Mi-kr-ot-yki.pdf

(625 KB) Pobierz

Paweł Sołtys

Mikrotyki

Rodzicom

Znałem faceta

Znałem faceta, który jadł frytki ze śmietaną, wszyscy myśleli, że to majonez, a on

uśmiechał się wysmarowany tą śmietaną jak Święty Mikołaj na komisariacie i puszczał

oko ponad ich głowami, w chmury. Jakby tylko one znały się na jego żartach, same

zrobione ze śmietany, zbrudzone troszkę dymem z kominów. Znałem innego, który

słodził pomidory, szczypał powietrze za tyłkami dziewczyn i umarł na cukrzycę. Znałem

wielu facetów. Znałem Gruzina, który zakochał się w Ance, sprzedawczyni

z warzywniaka na Grochowie. Przeprowadził się dla niej do Warszawy, a to było w latach

siedemdziesiątych, wtedy to nie było fiu-bździu zamienić Tbilisi na Kobielską. Śmiał się

z polskich warzyw i z polskich mężczyzn. I te, i ci wydawały mu się za małe, zbyt mali,

za słabo nasłonecznione, nasłonecznieni, za chude i chudzi w duszach i pestkach.

A potem uśmiech mu spłowiał, jakby jedzenie bladziuchnych pomidorów i wątłych

kabaczków kładło się na nim mazowiecką mgłą. Śpiewał po cichu gruzińskie piosenki,

palił albańskie papierosy i typował kochanków Anki spośród klientów warzywniaka.

I bolało go, że nawet ci kochankowie to jacyś niedofaceci, no bo kto tam przychodził?

Emeryci, renciści i nauczyciele z podstawówki przy Paca.

– Tu nawet nienawidzić nie ma kogo, brat, nie ma kogo opluć.

Ale w końcu wytypował i poszedł siedzieć, i nie wiem, co z nim, pewnie zdechł

bez słońca i czaczy.

Drugiego męża Anki też znałem i widziałem, już wiele lat później, jak syczała do

niego nachlanego na ławce przy skwerku:

– Żebyś ty choć trochę był z Tbilisi, choć jeden palec żebyś miał stamtąd, jeden

włos!

Była już wtedy jak wąż – wychudła i coraz bardziej złotawa, bo na każdą

zmarszczkę kupowała sobie nowy pierścionek albo kolczyki od ruskich na Stadionie.

Znałem faceta, który nie wychodził z domu, i gadałem z nim przez drzwi. Lubił,

jak piłem piwo i opowiadałem mu przez szare, wysmarowane drzwi, jak smakuje.

Najpierw pianka, uderzenie zimna i goryczy, potem bąbelkowany słodkawy środek

i mętnawa, już ciepła końcówka, która woła zawsze: teraz pianka! teraz pianka! I tak się

to toczy. Na tych drzwiach dzieciaki napisały mu: „Wariat”. A to nie był wariat, tylko

nie wychodził.

Znałem jego młodszego brata, który został grafem dzielnicy i który nie odróżniał

pisku opon swojej beemki od pisku dziewczyny, a kiedy poczuł, że słońce zachodzi nad

nim na niebiesko, urwał się gdzieś daleko. Może i do Tbilisi. Czy gdzieś.

Zanim wyjechał, poznał mnie kiedyś z facetem, który robił dowody osobiste, prawa

jazdy i papiery samochodów. Ten wyglądał jak zegarmistrz i palił carmeny. Jak już było

wiadomo, że carmeny znikną, to mu kolesie zorganizowali tira tych carmenów, żeby mu

starczyło do śmierci. I starczyło.

Znałem palących i niepalących, pijaków, abstynentów i tych, co na huśtawce. Tych

omijaj, zawsze mają nóż albo kij bejsbolowy w bagażniku. Taki był Marian. Wielki jak

hala na Wschodnim i rozkołysany jak pelargonie w wichurę. Raz pił, raz nie pił, wszywali

mu bezpieczniki i odtruwali. Ale prawdziwej trucizny nie udało się z niego wypompować.

Nie wiedzieli po prostu, gdzie ona jest, szukali w złych miejscach. Marian handlował

antykami i grał na koniach. Kiedy pił, próbował stawiać na wskazówki starych zegarów

i sprzedawać turystom araby na padoku. Bił swoje kobiety i płakał, gdy ktoś mu przyniósł

piękną szablę albo krzesło. Jemu dzieciaki napisały na drzwiach: „Pojeb”. Bo to był pojeb.

Zapił się. Inny facet, który zawsze łaził z reklamówką, powiedział mi, że tego „Pojeba”

to mu własne dzieci napisały.

Czy to prawda – nie wiem. Bo ten od reklamówki gadał więcej, niż trzeba, mówił

więcej, niż jest, gęba mu się nie zamykała jak rybie, gdy ją z kanałku wyciągniesz za

Wedlem. Był czas, że nocował na Centralnym. Nie wiem, czemu tak daleko, może tu miał

za krzywo wtedy. W każdym razie on opowiedział mi historię o facecie, którego nie

znałem. Na Centralnym zaczął się pojawiać jesienią. Chodził między bezdomnymi i się

rozglądał, i przechodził tym zapachem, którego na raz nie zmyjesz. Myśleli, że tajniak,

ale co mają tajniacy do takich ludzi? A zimą zaczął niektórym dawać forsę. Za nic, za

frajer. Poszły plotki, że pewnie zboczeniec, jeden z wielu, którzy wtedy szukali na

dworcu. Ale to też nie była prawda. Całą zimę dziewięćdziesiątego trzeciego tak

przychodził. Temu dał dychę, tamtemu dwie, i szedł dalej. Ponoć nijaki. Urzędnik

niskiego szczebla z drobnym wąsem i czarnym plecaczkiem. Potem się mówiło, że gość

wygrał w totka i z jakiegoś porywu serca, obietnicy czy czegoś zaczął tę wygraną

rozdawać. Przyjeżdżał tramwajem i buty miał eleganckie, robione na miarę. A resztę już

normalną. Policja go parę razy zaczepiała, ale nie ma paragrafu na faceta, który daje po

kilka złotych tym, co liżą dno. A w lutym trzech młodych wykoncypowało, że jak daje po

dyszce albo dwóch, to w tym czarnym plecaku musi mieć całkiem sporo. A że heroiny

nikt za darmo nie rozdaje, to go pod ruchomymi schodami wzięli w kółko. Scyzoryk mieli

raczej na postrach, ale któryś się zagotował, czy może facet nie chciał oddać plecaka…

Jak było, mój koleżka nie wiedział, ale widział go potem, jak leżał. Na boku, jakby chciał

się przekimać, jakby go zarazili bezdomni tym Centralnym. Dlaczego nie chciał oddać

plecaka, skoro i tak rozdawał pieniądze? Tego żaden facet, jakiego znałem, nie wiedział.

Przez megafony ogłoszono ekspres do Wrocławia, a tamten facet, którego nie znałem,

umarł. I teraz, jak ci to opowiadam, to mogę się przyznać, że szkoda, że chciałbym znać

Mi-kr-ot-yki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: