Hines Barry - KRÓL STRZELCÓW.rtf

Hines Barry

KRÓL STRZELCÓW

—              ... I wreszcie z klasy szóstej A: Hawk! Ci wszyscy mają karę zastać dziś po lekcjach.

Szkoła odwróciła się, żeby spojrzeć na Hawka, ale jego tam nie było.

—              O Hawku jednak mam* również do powiedzenia coś znacznie przyjemniejszego. Jak się okazuje, Hawk grał znów pomyślnie w jedenastce młodzieżowej Anglii wczoraj wieczorem i strzelił cztery bramki z pięciu, co nam przyniosło zwycięstwo nad Walią. Jestem skłonny przypuszczać, że to jest niezłe osiągnięcie.

Jeszcze raz szkoła odwróciła się, żeby spojrzeć na Hawka, ale jego tam nie było. On był w krzakach przy boisku szkolnym.

Wyjrzał spoza rododendronów w dół zbocza, żeby sprawdzić, czy w klasach nadal nie ma nikogo.

—              Chodź, Jenny, zbiórka zaraz się skończy.

—              Zaczekaj, tak przecież nie mogę pójść.

Pobiegli wśród krzewów błotnistymi ścieżkami, wy­ deptanymi jak w zaroślach parków publicznych, i w po­ bliżu szkoły zatrzymali się.

—              Do widzenia już tam.

Lennie ruszył biegiem przez trawnik, przez mokre

kępki trawy, które z poświstem chłostały jego zabłoco­ ne buty, i po asfalcie pod oknami pustych klas za róg tej bocznej ściany do wejścia dla chłopców. Jenny pa­ trzyła na niego, po czym pobiegła przez trawnik i asfalt do wejścia dla dziewcząt. Dyżurnym od spóźnień był prymus szkoły, Edmund Leary. Ledwie zobaczył Len- niego w drzwiach, zapisał w książce: „Hawk, klasa VI A”. Lennie mijając go podszedł do kaloryfera i zaczął suszyć dwie ciemne plamy na kolanach spodni. Leary przyglądał mu się.

—              Trzecie spóźnienie w tym tygodniu, Hawk. A sam miałeś zapisywać spóźnionych.

—              O rany! Jestem tutaj od wieków.

—              Wszyscy skarżą się, że nigdy nie dyżurujesz. i

—              Skarżą się?

—              Pójdę w tej sprawie do doktora Benneta.

—              Możesz pójść nawet do doktora Crippena, jeżeli chcesz.

Zbiórka się skończyła, a Lennie nadal przyciskał ko­ lana do kaloryfera, czekając, żeby spodnie nabrały swej naturalnej barwy. Nie oglądał się na szepczące za jego plecami i mijające go gromadki. Harry Andrews pod­ szedł do niego i popatrzył, jak ze spodni unosi się para.

—              Hej, Len! Gdzię ty byłeś?

—              Święciłem zwycięstwo.

—              Gdzie?

—              W krzakach.

—              Z którą?

—              Z Jenny.

—              Znowu? Oboje wylecicie, jeżeli was przyłapią.

—              Wiem.

—              Nie warto ryzykować.

—              O pół do dziewiątej rano to nic ryzykownego. Jaka. pierwsza lekcja?

—              Estetyka.

Gdy weszli do klasy, w ławkach było już pełno.

—              Idzie! Pan Gol we własnej osobieL

Lennie wszedł na katedrę, stanął za biurkiem i robiąc znaki V, zaczął dyrygować krzykaczami jak orkiestrą. Dziewczęta spoglądały jedna na drugą i rumieniły, się. Chłopcy wrzeszczeli, żeby zszedł. Uśmiechnął się, wsko­ czył na biurko, potem wielkim susem przesadził odle­ głość do pierwszej ławki i ruszył ponad rozstępującymi się głowami z ławki na ławkę, aż doszedł na ostatnią, gdzie pośrodku przystanął taik, że omal nie upadł na Leary’ego. Leary odsunął się, co zapoczątkowało rea­ kcję łańcuchową, i chłopiec na końcu ławki został bez miejsca. To był Harry Andrews.

—              Chodź, jest morze miejsca, Harry.

—              Tutaj nie ma!

—              Zamknij się, Leary. Harry, chodź.

—              Powiedziałem, że tu nie ma miejsca.

—              Będzie, jeżeli dam ci takiego kopniaka, że wylecisz przez to cholerne okno.

Lennie opuścił nogę z pulpitu na siedzenie i odwrócił się bokiem w tym ciasno stłoczonym rzędzie. Obiema nogami odsui\gł chłopca z drugiej swojej strony i pchnął go tyłem na Leary’ego. Dziewczyna na końcu ławki szamotała się, żeby nie spaść, gdy wszedł nauczyciel, pan Priddle.

—              Znajdź sobie miejsce gdzie indziej, moja droga. Przecież wyraźnie widać, że tam na końcu już się nie zmieścisz.

Zasunięto story i włączono projektor. Obraz przesu­ wał się po tablicy i koziołkował pod ręką pana Priddle, nastawiającego aparat na ostrość. Ale wkrótce, wyrów­ nany, znieruchomiał.

—              Dzisiaj chcę wam pokazać kilka fotografii odkryć archeologicznych w Grecji. Na podstawie tych odkryć możemy poznać pewne aspekty greckiego sposobu życia.

Zaczął szybko pokazywać zdjęcia, objaśniając je i przy każdym wypytując.

—              Tu jest coś dla ciebie, Hawk. Jak ci wiadomo, to Grecy wprowadzili Igrzyska Olimpijskie i na wielu ich wyrobach ceramicznych przedstawione są różne kon­ kurencje sportowe. Co powiesz, Hawk, o tym przykła­ dzie?

Ukazała się fotografia wazy ozdobionej postaciami biegaczy.

—              Ten Grek, który to namalował, wiedział o biegach akurat tyle, co facet bez nóg.

—              No! Zdumiewasz mnie, Hawk. Myślałem, że kto jak kto, ale ty ocenisz tak dobre ujęcie ruchu.

—              Jest zupełnie złe.

—              Niejeden uczony uważa, że to swego rodzaju arcy- ‘ dzieło.

—              Więc musi być albo dowcipnisiem, albo niedziel­ nym kierowcą.

—              Niedzielnym kierowcą?

—              No bo nie ma pojęcia o koordynacji ruchu. Prze­ cież ich prawe nogi i prawe ręce są jednocześnie wy­ sunięte w prawo, a powinna być noga prawa, ręka lewa.

W mroku zaległa cisza i wszyscy patrzyli.

—              Masz rację, Hawk. Przyznaję, że nigdy dotąd tego nie zauważyłem.

Właśnie pan Priddle miał dyżur w czasie obiadu. Gdy już wszystkich skierował na miejsca, uderzył łyżką wa­ zową w stół.

—              Pochylić głowy. Dziękujemy Ci1, Panie Boże, za... Pieśń została podjęta przez młodszych. Lennie wziął ze stołu jeden z kubków, przyklęknął i wodą oblał nogi chłopaczkowi stojącemu naprzeciwko niego.

—              ... Twoje hojne dary...

—              Auu!

Charles Leary odskoczył, przewracając krzesło. Wszy­

stkie głowy poderwały się i pieśń ucichła. Pan Priddle podpowiedział:

—              W imię Jezusa Chrystusa. W IMIĘ JEZUSA CHRYSTUSA!

—i W imię Jezusa Chrystusa. Amen!

—              Siadajcie.

Pan Priddle przeszedł przez salę do Charlesa Leary’- ego, fetory trzymał w palcach kanty swoich spodni i po­ trząsał nimi, jak gdyby po łydkach łaziły mu skorpiony.

—              Chłopcze, czy to ty spowodowałeś to zamieszanie?

—              Tak, panie profesorze.

—              A dlaczego?

—              Ktoś...

—              On pił prędko i upuścił kubek.

—              Ciebie nikt nie pyta, Hawk. Aż tak bardzo chciało ci się pić, chłopcze?

—              Nie, panie profesorze.

—              Lekcje przedpołudniowe były dla ciebie zbyt su­ che? Musiałeś się orzeźwić!

—              Nie, panie profesorze.

—              Bez wątpienia Bóg jeszcze kiedyś cię ukarze za to lekceważenie, ale na razie zgłosisz się do kozy dziś po lekcjach: do kozy. Och, właśnie, Hawk. Gdzie jest to wypracowanie, które miałeś napisać?

—              Dałem je panu, panie profesorze.

—              Kiedy?

—              Pan profesor nie pamięta? Dałem je panu na ko­ rytarzu wczoraj... nie, w środę po południu.

—              Nie przypominam sobie.

—              W czasie przerwy.

—              Nie widziałem u siebie tego wypracowania.

—              Mam nadzieję, że panu profesorowi nie zginęło. Pisałem je przez całe wieki.

—              Jeszcze popatrzę w domu.

Pan Priddle odwrócił się. Harry potrząsnął głową.

—              Ty kłamczuchu, wywinąłbyś się nawet z morder­ stwa.

—              Szczur jesteś, Hawk.

—              O co ci chodzi, Leary?

—              Powiem o tym mojemu bratu.

—              Nie przerażaj mnie, bo nie przełknę obiadu.

Lennie polecił temu małemu Charlesowi Leary sprząt­ nąć ze stołu i poszedł z Harrym do sali gimnastycznej. Zdjęli wierzch ze skrzyni i Lennie wskoczył do niej po piłkę nożną, którą tam schowali. Harry stanął na drugim końcu sali i był bramkarzem, a Lennie był jed­ nocześnie obiema drużynami i sprawozdawcą.

—              Greaves z głębokiej defensywy wybija piłkę do środkowego napastnika, ten manewruje, wprowadza przeciwnika w błąd i pięknie podaje Lawowi, szybko zajmuje pozycję i przyjmuje odbicie. Strzał! Gol, pro­ szę państwa! Nie! Andrews wspaniale broni. Jakiż zna­ komity bramkarz z tego chłopca.

Drzwi się otworzyły i do saili wszedł pan Rowley, na­ uczyciel historii.

—              Co wy tu robicie?

Lennie chwycił piłkę

—              Rozgrywamy mecz.

—              Kto wam pozwolił?

—              Pan Brook.

—              Pan Brook nie pozwala nikomu wchodzić tu w cza­ sie przerwy obiadowej.

—              Nam pozwala.

—              Właśnie wam?

—              Wszystkim zawodnikom, którzy chcą trenować.

—              Nigdy nie widziałem żadnego z nich trenującego

—              Nie są tacy zapaleni jak my.

—              Ja na miejscu pana Brooka zamykałbym te drzwi na klucz.

—              To już chyba jego sprawa.

—              Nie bądź niegrzeczny, Hawk.

—              Nie jestem.

—              Nie sprzeczaj się.

—              Nie sprzeczam się.

—              Owszem, zachowujesz się niewłaściwie! Wychodź­ cie stąd!

—              Pan Brook nam pozwala tu być.

—              Mało mnie obchodzi, na co wam pozwala pan Brodk.

Lennie i Harry zapatrzyli się w pana Rowleya. Pan Rowley poczerwieniał i dopiero wtedy Lennie skoncen­ trował wzrok na piłce, którą zaczął starannie obracać na czubku palca.

—              Zresztą sam zapytam pana Brooka, co myśli o tym.

Pan Rowley odwrócił się tak, że uderzył o drzwi, aż

brzęknęła zbrojona szyba. Odszedł w swojej todze na­ ciągającej się na plecach jak połyskliwa czarna pele­ ryna.

—              Skurwysyński tłuścioch!

—              Ale ty musisz już przestać tak się wygłupiać, Len.

—              Drań parszywy.

—              Ja wiem, ale ty musisz być ostrożniejszy.

—              Tylko chodzi i szuka dziury w całym.

—              Zawsze był taki.

—              No pewnie, bo wszyscy siusiają ze strachu przed nim.

—              Myślisz, że pójdzie do Brooka?

—              Nie, oni dwaj są jak pies z kotem. W każdym razie niech go gęś kopnie. Grajmy... — I już ustawiają się na drugą połowę. Ciekawe, co trenerzy mieli im do powiedzenia w czasie przerwy.

Lenni-' stał przy środkowym napastniku i czekał na początek drugiej połowy meczu. Poranek był...