Quick Amanda - 05 - Sekrety luster.pdf - Arcane Society - blueanhel

Amanda Quick

Sekrety luster

Frankowi.

Jesteś moim bohaterem

Rozdział 1

Przez lustra przepływały gwałtownie obrazy krwi i śmierci. Przerażające sceny, oświetlone

płomieniem gazowej lampy, roztapiały się bez końca w mrokach wieczności. Wirginia przez chwilę

leżała bez ruchu, starając się uspokoić szybkie bicie serca i odnaleźć jakiś sens w sennym

koszmarze, z którego się przebudziła. Otaczały ją powielane w nieskończoność odbicia kobiety

leżącej na wymiętej, poplamionej krwią pościeli: miała na sobie jedynie płócienną halkę i białe

pończochy. Fale jej włosów spływały w nieładzie na ramiona.

Wyglądała tak, jakby przed chwilą oddawała się namiętnym igraszkom. Ale w jej oszołomionych

oczach, rozszerzonych strachem i grozą, nie było nawet cienia gasnącego pożądania. Po kilku

sekundach Wirginia uświadomiła sobie, że to jej postać odbija się w lustrach. Nie była w łóżku

sama. Obok leżał mężczyzna. Przód jego zapiętej po szyję koszuli przesiąkł krwią. Głowę miał

odwróconą w drugą stronę, ale widziała fragment urodziwej twarzy i bez trudu go rozpoznała.

To był lord Hollister.

Usiadła powoli, bezwiednie upuszczając trzymany w dłoni przedmiot. Jakaś cząstka psychiki

kazała jej myśleć, że to dalszy ciąg koszmarnego snu, jednak zmysły upewniały ją coraz bardziej,

że już się obudziła. Ogromnym wysiłkiem woli zmusiła się, by dotknąć szyi mężczyzny. Nie wyczuła

pulsu.

Dokładnie tak, jak się spodziewała. Hollistera spowijał chłodny obłok śmierci. Ogarnął ją nowy

przypływ paniki. Poczuła lodowate ukłucia na karku i po wewnętrznej stronie dłoni. Z gorączkowym

pośpiechem zsunęła się z łóżka. Dostrzegła, że jej halka jest pobrudzona czymś szkarłatnym.

Gdy podniosła wzrok, zauważyła nóż. Częściowo ukryty w skotłowanej pościeli.

Ostrze było zakrwawione, a rękojeść leżała tuż przy jej dłoni. Kątem oka dostrzegła niepokojące

cienie poruszające się w głębi luster. Szybko zablokowała swoje parapsychiczne zdolności. W

tej chwili nie była gotowa na przyjęcie wyłaniających się obrazów. Intuicja Wirginii rozpalała

się nieogarnionym płomieniem. Musiała się wydostać z lustrzanego pokoju.

Szybko się odwróciła, szukając wzrokiem nowej brązowo-czarnej sukni, którą włożyła wieczorem,

udając się do rezydencji Hollisterów. Odnalazła suknię i halki. Pognieciona garderoba leżała

niedbale w rogu pokoju, jakby porzucona pośpiesznie w szale namiętności. Spod fałd peleryny

wystawały zaledwie czubki jej wysokich butów spacerowych. Z niezrozumiałego powodu myśl, że

Hollister zaczął ją rozbierać, nim zatopiła nóż w jego piersi, wywoływała w niej większe

zdenerwowanie niż fakt, że obudziła się przy jego zwłokach.

Wielkie nieba, jak można zabić człowieka i niczego nie pamiętać? - dziwiła się w duchu. Ciemna

energia znowu zakipiała w lustrach. Uczucie strachu i pragnienie ucieczki utrudniały jej

kontrolę nad zmysłami. Po raz kolejny podjęła próbę zablokowania swoich zdolności. Cienie

wróciły w głąb zwierciadeł. Wiedziała, że nie jest w stanie całkowicie się ich pozbyć. Była

pewna, że noc jeszcze nie minęła. Zgromadzona w zwierciadłach energia lustrzanego światła

zawsze oddziaływała na nią silniej po zmroku. W otaczających ją zwierciadłach czaiły się sceny,

z którymi musiała się zmierzyć, ale teraz nie była w stanie odczytywać tych obrazów. Przede

wszystkim musiała się stąd wydostać.

Rozejrzawszy się wokół, stwierdziła, że nigdzie nie ma drzwi. Całe ściany niewielkiej sypialni

pokrywały lustra. To niemożliwe, pomyślała. W pokoju było przecież świeże powietrze. Płomień

gazowej lampy palił się spokojnie. Gdzieś musiały być ukryte kratki wentylacyjne i drzwi, więc

przy progu powinna wyczuć ciąg powietrza.

Starając się skupić myśli, przeszła przez pokój i podniosła suknię z podłogi. Trzęsła się jak

osika, zapięcie halek i wciągnięcie sukni wymagało od niej olbrzymiego wysiłku. Gdy zmagała

się z gorsetem, usiłując zapiąć haftki, usłyszała pisk zawiasów niewidocznych drzwi. Ogarnęła

ją kolejna fala szarpiącej nerwy paniki. Szybko podniosła wzrok. W lustrzanej ścianie przed

sobą zobaczyła, że za jej plecami otwiera się jeden z pokrytych lustrami paneli.

Do pokoju wszedł mężczyzna, którego postać otulała niewidzialna fala groźnej energii. Poznała

go natychmiast, chociaż spotkali się tylko raz. Rozpoznałaby go w każdej sytuacji. Kobieta

nie zapomina mężczyzny, w którego ciemnych oczach o mrocznym spojrzeniu maluje się zapowiedź

raju bądź piekła. Przez chwilę nie była w stanie się ruszyć. Zamarła z rękoma zaciśniętymi

kurczowo na gorsecie sukni.

- Pan Sweetwater - szepnęła.

Obrzucił ją szybkim spojrzeniem od stóp do głów. Jego surowa, stanowcza twarz w świetle rzucanym

przez jasną lampę wydawała się uzewnętrzniać wewnętrzne napięcie. Lekko zmrużył oczy. U innego

mężczyzny wzięłaby to za przejaw troski. Ale to był Owen Sweetwater. Nie miała wątpliwości,

że nie żywi żadnych uczuć, które przypominałyby normalne ludzkie emocje.

Przychodziły jej do głowy tylko dwa prawdopodobne wytłumaczenia jego obecności w miejscu

zbrodni. Miał zamiar ją zabić albo ocalić. W przypadku Sweetwatera nie było możliwości

pośrednich.

- Nic się pani nie stało, panno Dean? - zapytał takim tonem, jakby zwyczajnie pytał o jej zdrowie.

Jego chłodny oficjalny ton natychmiast wywołał w niej oburzenie.

- Nic mi nic jest, panie Sweetwater. - Zerknęła na łóżko. -Choć nie można powiedzieć tego samego

o lordzie Hollisterze.

Podszedł do łóżka i przez chwilę przyglądał się zwłokom Hollistera. Wirginia wyczuła w pokoju

energię i wiedziała, że Owen uruchomił swoje zdolności. Nie znała natury jego parapsychicznego

talentu, ale wyczuwała, że jest niebezpieczny. Owen odwrócił się do niej.

- Wspaniała robota, panno Dean, chociaż trochę brudna.

- Co?

- Nie ulega wątpliwości, że Hollister nie będzie już stanowił problemu, ale musimy panią

bezpiecznie stąd wyprowadzić, zanim zostanie pani aresztowana pod zarzutem morderstwa.

- O nie.

Owen uniósł brwi.

- Nie chce pani wyjść z tego pokoju? Z trudem przełknęła ślinę.

- Rzecz w tym, że go nie zabiłam.

A w każdym razie tak mi się wydaje, pomyślała. Uświadomiła sobie, że ostatnią rzeczą, jaką

pamięta, jest czytanie z lustra znajdującego się w sypialni rezydencji Hollisterów. Nie miała

innego wyboru, jak twierdzić, że jest niewinna. Gdyby ją aresztowano pod zarzutem zamordowania

lorda Hollistera, z pewnością zawisłaby na szubienicy.

Sweetwater po raz wtóry obrzucił ją szybkim, taksującym spojrzeniem.

- Tak, widzę, że nie wbiła pani tego kuchennego noża w jego pierś.

Ogarnęło ją zdumienie.

- Skąd pan wie, że jestem niewinna?

- Proponuję przedyskutować te szczegóły w innym miejscu i w bardziej sprzyjających

okolicznościach - powiedział Owen. Podszedł do niej płynnym i zdecydowanym krokiem drapieżnika

zbliżającego się do swojej ofiary. - Pomogę pani.

Nie wiedziała, co zamierza zrobić, dopóki nie stanął tuż przed nią i nie zaczął zapinać haftek

gorsetu. Jego ruchy były szybkie i oszczędne, a dłonie spokojne i pewne. Gdyby nie fakt, że

włosy na karku już dawno jej się zjeżyły ze strachu, z pewnością dotyk Owena by je do tego

pobudził. Otaczająca go energia wypełniała powietrze i jej zmysły. Była rozdarta dwoma

sprzecznymi uczuciami: nieodpartą chęcią rzucenia się do ucieczki i ratowania życia a równie

silnym pragnieniem, by paść mu w ramiona.

Wszystko jasne, pomyślała. Wydarzenia tej nocy całkiem ją rozstroiły. Nie mogła zaufać żadnemu

ze swoich nadwerężonych zmysłów. Uciekła się zatem do samokontroli, którą doprowadziła do

perfekcji, ćwicząc ją przez większość życia. Na szczęście przyszła jej z pomocą.

- Panie Sweetwater - rzekła chłodno i szybko cofnęła się o krok.

Opuścił ręce. Obrzucił przód jej sukni krytycznym spojrzeniem.

- Musi tak zostać. Już po północy i wisi gęsta mgła. Gdy wyjdziemy na zewnątrz, nikt pani nie

zauważy.

- Po północy? - Sięgnęła po zegarek przypięty do paska sukni. Gdy stwierdziła, że Sweetwater

się nie myli, zadrżała. - Przyjechałam tu o ósmej, tak jak się umówiłam. Wielkie nieba, straciłam

cztery godziny.

- Przepraszam za zwłokę. Dopiero godzinę temu otrzymałem wiadomość, że pani zaginęła.

- O czym pan mówi?

- Później. Proszę włożyć buty. Czeka nas nieprzyjemny spacer, zanim się stąd wydostaniemy.

Nie protestowała. Podniosła spódnice i halki i wsunęła stopę w but. Nie traciła czasu na

sznurowanie.

Owen oglądał w tym czasie ciało spoczywające na łóżku.

- Czy na pewno nic się pani nie stało?

Zamrugała powiekami, gdy dotarła do niej groza zawarta w tych słowach.

- Nie zgwałcił mnie, jeśli o to pan pyta - odparła stanowczo. - Zapewne pan zauważył, że jest

całkowicie ubrany.

- Tak, oczywiście - przyznał Owen. Odwrócił się do niej, a w jego dziwnych oczach odmalował

się jeszcze większy chłód. - Przepraszam. Powiedziałem tak, ponieważ przez kilka ostatnich

godzin zżerało mnie uczucie, że dzieje się coś złego. Kiedy tu wszedłem, okazało się, że miałem

rację.

- Przybył pan za późno, aby ocalić jego lordowską mość. Czy o to panu chodzi?

- Nie, panno Dean, za późno, by panią ocalić. Na szczęście, sama pani o siebie zadbała.

Wsunęła drugą stopę w but.

Quick Amanda - 05 - Sekrety luster.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: