Miłość na deser - 01 - Miłość na deser -Nora Roberts.pdf - Nora Roberts(4) - kociak.k

NORA ROBERTS

MIŁOŚĆ NA DESER

Zakąska: Mule St. Jacques

Zupa: Chłodnik z pomidorami Madrilčne

Sałatka: Sałatka florencka

Danie główne: Antrykot Bordelaise

Dodatki:

Ziemniaki pieczone z masłem

Fasolka almondine

Deser: Bomba w czekoladzie

ROZDZIAŁ 1

Miała na imię Summer * . Słowo to przywodziło na myśl kwitnące łąki, gwałtowne burze,

niekończące się wieczory oraz popołudniowe drzemki w cieniu.

Summer stała poważna i wyprostowana, z najwyższą uwagą wykonując swoje zadanie. Nikt nie

śmiał zakłócić ciszy panującej w kuchni. Jedynie z oddali słychać było scherzo Chopina. Cała uwaga

zebranych skupiona była na tej niedużej, kobiecej postaci o ciemnych, elegancko upiętych włosach.

Szmaragdowe kolczyki dyskretnie zdobiły kształtne uszy.

Cerę miała zdrową, lekko zaróżowioną. Dyskretny róż podkreślał szlachetną linię kości

policzkowych, a wyrazisty makijaż stanowił oprawę dla ciemnych, orzechowych oczu. Lekko

zaciśnięte usta demonstrowały skupienie.

Mimo że była ubrana w biały kucharski fartuch, przyciągała wzrok niczym barwny motyl.

Publiczność wpatrywała się w nią, jakby nie chciała uronić ani jednego słowa - lecz postać

królująca pośrodku kuchni odprawiała swój rytuał w milczeniu.

Summer nie zwracała najmniejszej uwagi na tłoczących się wokół ludzi. Tylko jedna rzecz

liczyła się teraz dla niej: perfekcja.

Z namaszczeniem uniosła ostatnią wisienkę i umieściła ją na deserze Savarin. W jednej chwili

żmudne godziny, które spędziła w kuchni, przygotowując ów majstersztyk, odeszły w niepamięć

razem z gorącem, bólem krzyża i opuchniętymi nogami. Liczył się tylko ostateczny kształt autorskiego

dzieła Summer Lyndon. Deser może wyśmienicie smakować, cudownie pachnieć i łatwo się kroić,

ale jeśli nie będzie miał odpowiedniego wyglądu, ani smak, ani zapach nie zrobią wrażenia na

gościach.

Z pieczołowitością artysty nasączyła pędzelek morelowym lukrem, po czym zwilżyła nim

owoce i migdały.

Ciszę, która towarzyszyła jej poczynaniom, można było kroić nożem.

Teraz Summer zabrała się do wypełniania wnętrza deseru gęstym kremem. Zawsze robiła

wszystko sama. Nie ufała cudzym rękom.

Cofnęła się o krok, by ocenić swoją pracę, i w skupieniu analizowała każdy szczegół

dekoracji.

Wreszcie uniosła dłoń w efektownym geście, kończącym pokaz.

- Możecie go zabrać.

Dwóch kelnerów uniosło tacę, rozbrzmiały oklaski i posypały się słowa uznania. Summer

przyjęła je ze spokojną godnością. Wiedziała, kiedy jest czas na dumę, a kiedy na skromność. Savarin

z całą pewnością zasługiwał na to pierwsze. Był po prostu królewski. Włoski hrabia zażyczył sobie

popisowy deser, mający ukoronować przyjęcie zaręczynowe córki, i słono za niego zapłacił. Summer

dostarczyła produkt odpowiadający jego oczekiwaniom.

- Mademoiselle! - Foulfount, francuski specjalista od ostryg, porwał Summer w ramiona, pełen

zachwytu i uwielbienia. - Incroyable! - Wylewnie ucałował ją w oba policzki i sedelkowatymi

palcami pieszczotliwie ścisnął podbródek, jak ściska się świeżą bułeczkę.

Summer uśmiechnęła się po raz pierwszy od wielu godzin.

- Merci.

Butelka wina otwarta na jej cześć krążyła już po kuchni. Summer podała kieliszek Francuzowi.

- Obyśmy mieli jeszcze okazję pracować razem, mon ami - powiedziała, z uśmiechem

wznosząc toast.

Odstawiwszy kieliszek, zdjęła czepiec szefa kuchni i wymknęła się do jadalni. Pośród

marmurowych posadzek i olbrzymich świeczników jej Savarin prezentował się doskonale.

Dwie godziny później była już w samolocie. Drzemała w fotelu, a otwarta książka zsuwała się

z jej kolan. Spędziła w Mediolanie trzy dni, aby przygotować jedno danie, i nie było w tym nic

nadzwyczajnego. Piekła już Charlotte Malakoff w Madrycie, prażyła Crępes Fourées w Atenach i

komponowała Ile Flottante w Istambule. Za odpowiednią sumę Summer Lyndon potrafiła stworzyć

danie długo pozostające w pamięci tych, którzy mieli szczęście je skosztować.

Uważała się za profesjonalistkę, nie gorszą od chirurga pod względem kwalifikacji.

Studiowała, odbywała liczne staże i praktyki. Pięć lat po uzyskaniu tytułu kucharza cordon bleu * w

Paryżu, gdzie sztuka kulinarna stanowi istotną dziedzinę życia, była już znana ze swojego

żywiołowego temperamentu, komputerowej pamięci i wirtuozerskiej sprawności.

Wiedziała, że lot minie szybciej, jeśli zaśnie lub odda się lekturze. Należała do ludzi, którzy

cenią sobie sen i odpoczynek.

