Coffman Elaine -Szkocki honor.pdf

Elaine Coffman

Szkocki honor

Tłumaczenie:

Anna Pietraszewska

PROLOG

W ciężkich razach pomoc zda się choćby i od wroga.

ANONIM

Edynburg, rok 1746

W oddali majaczyły skaliste wzniesienia wygasłego wulkanu

Castle Rock. Kenna wiedziała, że jego złowrogi grzbiet dawno

temu lodowiec przeciął na pół. Pradawne dzieje potężnego

masywu sięgały epoki brązu. Początkowo zbocza zamieszkiwali

zasobni rzymscy osadnicy, potem wzgórza stały się siedzibą

kolejnych monarchów, garnizonem, więzieniem, a także

schronieniem dla najrozmaitszych zbiegów i banitów.

Na szczycie skały rozpościerał się majestatycznie zamek

Edynburg – od czasów dwunastego stulecia wielekroć oblegany,

nękany kanonadą dział i dziurawiony prochem. Jego ponure mury

były świadkiem zarówno niebywałego męstwa, jak i

bezprzykładnej ludzkiej podłości, nie raz i nie dwa miały w nich

miejsce zaciekłe bitwy, haniebne zdrady oraz krwawe mordy.

Choć panna Lennox znała tu każdy zbrukany krwią i

nadgryziony zębem czasu kamień, dziś opatulone puszystą

powłoką śniegu zabudowania wydały jej się zupełnie obce, jakby

raptem wszystkie dawne przewiny posępnej twierdzy zamarzły w

lodowych soplach i odeszły w niepamięć.

Podobnie jak Rzym, Edynburg zbudowano na siedmiu

wzgórzach, podobnie jak Rzym także i to miasto zostało kilkakroć

zniszczone i odbudowane. I tak jak Kenna miało burzliwą

przeszłość, która na zawsze naznaczyła jej życie i zapewne

przekreśliła nadzieje na szczęśliwą przyszłość.

Tego rodzaju niewesołe myśli zaprzątały jej głowę, kiedy z

niecierpliwością czekała, aż łódź zacumuje w porcie w Leith.

Wkrótce zeszła na ląd i przemierzyła żwawo pomost. Dobrze

było zawitać znowu w te strony. Przystanęła na moment, otrzepała

płaszcz z płatków śniegu i zerknęła w górę na nieprzyjazne ciemne

chmury, po czym ruszyła dalej.

Zaczęło prószyć, już kiedy wsiadała na żaglowiec w Alloa, i

wciąż nie zanosiło się na to, że śnieżyca ustąpi.

Odetchnęła z ulgą, spostrzegłszy na przystani kilka

frachtowców. Była pewna, że znajdzie się wśród nich co najmniej

jeden płynący do Calais.

Porywisty wiatr dął nieustępliwie, rozdmuchując na

wszystkie strony spadający z nieba mlecznobiały puch. Wilgotne

śnieżynki przyczepiały jej się do spódnicy i podskakiwały z

powrotem w powietrze niczym zbłąkane dusze na próżno

szukające wytchnienia. Cóż, może znajdą spoczynek w

zamczysku, pomyślała, w końcu to ponoć najbardziej nawiedzone

miejsce w całej Szkocji.

Kenna brnęła wytrwale przez zaspy, mijając tętniące życiem

domostwa. Dym unosił się z bodaj wszystkich napotkanych po

drodze kominów. Nieubłaganie zbliżał się wieczór, więc ulice

powoli pustoszały.

Było niebywale mroźno i przeraźliwie cicho. Przez chwilę

miała poczucie, że została na świecie zupełnie sama.

Jutro wigilia… westchnęła w duchu i zacisnęła powieki, by

odpędzić niechcianą myśl. Nie miała ochoty wspominać bliskich.

Wiedziała, że nieprędko ich znowu zobaczy. Rozpamiętywanie

wspólnych dobrych czasów napawało ją bezbrzeżnym smutkiem i

nieutuloną tęsknotą. Bardzo źle znosiła rozłąkę. Z własnej woli

nigdy nie opuściłaby rodziny. Niestety, jej życie znalazło się w

poważnym niebezpieczeństwie za sprawą okrutnego lorda Waltera

Ramsaya. To jego występek zmusił ją do wyjazdu.

Przyspieszyła kroku. Czekało ją niełatwe zadanie. Najpierw

musiała wybrać na chybił trafił któryś ze statków, a potem uprosić

jakiegoś rybaka, żeby zgodził się ją przewieźć.

Przypomniała sobie, z jakiego powodu się tu znalazła, i

poprosiła Stwórcę, aby zechciał zesłać jej uczynnego kapitana,

który wpuści ją na pokład i zabierze ze sobą do Francji.

Nabrała otuchy, gdy zauważyła, że nareszcie przestało padać

i zza chmur wychynęło słońce. Oby rozpogodziło się na dobre,

powiedziała w duchu.

Rozejrzała się i prędko wyeliminowała wszystkie jednostki

pływające pod obcą banderą. O wiele łatwiej będzie jej przekonać

do siebie rodaka niż cudzoziemca.

Zaczęła szczękać zębami i opatuliła się szczelniej płaszczem.

Właśnie wtedy wypatrzyła z daleka imponujący żaglowiec o

nazwie „Dancing Water”.

Był niebywale piękny i bardzo zadbany, lecz jej wzrok

przyciągnął przede wszystkim charakterystyczny proporzec

zawieszony na maszcie tuż pod angielską flagą. A zatem statek

należy do jakiegoś amerykańskiego kapra… Tym lepiej dla mnie…

Pewnie płynie do Indii Zachodnich. Tylko jak się nań dostanę? –

zastanowiła się.

Za sprawą niesprzyjającej aury na nabrzeżu nie było żywej

duszy. Martwiła się, że nie znajdzie nikogo skorego do pomocy.

Nagle ożywiła się, zauważywszy nieopodal rybaka zajętego

ładowaniem czegoś do niewielkiej łódki. Zatrzymała się na

moment, żeby zaczerpnąć głęboko tchu i powściągnąć rozbuchane

emocje. Do tej pory nie wątpiła w swoje siły, nie obawiała się

niepowodzenia ani nie odczuwała lęku przed nieznanym. Dopóty

dopóki znajdowała się na ojczystej ziemi, nie bała się niczego.

Kiedy jednak wypłynie na obce wody, złoży swój los w ręce

innych. Nie napawało jej to szczególną otuchą.

Ponadto wiedziała, że przyjdzie jej się zmierzyć z innym nie

lada problemem. Kobietom z jej sfery nie wypadało podróżować w

pojedynkę. Postanowiła wszakże zbiec z kraju, aby ratować życie,

a w takich okolicznościach trudno by jej było znaleźć przyzwoitkę.

Tak oto konieczność kazała jej zapomnieć na jakiś czas o dobrym

obyczaju.

Aby stłumić narastający niepokój, otrzepała pelerynę i

zgrabiałymi palcami poprawiła pod szyją sprzączkę spinającą poły.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: