Pająk Henryk - Oni się nigdy nie poddali.pdf - Pająk Henryk - Zabr7

Henryk Pająk

ONI SIĘ NIGDY

NIE PODDALI

Musieli iść do ziemi - z ich polskiej ziemi.

MORITURI TE SALUTANT, POLSKO!

Powojenną wojnę z polskim powstaniem narodowym,

sowiecki okupant wygrał dzięki polskim donosicielom.

Gorzka to prawda. Dla wielu - prawda nie do przyjęcia,

efektowna lecz myląca hiperbola, mająca przenosić ciężar

odpowiedzialności za zbrodnie, za mordy i egzekucje, za

eksterminację dziesiątków tysięcy patriotów - z UB, NKWD,

MO, ORMO - na tychże niewidzialnych, "mitycznych"

donosicieli.

A jednak tak było. Upewniałem się w tym przekonaniu z

każdym rokiem mojej siedmioletniej (1990-1997) kwerendy

w archiwach, zwłaszcza w aktach procesowych Wojskowych

Sądów Rejonowych, w rozmowach z setkami byłych

więźniów reżimu. Wreszcie w analizie okoliczności

aresztowań, obław, śmierci najwybitniejszych dowódców

podziemia Lubelszczyzny. Z czternastu omówionych tu

sylwetek dowódców, tylko kilku poległo w wyniku innych

okoliczności. Dramat "Zaporowców" spowodował ubecki

agent wprowadzony do władz lubelskiej organizacji WiN. Za

śmierć "Uskoka" jest odpowiedzialny jego były partyzant a

potem agent UB. Za śmierć "Orlika" - miejscowy kowal

donosiciel. Za śmierć "Strzały" - meliniarz, który zdradził

dwóch jego żołnierzy. Śmierć "Ordona" to następstwo

donosu - czyjego - dokładnie nie wiadomo. "Jastrzębia"

zgładził agent UB wprowadzony do oddziału. Jego brat

"Żelazny" poległ w obławie będącej wynikiem zdrady w

środowisku jego łączniczki. Tadeusz Szych i Edward Kalicki,

dwaj kolejni dowódcy jednej z grup, byli ofiarami

meliniarzy. Tak zginął "Boruta" we Włodawskiem i tak

poległ "Burta" w Tomaszowskiem. I wreszcie "Laluś",

najstarszy konspiracyjnym sta-żem żołnierz i partyzant II

Rzeczypospolitej, zginął w wyniku donosu. I tylko "Wiktor"

oraz "Szary" polegli w walce, a zagładę grupy "Lwa"

spowodował jego żołnierz, który po aresztowaniu nie

wytrzymał tortur i zdradził miejsce kwaterowania grupy, ale

nie był to typowy donos.

Nasza wiedza o donosicielach tamtych czasów jest

szczątkowa. Ogromna większość sprawców tysięcy tragedii

ludzi podziemia, bezpiecznie ukrywa się w archiwach UB-

SB-UOP. Dla dzisiejszych właścicieli PRL-bis -

naturalnych ideowych kontynuatorów terroru PRL z

jej pierwszego ludobójczego dziesięciolecia -

półwieczny dystans to wciąż za mało, aby czytelnicy

książek i podręczników dowiedzieli się, kto zdradził

"Grota" Roweckiego, "Nila", wszystkich

najwybitniejszych komendantów i dowódców

struktur AK, NSZ, WiN, ich komend wojewódzkich i

centralnych ; za krótko, aby tysiące rodzin straconych -

synów i wnuków - skazanych na wieloletnie więzienia,

poległych w obławach, dowiedziały się nazwisk sprawców

tych tragedii. Na żądania "lustracji" donosicieli choćby tylko

z pierwszego, najbardziej już odległego dziesięciolecia PRL,

mają wiele kontrargumentów.

Straszą "polskich piekłem", otwarciem "puszki Pandory",

ubeckim preparowaniem dokumentów. A już najlepiej, to

oddzielić to wszystko maksymalnie grubą kreską i odtąd

"kochajmy się" , czyli ofiary i kaci niech zasiadają w tych

samych "kombatanckich" organizacjach, wspólnie

wspominają tamte nieszczęsne czasy, wspólnie wypinają

pierś do odznaczeń, uprawnień...

Jeden z bohaterów moich książek, skazany niegdyś na

trzykrotną karę śmierci, westchnął w rozmowie ze mną:

- Tak naprawdę, to prawdziwi niezłomni, pozostający poza

wszelkimi podejrzeniami to ci, którzy od pół wieku

spoczywają pod darnią!

- A pan? - zapytałem. - Czy mam rozumieć, że pan się do

nich nie chce zaliczyć, mimo statusu kaesiaka i ośmiu lat

Wronek?

- Mnie ujęli żywcem. Rzucili się na mnie w ciemnościach

nocy i stodoły. Potem, w więzieniu, mogłem już tylko

popełnić samobójstwo! To był jedyny dostępny mi wybór.

System i skala naboru konfidentów, to niedościgniona

specjalność bolszewizmu, wiernie przeniesiona na grunt

zniewolonej Polski. Przeważały metody przymusu,

wykorzystywania mniejszych lub większych uprzednich

przewinień obywatela metodą przetargu: albo idziesz do

więzienia, albo współpraca. Konfidentów spontanicznych,

bezinteresownych, "ideowych", było najmniej. Ponadto

zróżnicowana była skala aktywności a tym samym

"wydajności" donosicieli - od biernych statystów na listach,

po nadgorliwych, po "stachanowców". Wszyscy oni, w skali

kraju i całego półwiecza, stanowili armię około 1,5 min.

łudzi! Prawie drugie tyle osób tkwiło etatowo w tzw.

służbach specjalnych. W normalnym kraju tzw. służby

specjalne dzielą się na wywiad i kontrwywiad. Policja

polityczna, to zupełnie inna struktura. Tymczasem w

patologii komunistycznej, policja polityczna była polipem

obejmującym wszystkie dziedziny życia państwa,

administracji, nauki, kultury, fabryk, związków, partii,

organizacji. Polskie służby specjalne w normalnym

znaczeniu tego pojęcia, czyli klasyczny wywiad i

kontrwywiad - nie istniały. Były to bowiem bezwolne

agendy wywiadu i kontrwywiadu sowieckiego oraz

sowieckiej policji politycznej. Wywiad i kontrwywiad

"polski" miał swoje duplikaty w strukturach wojskowych i

cywilnych, permanentnie ze sobą rywalizujących na gruncie

sukcesów i porażek. Obok wywiadu wojskowego istniała też

wojskowa policja polityczna - Informacja Wojskowa,

która była niczym innym jak Bezpieką w wojsku i

przemyśle zbrojeniowym.

W tej patologicznej pajęczynie niepodzielnie brylowała

policja polityczna: UB i potem SB. To setki tysięcy zbirów o

proweniencji albo kryminalnej albo nihilistycznej w zakresie

postaw, zachowań; zgraja dobierana według zasady selekcji

negatywnej: im podlejszy, bardziej bezwzględny,

nikczemny, cyniczny, tym lepszy. Cała ta dwu

pokoleniowa bando-mafia liczyła setki tysięcy kanalii -

dziś dożywających swoich dni na emeryturach i rentach

"kombatanckich", przewyższających trzykrotnie przeciętne

Pająk Henryk - Oni się nigdy nie poddali.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: