 'Długi okres' chrześcijańskiego antysemityzmu… został zamknięty dzięki pontyfikatowi Jana XXIII i II SW". [2]

W dniu wizyty, włoski dziennik Il Giornale również podkreślił znaczenie tego wydarzenia:

"Żadna podróż tego papieża pielgrzyma na żaden kontynent nie była tak długa jak ta którą odbył dzisiaj, krótki dystans między pałacem watykańskim i rzymską synagogą zabrała niemal 2.000 lat do realizacji". [3]

Ks. Giovanni Caprile, S.J., znany kronikarz II SW, napisał:

"Było to prawdziwie historyczne wydarzenie, pierwsza i do tej pory jedyna taka wizyta w życiu Kościoła i wspólnoty hebrajskiej od czasów św. Piotra". [4]

W Izraelu papieski gest postrzeżono jako "bezprecedensowe otwarcie". [5]

Również rabini witający Jana Pawła II nie ukrywali swojego zadowolenia z zobaczenia papieża porzucającego 2.000-letnie stanowisko doktrynalne Kościoła. W imieniu żydów, rabin Giacomo Saban był pierwszym, który wyraził swoją "satysfakcję na widok rzymskiego papieża przekraczającego próg synagogi po raz pierwszy". [6]

Elio Toaff, główny rabin rzymskich Izraelitów, wyraził podobną radość:

"Jako główny rabin tej wspólnoty… chciałbym wyrazić wielkie zadowolenie z gestu którego pragnąłeś i dzisiaj urzeczywistniłeś go przychodząc pierwszy raz w historii Kościoła odwie-dzić synagogę, gest który zostanie zapisany w historii". [7] Dlatego ogólna opinia była taka, że gest Jana Pawła II cechowało symboliczne odrzucenie wcześniejszego stanowiska Koś-cioła, które, oparte na głębokich przyczynach historyczno-teologicznych, zawsze żydowską religię postrzegał jako wroga wiary katolickiej.

2. Otwarte "potępienie" wcześniejszego zachowania Kościoła

Ale Jan Paweł II nie zatrzymał się na symbolicznym odrzuceniu katolickiej tradycji. Również ostro potępił wcześniejsze postawy Świetego Kościoła, celowo ignorując powody doktrynalne jako ich podstawę. Czyniąc to postąpił tak jakby religijna opozycja między katolikami i żydami  była tylko zjawiskiem emocjonalnym. Oto co uroczyście i wyraźnie oświadczył, wywołując głośny aplauz obecnych żydów [8]:

Ale ocena wielowiekowych tradycji kulturowych uniemożliwia nam uznanie, że akty dyskry-minacji, nieuzasadnione ograniczenia w wolności religijnej, i opresja Hebrajczyków w sferze swobód obywatelskich były bardzo obiektywnie powaznie godne ubolewania. Tak, jeszcze raz, przez moja osobę, Kościół, słowami znanego dekretu Nostra aetate* (n. 4), 'ubolewa nad nienawiścią, prześladowaniami, przejawami antysemityzmu, które kiedykolwiek i przez kogokolwiek kierowane były przeciw Żydom'*. Powtarzam: 'przez kogokolwiek'". [9] Kogo w końcu obejmuje otwarte potępienie Jana Pawła II?

*Nostra aetate tutaj:  http://chrzescijanskie.info/read/1d0s / oryginalny tekst ang: ... były przeciw Hebrajczykom]

Pierwsze, obejmuje niezliczonych papieży, którzy słusznie potępiali żydów, jak również liczne sobory, które zrobiły to samo. Natępnie, ich sladem, obejmuje wielką liczbę ojców, doktorów i świętych, którzy zwalczali judaizm, albo pozostawili po sobie pisma potępiające jego błędy. W końcu obejmuje również wszystkich katolików w historii, którzy, w obronie wiary, walczyli z judaizmem. Dlatego klatwa Jana Pawła II obejmuje cały Kościół – "kogo-kolwiek" – w 2.000 lat historii – "w każdym czasie".

A.Papieże "potępieni" przez Jana Pawła II

Na przestrzeni wieków Kościół nigdy nie zmienił zdecydowanego, mądrego stanowiska wobec kwestii żydowskiej. Z jednej strony Kościół zapobiegał złemu traktowaniu żydów, i pozwalał im na prywatne praktykowanie religii. Ale z drugiej, licząc się z niemożliwością nawracania ich, karcił ich za zbrodnię bogobójstwa, usilnie namawiał do pokuty, i izolował ich żeby uniemożliwiać im demoralizować chrześcijan.

W związku z tym, w kwestii judaizmu, liczni papieże nauczali, potępiali i zalecali co następuje:

* św. Grzegorz Wielki (590-604), w Epistulae (VIII, XXV, cf. IX, LV), napisał, że nieograniczonej wolności nie powinno się dawac żydom z powodu ich częstych obelg wobec wiary. [10]

W liście do frankońskich królów, Teodoryka i Theodebertusa, i do królowej Bruhildy, święty przypomniał im, że chrześcijanie, członkowie Ciała Chrystusa, nigdy nie powinni być poniewierani przez żydów, wrogów Chrystusa. [11]

* Honoriusz I (625-638) nalegał na VI Sobór w Toledo, 638, by stanowczo działał w kwestii zagrożenia jakie Żydzi stanowili dla wiary katolickiej. [12]

* Leon VII (936-939) autoryzowany abp Fryderyk  Moguncji, Niemcy, wypędzić żydów z miasta, biorąc pod uwagę ciągłe ataki na katolików. [13]

* W liście z 17.01.1208 do Księcia Nevers, Francja, [14] Innocenty III (1198-1216) lamentował, że władcy feudalni zatrudniali żydów jako "ministrów swoich haraczy", bo oni poprzez lichwę wykorzystywali chrześcijan. [15]

* W 1239, po otrzymaniu raportu opracowanego przez Nicolasa Donina, nawróconego żyda z La Rochelle, który pokazywał 35 artykułów z Talmudu obrażających wiarę katolicką,  Grzegorz IX (1227-1241) napisał do zachodnich biskupów i suwerenów nakazując konfis-katę wszystkich egzemplarzy żydowskiej księgi. Williama z Auvergne, biskupa Paryża, mia-nował na organizatora śledztwa w tej sprawie. Po zbadaniu, Talmud potępiono i jego egzem-plarze spalono pub;licznie w Paryżu w 1242. Na prośbę żydów, księgę zbadał ponownie w 1248 i zdecydowanie potępił William z Auvergne i teolodzy z Paryża, wśród nich św. Albert Wielki. [16] W pracy Excerpta talmudica [Fragmenty z Talmudu], napisanej dla uzasadnienia potępienia, czytamy:

"Według tajnego planu Bożej Opatrzności, błędy, bluźnierstwa i bezeceństwa zawarte w Talmudzie do tej pory uciekały uwadze doktorów Kościoła. Mur w końcu został usunięty, i teraz można wyraźnie zobaczyć gady, ohydne bożki czczone przez  dom Izraela". [17]

* Innocenty IV (1243-1254) nakazał palenie Talmudu bo był pełen błędów i bluźnierstw. [18] W Bulli Sicut tua nobis z 23.07.1254, upoważnił arcybiskupa Wiednia do wypędzenia żydów ze swojej diecezji z powodu ich czynów wobec wiary katolickiej i ich nieposłuszeństwa wo-bec praw Kościoła. [19]

* W Bulli Damnabili perfídia z 15.07.1267, Klemens IV (1265-1268) również potępił Talmud. [20]

* W Bulli Nimis in partibus anglicanis z 18.11.1285, Honoriusz IV (1285-1287) zajął takie samo stanowisko wobec Talmudu jak jego poprzednicy. [21]

* Jan XXII (1316-1334) znowu potępił błędy Talmudu w Bulli Dudum felicis recordationis z 4.09.1320. [22]

* W Bulli Dudum ad nostram z 8.08.1442, Eugeniusz IV (1431-1447) zakazał żydom nie tylko mieszkać z chrześcijanami, jak już postanowił III Sobór Laterański (Dekret V, VI, 5), ale również mieszkać pośród chrześcijan, biorąc pod uwagę ciągłe bluźnierstwa i ataki żydów na wiare katolicką. [23]

* Mikołaj V (1447-1455), Kalikst III (1455-1458), i Paweł II (1464-1471) odtworzył lub odnowił decyzje swoich poprzedników. [24]

* W Bulli Intenta semper salutis z 31.05.1484, Sykstus IV (1471-1484) nakazał żydom i muzułmanom na hiszpańskiej ziemi mieszkanie oddzielnie od chrześcijan, że powinni nosić inne ubrania, i nie powinni mieć chrześcijańskich służących w swoich domach, poza innymi środkami w celu ochrony wiernych przed zagrożeniami wobec ich wiary w wyniku mieszkania z żydami. [25]

* Za jego pontyfikatu, Leon X (1513-1521) był znany ze swojej dobroci wobec żydów, co, nawiasem mówiąc, uznają hebrajscy historycy. Niemniej jednak, kilka razy musiał podjąć dzia-łania przeciwko praktykowanym przez nich nadużyciom. Kiedy dowiedział się, że żydzi wydali w Wenecji książkę przeciwko wierze katolickiej, napisał w szczególnie ostry sposób w liście z 25.05.1518 do nuncjusza Wenecji. [26]

* Juliusz III (1550-1555) aprobował konfiskatę i spalenie ksiąg talmudycz-nych przez Inkwizycję. Autoryzował również Edykt o Inkwizycji z 12.09.1553, nakazując księciom, biskupom i inkwizytorom zrobić to samo. W Bulli Cum sicut nupe z  29.05.l554, papież naka-zał żydom przekazać wszystkie swoje księgi zawierające bluźnierstwa przeciwko naszemu Panu Jezusowi Chrystusowi. [27]

* Paweł IV (1555-1559) wprowadził ostre środki w obronie integralności wiary i by zapobiec żydowskiej dominacji nad katolikami. W Bulli Cum nimis absurdum z 14.07. 1555, papież nakazał Izraelitom w Rzymie i innych miastach Państw Papieskich mieszkać oddzielnie od chrześcijan w ich własnych dzielnicach. Zarządził także, że powinna być tylko jedna synagoga w mieście, i że żydzi nie mogli mieć katolickich służących, pracować publicznie w katolickie święta, pisać nieuczciwych kontraktów itd. [28]

Żydzi usiłowali przekupić Pawła IV proponując mu 40.000 escudos żeby anulował Bullę. [29]

Poza innymi środkami, papiez nakazał zniszczenie talmudycznych i antykatolickich książek żydowskich. [30]

* Pius IV (1560-1565) w 1564 umieścił Talmud w Index librorum prohibitorum [Indeks zakazanych ksiąg] i zabronił jego interpretowania, komentowania czy objaśniania. [31]

* W Bulli Hebraeorum gens z 26.02.1569, św. Pius V (1566-1572) wyraźnie potępił Żydów którzy poświęcali się praktykom "wróżbiarstwa i czarów". [32] W tej bulli św. Pius V również oskarzył Żydów o inne przestępstwa takie jak lichwa, kradzież, paserstwo i nakłanianie do prostytucji. Bullę kończy następującymi słowami:

"I na koniec, uważamy za znane i sprawdzone jak ofensywnie ten przewrotny lud [Żydzi] ubliża imieniu Chrystusa, jak wrogi jest dla tych, którzy nazywają się chrześcijanami, nawet usiłując czychać na ich życie". [33]

Dekretem z 26.02.1569, św. Pius V wypędził Żydów z Państw Papieskich, skoro poza wymienionymi przestępstwami, Żydzi szpiegowali na muzułmanów i popierali ich plany podboju zagrażającemu całemu chrześcijaństwu. [34] W nim napisał:

"Wiemy, że ten najbardziej przewrotny lud zawsze był powodem i wylęgarnią niemal wszystkich herezji". [35]

Do tej czujnej uwagi o żydowskiej perfidii, św. Pius V dodał swoje żarliwe pragnienie nawra-cania ich. Jedną z najbardziej niezwykłych konwersji jaką osiągnął była ta głównego rabina Rzymu, Eliasza, a po niej konwersje jego trzech synów i jednego wnuka. 4 czerwca 1566 uroczyście przyjęli chrzest w Bazylice św. Piotra w obecności świętego Kolegium Kardyna-łów i tłumu wiernych. [36]

* W Dekrecie z 27.05.1581, Grzegorz XIII (1572-1585) ostrzegł wiernych i władze religijne przed fałszywymi nawracaniami Żydów jako metodą zinfiltrowania Kościoła Katolickiego. [37] W Bulli Antiqua Judeorum improbitas z 1.06.1581, papież ustanowił następujące warunki pod którymi Żydów poddawano czujności Inkwizycji:

a. kiedy atakują dogmaty katolickie
b. kiedy wzywają diabłów i składają im ofiary
c. kiedy uczą katolików by robili to samo
d. kiedy wypowiadają bluźnierstwa przeciwko naszemu Panu i Matce Bożej

e. kiedy próbuja zmuszać katolików do odejścia od wiary
f. kiedy zakazują konwersji Żydowi czy niewierzącemu
g. kiedy świadomie popieraja heretyków
h. kiedy rozpowszechniają heretyckie książki
i. kiedy z pogardą dla naszego Pana, krzyżują baranka – głównie w Wielki Piątek – a potem opluwają go i mu ubliżają

j. kiedy katolickie mamki po przyjęciu Eucharystii zmuszają do wylewania ich mleka do toalety i ścieków [38]

W Dekrecie z 28.02.1581, papież potwierdził zakaz udzielania pomocy przez żydowskich lekarzy katolickim pacjentom. [39]

* W Bulli Cum Hebraeorum z 28.02.1593, [40] Klemens VIII (1592-1605) zakazał ksiąg talmudycznych i kabalistycznych, jak również prac napisanych po hebrajsku zawierających błędy. [41] Zakaz zawarty w tej bulli włączono jako normę do Indeksu opublikowanego  27.03.1596.

W 1592 Klemens VIII ponownie nakazał głoszenie kazań mających na celu nawracanie Żydów, i w tym samym czasie w Bulli Caeca et obdurata z 25.01.1593, ponowił dekrety Pawła IV i św. Piusa V wypędzające ich z Państw Papieskich, z wyjątkiem Rzymu, Ankony i Awinionu. [42]

* Urban VIII (1623-1644) 15.01.1628 wysłał list do króla Hiszpanii sprzeciwiając się prze-stępstwu lichwy praktykowanej przez portugalskich Żydów. [43]

* 15.09.1751, Benedykt XIV (1740-1758) podpisał i ogłosił dokument potwierdzający środki ostrożności w kwestii Talmudu podjete przez papieży od Innocentego IV. [44]

* W październiku 1775 [45] i styczniu 1793 [46], Pius VI (1775-1799) wydał dwa edykty potwierdzające dyrektywy Benedykta XIV odnośnie Żydów.

* W liście jego sekretarza stanu, kard. Merry del Vala, św. Pius X (1903-1914) pochwalił klasyczne dzieło Msgr. Henri Delassusa, La conjuration antichrétinne [Spisek antychrześci-jański], które demaskuje spisek judaizmu i masonerii przeciwko Kościołowi Katolickiemu i chrześcijańskiej cywilizacji. [47]