W Filadelfii czeka ją mnóstwo pracy. Musi przygotować bombe na bal dobroczynny u senatora,

pokazać się na dorocznym spotkaniu Stowarzyszenia Smakoszy, nagrać prezentację dla telewizji i

jeszcze pójść na jakieś spotkanie...

Co mówił ten świdrujący, ptasi głos w słuchawce? Próbowała przypomnieć sobie szczegóły.

Drake? Nie. Blake? Tak, Blake Cocharan. Trzeci z dynastii właścicieli ogromnych hoteli.

Swoją drogą, pomyślała, ziewając przeciągle, lubię te hotele.

Była stałą klientką owej sieci oplatającej cały świat.

I oto sam pan Cocharan miał dla niej propozycję.

Przypuszczała, że chodzi o jakiś ekskluzywny deser, opracowany wyłącznie dla Cocharan

House i do serwowania w hotelowych restauracjach. Nie miała nic przeciwko takim propozycjom,

dopóki warunki były rozsądne, a stawka - godziwa. Oczywiście będzie musiała przyjrzeć się

dokładnie przedsięwzięciu Cocharana, nim zdecyduje się firmować je swoim nazwiskiem.

Stwierdziła, że zajmie się tym później, po spotkaniu z „Trzecim”.

Blake Cocharan Trzeci...

Wyobraziła sobie tłustego, łysiejącego i flegmatycznego faceta. Preferującego włoskie buty,

szwajcarskie zegarki, francuskie koszule, niemieckie samochody, a do tego uważającego się za

prawdziwego Amerykanina.

Obraz, który stworzyła w wyobraźni, szybko ją znudził. Opuściła oparcie fotela, zdecydowana

oddać się kolejnej drzemce.

Blake Cocharan rozpierał się wygodnie na miękkim pluszu kanapy w swojej limuzynie.

Przeglądał raport z budowy nowego hotelu w Saint Croix. Miał dar kojarzenia strzępków

najróżniejszych informacji i układania ich w spójną, logiczną całość. Chaos jawił mu się jako rodzaj

swoistego porządku, który należało jedynie przełożyć na ciąg przyczynowo - skutkowy. Logika była

bowiem jego drugą naturą. Punkt A prowadził niewątpliwie do punktu B, skąd bezwzględnie

wynikało C. Uważał, że przy odrobinie cierpliwości i dyscypliny znajdzie wyjście z każdego

labiryntu.

Dzięki owej żelaznej logice Blake w wieku trzydziestu pięciu lat kontrolował większość

hotelowego imperium rodziny. Nie dbał o pieniądze, gdyż urodził się bogaty, ale cenił pozycję, którą

osiągnął dzięki ciężkiej pracy.

Jakość była jego znakiem firmowym. Wszystko w hotelach sieci Cocharan House musiało być

najlepsze, od fundamentów po pościel.

Raport na temat Summer Lyndon dowodził, że ona również jest najlepsza.

Blake odłożył papiery z Saint Croix i sięgnął do aktówki.

- Summer Lyndon - powiedział głośno, otwierając papierową teczkę.

Lat dwadzieścia osiem, absolwentka Sorbony, dyplomowany kucharz cordon bleu. Ojciec,

Rothshild Lyndon, szanowany członek brytyjskiego parlamentu. Matka, Monique Dubois - Lyndon,

była gwiazda francuskiego kina. Rozwiedzeni od dwudziestu trzech lat. Lata szkolne Summer

spędziła w Londynie i Paryżu. Po ślubie matki z pewnym amerykańskim przemysłowcem obie osiadły

w Filadelfii. Następnie panna Lyndon wróciła do Europy, aby dokończyć studia. Matka wyszła za

mąż po raz trzeci, tym razem za barona przemysłu papierniczego. Ojciec Summer żyje w separacji z

drugą żoną, wziętą prawniczką.

Przestudiowawszy rekomendacje zawodowe mistrzyni kuchni, Blake doszedł do wniosku, że

jeśli chodzi o desery, Summer jest istotnie najlepsza, i to po obu stronach Atlantyku. Jest także

znakomitym szefem kuchni. Ma intuicję, potrafi być kreatywna i nie boi się improwizacji. Lubi też

rządzić, bywa kapryśna i szczera do bólu. Nie przeszkodziło jej to, jak widać, w wejściu do

światowych elit, gdyż obracała się wśród polityków, artystów oraz ludzi dobrze urodzonych.

Konkluzja była prosta: jeśli nawet ta kobieta ma swoje dziwactwa i kaprysy, jej mus rzuca na

kolana.

Blake nie miał zamiaru padać nikomu do stóp. Chciał pozyskać Summer dla Cocharan House i

był pewien, że bez zastrzeżeń przyjmie jego warunki. Lyndon to silna kobieta, rozumował, a takie nie

lubią ludzi o słabym charakterze, zwłaszcza w interesach. Na szczęście nie zaliczał się do nich.

Z podziwem pomyślał, że niewielu kobietom udało się zdobyć równie wysoką pozycję,

zwłaszcza w tak specyficznym zawodzie. Choć rodzaj żeński jak świat światem zajmował się

gotowaniem, szefami kuchni niemal zawsze byli mężczyźni.

Wyobraził sobie sylwetkę Summer, zaokrągloną od ciągłego smakowania własnych produktów,

jej podniszczone dłonie i skórę o niezdrowym odcieniu. Choć z pewnością jest zorganizowana,

logicznie myśląca, inteligentna i kulturalna, ciągłe siedzenie w czterech kuchennych ścianach musiało

wywrzeć na niej swoje piętno.

Był jednak pewien, że się dogadają.

Spojrzał na zegarek i z zadowoleniem stwierdził, że przybył punktualnie. - Będę za godzinę -

Miłość na deser - 01 - Miłość na deser -Nora Roberts.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: