Daphne Du Maurier - Nie oglądaj się teraz.pdf - Daphne Du Maurier - magnolia75

Daphne du Maurier

Nie oglądaj się

teraz

Nie oglądaj się teraz

— Nie oglądaj się teraz, ale dwa stoliki dalej siedzi para staruszek, które usiłują

mnie zahipnotyzować — powiedział John do swojej żony.

Laura zareagowała prędko na wskazówkę, udała, że ziewa, a potem przechyliła

głowę, jak gdyby wypatrywała na niebie samolotu.

— Tuż za twoimi plecami — dodał. — Tylko nie patrz teraz w tamtą stronę; to

byłoby aż nazbyt oczywiste.

Laura zastosowała najstarszy na świecie trik z upuszczeniem serwetki, dała

nurka pod stół, żeby odszukać ją pod stopami, i wyprostowując się, strzeliła

wzrokiem ponad lewym ramieniem. Wessała policzki, co było pierwszym

sygnałem zdradzającym powstrzymywany atak wesołości, i pochyliła głowę.

— Ależ te staruszki to para bliźniaczek.

Jej głos załamał się złowieszczo, zapowiadając nie kontrolowany wybuch

śmiechu, i John pospiesznie dolał chianti do jej kieliszka.

— Udawaj, że się zakrztusiłaś, żeby się nie zorientowały — poradził. — To

dwie kryminalistki zwiedzające Europę, które zmieniają płeć na każdym postoju.

Tutaj, w Torcello, występują jako bliźniaczki, natomiast jutro, a może nawet

jeszcze dzisiaj wieczorem w Wenecji, przeobrażą się w bliźniaków i będą

spacerować pod rękę po Piazza San Marco. To tylko kwestia przebrania i zmiany

peruk.

— Złodziejki biżuterii czy raczej morderczynie, jak sądzisz? — spytała Laura.

— Morderczynie, to oczywiste. Ciekawe tylko, dlaczego właśnie mnie sobie

upatrzyły?

Pojawienie się kelnera, który przyniósł kawę i zabrał owoce, dało Laurze

sposobność opanowania śmiechu i odzyskania panowania nad sobą.

— Nie pojmuję, dlaczego wcześniej nie zwróciliśmy na nie uwagi. Trudno ich

nie spostrzec. Wyróżniają się wśród otoczenia.

— Przedtem zasłaniała je banda Amerykanów oraz wyglądający na szpiega

brodaty mężczyzna z monoklem w oku — wyjaśnił John. — Zauważyłem je

dopiero przed chwilą, gdy wszyscy wyszli. O Boże! Ta siwa z potarganymi

włosami znowu nie spuszcza mnie z oka.

Laura wyjęła z torebki puderniczkę i przysuwając lusterko do twarzy, zbadała

odbicie postaci za swoimi plecami.

— Sądzę, że to na mnie patrzy, a nie na ciebie — stwierdziła. — Dzięki Bogu,

że zostawiłam moje perły w depozycie u dyrektora hotelu. — Umilkła, pudrując

sobie nos. — Zastanawiam się, czy ich źle nie osądzamy — rzekła po chwili. —

Być może wcale nie są morderczyniami ani nawet złodziejkami, lecz parą

rozczulających emerytowanych nauczycielek na wakacjach, które przez całe

swoje życie oszczędzały, żeby zwiedzić Wenecję. I pewnie pochodzą z jakiejś

mieściny, równie zapadłej jak Walabanga w Australii. A zwracają się do siebie

Tilly i Tiny.

Po raz pierwszy od chwili przyjazdu spomiędzy jej brwi znikła zmarszczka

wywołana zgryzotą, a głos nabrał dawnego, zabarwionego wesołością brzmienia,

które John tak kochał. Nareszcie, pomyślał. W końcu zaczyna przychodzić do

siebie. Jeśli zdołam przeciągnąć zabawę, jakiej zwykliśmy się niegdyś oddawać

zarówno w domu, jak i na urlopie, i nadał będziemy snuć różne śmieszne domysły

na temat ludzi siedzących przy sąsiednich stolikach, mieszkających w tym samym

hotelu albo włóczących się po galeriach sztuki i po kościołach, wszystko wróci do

normy, życie znowu stanie się takie jak przedtem, rana się zagoi, a ona zapomni.

— Wiesz, to był naprawdę bardzo udany lunch. Świetnie się bawiłam.

Dzięki Bogu, dzięki Bogu, pomyślał. A po chwili pochylił się w jej stronę i

szepnął konspiracyjnie:

— Jedna z nich wybiera się do toalety. Jak sądzisz, on czy ona zamierza

zmienić perukę?

— Bądź cicho — mruknęła Laura. — Pójdę za nią i osobiście się przekonam.

Może ukryła tam walizkę i chce się przebrać.

Zaczęła nucić pod nosem, co dla jej męża było oznaką zadowolenia. Widmo

zostało chwilowo odegnane, a to dzięki ulubionej niegdyś i dawno zarzuconej

wakacyjnej zabawie, o której teraz szczęśliwym trafem na nowo sobie przy-

pomnieli.

— Zmierza w naszą stronę? — upewniła się Laura.

— Za chwilę przejdzie obok naszego stolika — odparł.

Kobieta bez towarzyszki nie wyróżniała się niczym

szczególnym. Wysoka, o nieregularnych rysach twarzy, orlim nosie i

przylegającej do głowy niemodnej fryzurze, zwanej niegdyś „Eton", była typową

przedstawicielką pokolenia matki Johna. W męskiej koszuli z kołnierzykiem, w

krawacie, w sportowym żakiecie i tweedowej spódnicy do połowy łydek

wyglądała na sześćdziesiąt pięć lat. Nosiła popielate pończochy i czarne

sznurowane buty. Znał ten typ kobiet z pól golfowych i wystaw psów, gdzie nigdy

nie prezentowały okazałej rasy, lecz małe pieski z płaskimi nosami. A napotykane

przypadkiem na przyjęciach były szybsze z wyciągnięciem zapalniczki i z

podaniem ognia niż on sam: mężczyzna z zapałkami. Powszechne przekonanie o

wspólnym mieszkaniu z bardziej kobiecą w typie towarzyszką nie zawsze

odpowiadało prawdzie. Często szczyciły się grającym w golfa mężem, którego

uwielbiały. Nie, niezwykłość tych dwóch starszych pań polegała na tym, że były

niemal identyczne — wydawały się ulepione z tej

samej gliny. Jedyną różnicę w ich wyglądzie stanowiły bardziej siwe włosy

drugiej z kobiet.

— A co będzie, jeśli ona zacznie się obnażać, gdy znajdę się obok niej?

— Zaczekaj na rozwój wydarzeń — poradził. — Jeśli jest hermafrodytą, bierz

nogi za pas. — Może mieć ukrytą strzykawkę i zechce cię uśpić, zanim zdążysz

dotrzeć do drzwi.

Laura wciągnęła policzki i znowu zaczęła się trząść. Po chwili wyprostowała

ramiona i podniosła się z miejsca.

— Muszę się opanować — stwierdziła. — Tylko nie patrz na mnie, gdy będę

wracała, szczególnie jeśli wyjdziemy stamtąd razem. — Wzięła torebkę i odeszła

pewnym krokiem, podążając w ślad za swoją ofiarą.

John nalał resztkę chianti do kieliszka i zapalił papierosa. Słońce oświetlało

mały ogród przy restauracji. Po wyjściu grupy Amerykanów, mężczyzny z

monoklem i rodziny, która zajmowała miejsca przy stoliku w kącie, na sali

zapanował spokój. Druga z bliźniaczek siedziała wyprostowana na krześle i miała

zamknięte oczy. Dzięki Bogu, że Laura pozwoliła się wciągnąć w tę głupią,

nieszkodliwą zabawę, która dała jej chwilę wytchnienia, pomyślał. Być może

urlop stanie się jeszcze lekarstwem, jakiego potrzebowała, i złagodzi, choćby

tylko chwilowo, paraliżującą rozpacz po stracie dziecka.

— Otrząśnie się z tego — zapewniał lekarz. — Wszyscy w końcu przychodzą

do siebie. A przecież wy macie jeszcze syna.

— To prawda — przyznał John. — Ale od samego początku córka była dla nas

wszystkim; sam nie wiem dlaczego. Przypuszczam, że to z powodu różnicy wieku

pomiędzy dziećmi. Chłopiec, który chodzi do szkoły i na dodatek jest silny,

wydaje się niemal samodzielny. Ale nie można tego powiedzieć o pięcioletniej

dziewczynce. Laura dosłownie ją uwielbiała. Johnnie i ja zeszliśmy na dalszy

plan.

— Niech pan da żonie trochę czasu — powtarzał lekarz. — Poza tym oboje

jesteście młodzi. Przyjdą na świat następne dzieci. Kto wie, może urodzi się wam

jeszcze jedna córka?

Daphne Du Maurier - Nie oglądaj się teraz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: