6 Bez lęku - Mia Sheridan.pdf

(1299 KB) Pobierz

Książkę dedykuję moim przyjaciółkom,

duchowym siostrom, które nieraz mnie ocaliły

PANNA

Persefona, królowa świata podziemnego, skazana na spędzanie połowy życia

w ciemności, a połowy w świetle.

PROLOG

Widziałem ją wszędzie. Na ulicach, w zatłoczonych restauracjach, raz nawet

w krótkim mgnieniu ciemnych włosów i białej koronki tuż przed zamknięciem

drzwi windy. Bez zastanowienia, z sercem walącym w piersi jak dzwon,

przebiegłem dwie kondygnacje schodów tylko po to, by odkryć, że to inna

kobieta. Trzymała za rękę małego chłopca. Przyciągnęła go do swojego boku,

gdy wychodziła z windy, i spojrzała na mnie podejrzliwie, jakby się bała, że go

porwę i ucieknę.

W tamtym czasie wciąż się zastanawiałem, czy nie zwariowałem. Wątpiłem,

czy ona kiedykolwiek w ogóle istniała. Ale potem przypominałem sobie dotyk

jej palców na mojej skórze, gładki jedwab jej włosów, melodię jej śmiechu i to,

jak bardzo wciąż ją kochałem. I wiedziałem, w głębi duszy wiedziałem, że

była prawdziwa.

Śniłem o niej, a ona w ciemności trzymała mnie w ramionach. W mroku

szeptała, że jestem dość silny, by wytrwać, że jestem wart miłości, którą mi dała.

Przypominała mi, kim byłem, zanim w ogóle stałem się kimś.

Moja Nocna Lilia. Skąpana w blasku księżyca.

Bo teraz – tak samo jak wtedy – gdy nadeszło światło dnia, już jej nie było.