Michał Hieronim Bobrzyński (ur. 30 września 1849 w Krakowie, zm. 3 lipca 1935 w Łopuchówku koło Poznania) – polski historyk i konserwatywny polityk, namiestnik Galicji.
Biografia
W 1859 rozpoczął naukę w Gimnazjum św. Anny w Krakowie, a po jego ukończeniu studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Duży wpływ na jego poglądy mieli jego uniwersyteccy wykładowcy – konserwatyści krakowscy: Julian Dunajewski i Antoni Zygmunt Helcel.
Po studiach podjął pracę w Prokuratorii Skarbu nie zaniedbując dalszej pracy naukowej. W 1872 obronił doktorat, zaś rok później habilitację na podstawie pracy poświęconej przywilejowi nieszawskiemu Kazimierza Jagiellończyka. W 1874 przebywał na studiach w Berlinie, a następnie w Strasburgu, gdzie pracował pod kierunkiem wybitnego romanisty Rudolfa Sohma nad tematyką historii prawa niemieckiego. Od 1877 był profesorem historii prawa polskiego i niemieckiego na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Od habilitacji do lat 80. XIX w. trwała ożywiona działalność naukowa i dydaktyczna Michała Bobrzyńskiego. W tym czasie jego uczniami byli: Władysław Abraham, Bolesław Ulanowski, Stanisław Estreicher, Oswald Balzer, Alfred Halban. Był współtwórcą krakowskiej szkoły historycznej, od 1878 członkiem Akademii Umiejętności. Od 1880 roku był członkiem honorowym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk[1].Od 1893 został honorowym profesorem historii prawa polskiego i niemieckiego na Uniwersytecie Lwowskim. Był także dyrektorem Archiwum Krajowego Aktów Grodzkich i Ziemskich w Krakowie.
Jego aktywna działalność polityczna w Galicji i monarchii austro-węgierskiej rozpoczęła się w 1885, kiedy został posłem do Sejmu Krajowego we Lwowie i Rady Państwa w Wiedniu. W latach 1891-1902 był wiceprezydentem Rady Szkolnej Krajowej. Położył duże zasługi dla rozwoju oświaty w Galicji. W latach 1908-1913 był namiestnikiem Galicji, w 1915 założył Ligę Państwowości Polskiej, 1917 ministrem dla Galicji i w tym czasie czynił starania na rzecz reformy sejmowej i ugody z Ukraińcami.
W odrodzonej Rzeczypospolitej uczestniczył m.in. w pracach konstytucyjnych.
Ostatnie lata życia spędził w Wielkopolsce, gdzie kupił położony obok Środy Wielkopolskiej majątek Garby. Jego żoną była córka Hipolita Cegielskiego, Zofia. Z tego małżeństwa narodził się Jan, działacz gospodarczy, polityk i publicysta konserwatywny[2].
Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w kwaterze 45[3].
Założyciel tzw. krakowskiej szkoły historycznej, przywódca stronnictwa Stańczyków.
Dzieło
Był autorem wielu prac, z zakresu historii i prawa polskiego, z których najważniejsze to:
· Dzieje Polski w zarysie (1877); wyd. 4, Warszawa 1927
· W imię prawdy dziejowej (1879)
· Wskrzeszenie państwa polskiego (1920-1925)
· Szkice i studia historyczne, 2 t., zbiór (1922)
Noane