Stasiuk Andrzej - Jak zostałem pisarzem.pdf - Stasiuk Andrzej - Jean44

A N D R Z E J S T A S I U K

Jak zostaĀem pisarzem

(prba autobiografii

intelektualnej)

wydawnictwo czarne

Czarne 1998

„Ósma z rana,

bar Parana"

Fantomas

CZĘŚĆ I

Kurcze, nikt wtedy nie jeździł taksówkami,

przynajmniej nikt z nas. Taryfiarze byli podejrzani.

Jak się ma szesnaście lat, to większość jest

podejrzana. A zresztą nie mieliśmy kasy. Jak się nie

ma kasy, to wszystko od razu robi się podejrzane,

zwłaszcza ci, co mają. My w kaŜdym razie nie

mieliśmy. Jeździło się autobusami i tramwajami.

Tramwaje skrzypiały jak nieszczęście. Skrzypiały na

zakrętach. Pierwszy był na rondzie Starzyńskiego, jak

jechało się do Śródmieścia. Skręcały w prawo i

skrzypiały. Jak się jechało na Pragę, to dopiero przy

Ratuszowej był ten cholerny skrzyp. Ale tam moŜna

było wysiąść i była zielona budka z piwem. MoŜna

było pójść w prawo i do zoo, popatrzeć na małpy,

słonie i hipopotamy. Jak się doszło do hipopotamów,

to był juŜ most Gdański i moŜna było złapać tramwaj

do Śródmieścia. Tak robiliśmy. MoŜna teŜ było iść na

piechotę na drugą stronę i w lewo przez park, potem

koło fabryki pieniędzy i juŜ łapało się staromiejski

klimat, kamieniczki, bruk, elegancka makieta i w

Pasiece piwo kosztowało dziesięć złotych. Nikt się nie

pytał. Zresztą wyglądaliśmy na więcej. Rzadko jest

tak, Ŝe się wygląda na mniej. Nam się w kaŜdym razie

nie zdarzyło. A moŜe kelnerki były zdemoralizowane.

To jest sprawa niejasna i dzisiaj raczej nie do

rozkminienia. Pierwsza telefoniczna budka stała na

rogu Freta i Kościelnej. Zawsze była zepsuta. Guzik

nas to obchodziło, bo i tak nie mieliśmy do kogo

dzwonić. W Bombonierce wieczorami koleś grał na

fortepianie przedwojenne szlagiery. Ciociosan był po

dwadzieścia złotych lampka, a cola po dziesięć. W

sobotę nie było gdzie usiąść i do tego jasno jak u

lekarza. I wszyscy to samo: cola, ciociosan i ciastko.

Papierosy caro były w miękkich błękitnych paczkach.

Kosztowały dwadzieścia złotych. Klubowe cztery

pięćdziesiąt. To był powaŜny rozrzut. Dzisiaj juŜ tak

nie ma. Najchętniej paliliśmy extra mocne bez filtra,

bo najbardziej szkodziły. Potem gdzieś znikły i

musieliśmy się zadowalać byle czym. Ale zanim

przepadły, kosztowały chyba najpierw sześć

pięćdziesiąt, a potem dziesięć. śółty pasek i czarne

litery. Zanim wyleciał z nich tytoń, były grube jak

mały palec. Wierzyliśmy, Ŝe mają coś wspólnego z

gitanesami. Nie miały. Teraz to wiem. Kościelną

moŜna było zejść koło Najświętszej Marii Panny nad

samą Wisłę. Nikt tego nie robił, bo tam nic nie było.

Chodziło się zawsze prosto. Ludzi robiło się więcej i

więcej, a przy Barbakanie juŜ przelewał się tłum. To

zawsze działało trochę podniecająco. Nie wiadomo

właściwie, dlaczego. Wszyscy pałętaliśmy się między

jednym Rynkiem a drugim i z powrotem. Po drodze

Ŝadnych atrakcji, a niektórzy potrafili robić to cały

boŜy dzień. Zawsze była nadzieja, Ŝe coś się stanie i

stawało się zazwyczaj mniej więcej to samo.

Spotykaliśmy się i tyle. Niektórzy dzisiaj nie Ŝyją. Nie

wiadomo na przykład, czy Ŝyje Bobik. Był ciut

szurnięty, więc naprawdę trudno coś powiedzieć.

Nosił chyba szalik i wyglądał całkiem przystojnie.

Trochę jak ładny Niemiec. Co do innych teŜ nie

moŜna mieć pewności. Chodziło się i czekało.

Siedziało się i czekało, stało i czekało. Trochę

monotonne zajęcie, ale nikt nie mówił, Ŝe mu się

nudzi. Na Rynku jak zwykle wisiały obrazy i

pilnowali tego artyści w sandałach. Czasami ustrzelili

jakiegoś jelenia i szli pić do Fukiera. Towaru pilnował

wtedy jakiś wynajęty. To było ekstra malarstwo.

Zachody słońca, wschody, Ŝaglowce, roślinność,

postacie kobiece i staromiejskie widoki. Te ostatnie

szły najlepiej, bo moŜna było od razu porównać, Ŝe to

prawda. Niemcy brali po kilka sztuk. Holendrzy nic

nie kupowali, bo na ogół teŜ mieli sandały, byli

podobni do malarzy i wiedzieli, co jest grane. Kiedyś

nie miałem papierosów i podszedłem do jednego

Holendra. Zrobił skręta z druma i mi dał. To był mój

pierwszy skręt i wcale mi nie smakował. Wieczorem

chodziło się do Jaja. Paliły się świeczki, moŜna było

Stasiuk Andrzej - Jak zostałem pisarzem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: