dpz-2012-04.pdf

Oto jestem, poślij mnie

Andrzej Poręba

„Tak” odpowiedział Izajasz, słysząc pytanie Boga doty-

czące misji proroczej: Kogo poślę? I kto tam pójdzie?

(Iz. 6, 8b). Wyraził tym sposobem wiarę i gotowość

do czynu. Oto piękna postawa męża Bożego pragnącego

ratować swój grzeszący naród. Prorok Izajasz jest na-

zywany przez niektórych ewangelistą wśród proroków,

ponieważ w jego proroctwach wielokrotnie pojawiają

się słowa o Jezusie Mesjaszu – Zbawicielu grzeszników.

Opisywane jest Jego narodzenie, misja, a szczególnie

śmierć i jej znaczenie dla ludzkości. Chyba każdy z nas

zna prawie na pamięć 53 rozdział tej księgi, opisujący

oiarę Jezusa Chrystusa. Izajasz ciągle przypominał myśl

zawartą w jego imieniu, że Bóg jest zbawieniem Izraela

i warto Jemu zaufać (Izajasz – hebr. Jeszaja – „Zbawie-

niem jest Jahwe” lub „Jahwe zbaw”).

Kiedy przyglądamy się bliżej postawie tego męża,

to dostrzegamy jego szczególne zachowanie. W obliczu

trzykroć świętego Boga prorok odczuł i dojrzał przepaść

dzielącą go od Niego, a także od grzesznego narodu, po‑

śród którego żył. Jego okrzyk Biada mi (zob. Iz. 6, 5) jest

nie tyle wyrazem lęku przed śmiercią, co raczej wyrazem

tęsknoty za oczyszczeniem. I tak też się dzieje. Bóg posyła

seraina, który oczyszcza wargi Izajasza, co jest symbolem

wewnętrznego oczyszczenia duszy i wyrażone zostało

w słowach: usunięta jest twoja wina, a twój grzech od-

puszczony (Iz. 6, 7b). Widzimy więc, że gotowość proroka

do służby poprzedziło oczyszczenie. Z kontekstu tego

rozdziału wynika, że dopiero po oczyszczeniu w pełni

sobie uświadomił swoją odpowiedzialność za ratowanie

narodu. Z historii opisanej w Biblii oraz z innych źródeł

dowiadujemy się, że misję tę wiernie spełniał około 40 lat,

pobudzając naród do pokuty i wiary, ostrzegając przed

odstępstwem. Postawa i życie Izajasza powinno być dla

nas wzorem do naśladowania.

Czy starasz się, drogi Czytelniku, o czystość i świę‑

tość w twoim życiu? Tylko takie serce, oczyszczone krwią

Pana Jezusa i ożywione mocą Ducha Świętego, staje się

wrażliwe na potrzeby bliźniego. Tylko wtedy będziesz

gotowy i chętny wypełnić misję, do której wezwie Cię Bóg,

a co ważne – będziesz miał właściwe motywacje.

Apostoł Paweł przed swoim nawróceniem prześla‑

dował Zbór Pański. Po swym znamiennym przeżyciu

na drodze do Damaszku doświadczył duchowego oczysz‑

czenia i napełnienia Duchem Świętym. Z jego późniejsze‑

go listu pisanego do Galacjan dowiadujemy się, że po tej

duchowej przemianie i wezwaniu go przez Pana Jezusa

do zwiastowania Dobrej Nowiny ani przez chwilę się nie

zawahał, ale postanowił zaangażować się w tę służbę (zob.

Gal. 1, 11–16). Zaraz po odzyskaniu wzroku i sił zaczął

zwiastować w synagogach Jezusa, że On jest Synem Bo-

żym (Dz. 9, 20).

Pan Jezus wzywa nas do ewangelizowania grzeszników

słowem i życiem. Pragnie, abyśmy to czynili będąc czysty‑

mi duchowo i napełnionymi Duchem Świętym. Do tego

wzywał swych apostołów (zob. Dz. 1, 8) i do tego wzywa

wszystkich powołanych z ciemności do cudownej swojej

światłości (I Piotra 2, 9), aby rozgłaszali cnoty swego Pana.

Tego, który wykupił nas z marnego postępowania naszego,

przez ojców nam przekazanego, drogą krwią Chrystusa,

jako baranka niewinnego i nieskalanego (I Piotra 1, 19).

Niech przykład Jonasza stanie się ostrzeżeniem dla

każdego, kto próbuje ignorować Boże powołanie, że może

to się skończyć dla niego bardzo boleśnie. Niech pobudza

nas do działania świadomość, że tak Bóg umiłował świat,

że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń

wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny (Jan 3, 16). Bóg

zapłacił najwyższą cenę, aby uratować człowieka. Cho‑

ciaż nie wszyscy są ewangelistami, ale każdy z nas może

wydać świadectwo o tym, co Bóg dla niego uczynił. Tak

postąpiła Samarytanka, zachęcając swym świadectwem

do uwierzenia wielu mieszkańców Samarii.

Zachęcam do przeczytania w tym numerze artykułów

poruszających zagadnienia ewangelizacyjne: „Zwiasto‑

wanie Dobrej Nowiny”, „Kiedy Bóg przydaje do Zboru”,

„Atrybuty skutecznego świadczenia w miejscu pracy”.

Niech Boża miłość i łaska naszego Pana, i społeczność

Ducha Świętego będzie z Wami wszystkimi.

Spis treści

DPŻ

droga Prawda życie

dwumiesięcznik chrześcijański

ISSN 1899–8143, nakład 500 egz.

Oto jestem, poślij mnie ..................................................................................... 3

Zwiastowanie Dobrej Nowiny ......................................................................... 5

Kiedy Bóg przydaje do Zboru .......................................................................... 7

Atrybuty skutecznego świadczenia w miejscu pracy .................................. 11

Doskonała świątynia.......................................................................................12

III list do znużonych świętym życiem ..........................................................14

Nowe Przymierze przez krzyż ....................................................................... 15

Wysłuchana modlitwa .................................................................................... 17

Obecna wielkość Chrystusa ........................................................................... 18

Nakrywanie głów (cz. 2) ................................................................................28

Koguci upadek .................................................................................................30

Izrael w świetle Słowa Bożego ........................................................................ 31

Korea Północna: łzy uciśnionych .................................................................. 31

Autorzy pieśni ze Śpiewnika Pielgrzyma .....................................................38

Historia powstania Zboru w Polnej .............................................................. 25

Rada Redakcyjna:

Roman Jawdyk (roman.jawdyk@chwz.com.pl) ,

Andrzej Nazimek (zimeryt@interia.pl) ,

Andrzej Poręba (pandre@poczta.onet.pl)

RedaktoR naczelny:

Andrzej Poręba

RedaktoR WydanIa:

Jan Stypuła (jansty@o2.pl)

WydaWc a:

Chrześcijańska Wspólnota

Zielonoświątkowa,

ul. Sudecka 3, 59–220 Legnica

adRes RedakcjI:

ul. Czechowa 1,

41–807 Zabrze

PRojekt okładkI:

Robert Bartlewski (robert@bartlewski.pl)

Wkładka dla dzIecI:

Marek Nowak (keramnn@wp.pl)

Wkładka dla MłodzIeży:

Jarosław Domieniuk (jarosław.domieniuk@chwz.com.pl)

dzIał „z życIa WsPólnoty”:

Dawid Dragan (pentekost@o2.pl)

skład I łaManIe:

Robert Bartlewski

koMPuteRoPIsanIe:

Mirosława Poręba (mirpor@onet.pl) ,

Andrzej Flis (anli@vp.pl)

Redakcja tekstu:

Andrzej Poręba, Małgorzata Kubacka ,

Joanna Domieniuk , Anna Kwiatkowska

zdjęcIe na okładce:

Jan Stypuła (Jezioro Barlineckie)

cena PRenuMeRaty:

Prenumerata roczna wynosi 42,00 zł,

cena jednego egzemplarza 7,00 zł.

Poczta e–MaIl:

dpz@chwz.com.pl

InteRnetoWe aRchIWuM:

Tadeusz Moś (tadeuszm@autograf.pl)

Archiwum: http://dpz.chwz.com.pl

Dział młodzieżowy

Wstydzić się – czy się nie wstydzić. Oto jest pytanie ............................. 21

XX Zjazd Gimnazjalistów w Kłodzku ..................................................... 23

Zjazd młodzieżowy w Zabrzu ..................................................................24

Z życia wspólnoty

Zjazd regionalny młodzieży w Zabrzu .................................................... 33

Zjazd nauczycieli szkółek niedzielnych i liderów młodzieży

ze Zborów Chrześcijańskiej Wspólnoty Zielonoświątkowej ...............34

Śmierć, która dała życie tym, którzy wierzą ...........................................34

„Byłem gangsterem”. Relacja ze spotkań ewangelizacyjnych

organizowanych przez Zbór w Legnicy

z udziałem brata Ryszarda Arlta .............................................................. 35

Chrzest wiary w Lubinie ........................................................................... 37

Misja w Domu Socjalnym ......................................................................... 37

Kopiowanie i powielanie dozwolone pod warunkiem dru-

ku tekstu w całości z podaniem tytułu oraz numeru pisma.

Wsparcie dla hostelu w Barlinku

Drodzy Czytelnicy, przypominamy informację o numerze konta

naszego hostelu działającego przy Zborze ChWZ-u w Barlinku.

WIeRzyMy W:

Jedynego Wszechmogącego Boga: Ojca, Syna

i Ducha Świętego.

Pismo Święte jako Słowo Boże, natchnione przez

Ducha Świętego, jako najwyższy autorytet w spra-

wach: prawdy, wiary i życia chrześcijańskiego.

Jezusa Chrystusa – Syna Bożego, który przyszedł

w ciele na ten świat rodząc się z dziewicy Marii, jako

jedynego Pośrednika i Orędownika, zbawiającego

grzeszników dzięki swej męczeńskiej śmierci i zmar-

twychwstaniu.

Aktualnie istnieje pilna potrzeba wyposażenia hostelu

w piłę spalinową, niezbędną do przygotowania zapasów opału

w postaci drewna pozyskiwanego z lokalnych lasów.

Zbawienie z łaski przez wiarę jako dar Bożej

miłości. Wiara w Jezusa Chrystusa jest całkowitym

zaufaniem Bogu i potwierdzona zostaje dobrymi

uczynkami wypływającymi z tej wiary. Taka wiara

jest czynna w miłości.

Osoby zainteresowane wsparciem prosimy o kontakt

z kierownikiem hostelu, Mirosławem Gregorkiem – tel. 668 185 351,

lub o wpłaty na konto:

Nowonarodzenie z wody i Ducha, jako bezwzględny

warunek wejścia do Królestwa Bożego.

Chrzest Duchem Świętym, w Jego prowadzenie

i dary (charyzmaty).

Konieczność przyjęcia chrztu wodnego przez

zanurzenie, Wieczerzy Pańskiej pod postacią chleba

i wina wraz z umywaniem nóg.

Fundacja „Żyć z Nadzieją”, ul. Sudecka 3, 59-220 Legnica

numer konta: 641020 3017 0000 2502 0273 5744

z dopiskiem „Hostel w Barlinku – piła leśna”.

Kościół jako ciało Jezusa Chrystusa, którego głową

i budowniczym jest Jezus Chrystus.

Powszechne zmartwychwstanie wszystkich ludzi

i sąd Boży oraz życie wieczne zbawionych i wieczne

potępienie niezbawionych.

ver. 20110411

Zwiastowanie Dobrej Nowiny

Andrzej Poręba

Każdy człowiek narodzony na nowo, a więc powołany

z ciemności do cudownej światłości, ma obowiązek gło‑

szenia Dobrej Nowiny i proklamowania Bożego królestwa

(zob. Mat. 28, 18–20; I Piotra 2, 9; Dz. 1, 8; Rzym. 14, 17).

Boży lud uświęcony przez Ducha i pokropiony krwią

Jezusa Chrystusa ma do spełnienia bardzo ważną misję,

choć tak naprawdę tę misję wykonuje sam Bóg, używa‑

jąc nas jako swoje naczynia czy narzędzia w celu obja‑

wiania się światu. Misją tą jest zwiastowanie Chrystusa

słowem i czynem, praca dla rozwoju Królestwa Bożego

już tu, na ziemi. Bóg działa nie tylko w Kościele, ale wszę‑

dzie, realizując swą misję w sposób dla człowieka często

niezrozumiały, ponieważ jest Bogiem Wszechmocnym

i suwerennym. Te Zbory, które zlekceważą tak ważny

nakaz misyjny, troszcząc się głównie o swoje szczęście,

popełniają poważny błąd. Nie wolno zapomnieć, że obok

nas żyją ludzie, którzy rozpaczliwie potrzebują Chrystusa.

Ludzie, którym należy zanieść miłość i nadzieję w szero‑

kim tego słowa znaczeniu.

Istnieją różne podejścia misyjne i ewangelizacje, jak

również wiele problemów z nimi związanych. Jednym

z podstawowych problemów misyjnych jest skoncentro‑

wanie się na metodach i programach, z których czyni

się żelazną zasadę i jedyny warunek efektywnej pracy

ewangelizacyjnej – to tak zwane działanie programowe.

Duży nacisk kładzie się wtedy na człowieka i na realizację

poczynionych planów bez uwzględniania kierownictwa

i mocy Ducha Świętego.

Często zdarza się i tak, że czynione plany i projek‑

ty nie wynikają ani z Bożej inspiracji, ani z przyjętego

programu, a są „produktem” ludzi chcących zabłysnąć

w swoim środowisku, zrobić wrażenie swoją mądrością

i oryginalnością. Inne są wytworem ludzi podchodzą‑

cych do tematu bardzo ambicjonalnie, pnących się po

szczeblach funkcji, pragnących zdobyć określoną pozycję

wśród liderów. Są oczywiście też i tacy, którzy mają wła‑

ściwe motywacje, aby głosić Dobrą Nowinę zgubionym

i z poświęceniem pracować na niwie Pańskiej. Jednak

nierzadko i tutaj zbyt mało uwagi poświęca się roli Du‑

cha Świętego, Jego kierownictwu i mocy, kładąc większy

nacisk na ludzkie doświadczenie, mądrość, intelektualne

rozwiązania.

Ewangelizacja programowa usiłuje dotrzeć do umy‑

słów i serc ludzi, lecz w większości porusza umysły i koń‑

czy się na rozumowym przyswajaniu prawd, ponieważ

kaznodzieje przedstawiają je za pomocą argumentów

racjonalnych. W tej metodzie kładzie się nacisk na or‑

ganizację i techniki przekazu, zakładając, że jeśli ludzie

zrozumieją istotę Ewangelii, to zdecydują się na chrze‑

ścijaństwo. Za ewangelizacją programową kryje się za‑

łożenie, że zastrzeżenia, jakie będzie miał człowiek zain‑

teresowany Bogiem, są natury intelektualnej i stąd silny

nacisk jest kładziony na udzielanie odpowiedzi na obiek‑

cje teologiczne. Choć ewangelizacja programowa przy‑

biera wiele form, to zadanie ewangelizacyjne sprowadza

się do kilku kroków koniecznych do uczynienia w celu

nawiązania społeczności z Chrystusem. Oczywiście, w tej

metodzie istnieje także prawdziwe założenie, że w samym

głoszeniu Ewangelii tkwi wewnętrzna moc, ponieważ Sło‑

wo Boże darzy życiem (zob. Dz. 5, 20). Jednak widoczne

jest tu nastawienie, że najpierw my coś robimy, a potem

prosimy, aby to błogosławił Bóg. Dlatego koncentrowanie

się na zadaniach programowych często ogranicza Boga

w Jego działaniu.

Należy więc, nie lekceważąc pewnej systematycznej

pracy i poświęcenia w realizacji pewnych dobrych pla‑

nów (programów) ewangelizacyjnych, otworzyć się bar‑

dziej na kierownictwo Ducha Świętego. W ewangelizacji

programowej chrześcijanie głoszą Ewangelię wszystkim

napotkanym, zgodnie z nakazem, by iść i czynić uczniami

wszystkie narody, realizując założone plany.

Ewangelizacja nazywana przez niektórych „ewange‑

lizacją w mocy” jest odpowiedzią na to samo polecenie,

lecz jest ona czyniona skuteczniej. Każda misja inicjo‑

wana przez Ducha Świętego dotyczy określonych osób,

konkretnego miejsca i czasu (zob. Dz. 5, 19–29; 13, 1–4).

Zamiast zarzucania wszystkich zaprogramowanym

poselstwem, kładziony jest nacisk na uświęcenie i kie‑

rownictwo Ducha Świętego. Czasami może to wykra‑

czać poza przyjęte dotychczas metody ewangelizowania,

a więc może burzyć pewne schematy denominacyjne czy

organizacyjne. Misja Piotra u Korneliusza jest szczegól‑

nym tego rodzaju przykładem. Nie godziło się Żydowi

obcować z poganinem. Przecież Bóg zawarł przymierze

tylko z narodem wybranym. Wątpliwości Piotra były

uzasadnione. Jednak, będąc otwartym na działanie i kie‑

rownictwo Boże (wizja, którą otrzymał, plus przybycie

posłańca), apostoł zdecydował się pójść do rzymskiego

oicera, by głosić mu Chrystusa. Bóg przez zesłanie Du‑

cha Świętego na dom Korneliusza potwierdził akcepta‑

cję tych nie‑Żydów oraz słuszność decyzji Piotra. Innym

przykładem jest misja Filipa, który – będąc posłusznym

Bogu – skierował się na drogę pustynną, by zwiasto‑

wać Ewangelię. Racjonalnie myśląc, gdzie jak gdzie, ale

właśnie tam prawdopodobieństwo spotkania człowieka

było niewielkie. Jednak za poleceniem Ducha Świętego

poszedł i spotkał ministra królowej Kandaki, któremu

opowiedział o Jezusie Chrystusie. W innym przykładzie

widzimy przypadek odmienny: Duch Święty nie pozwolił

Pawłowi pójść do Bitynii, tak jak sobie apostoł zaplanował,

ale skierował go do Macedonii, aby tam zwiastował Ewan‑

gelię (zob. Dz. 16, 7–10). Tak naprawdę nie chodzi Bogu

o realizację naszych planów (programów), ale o oddanie

się Jemu do pełnej dyspozycji.

Chcę podkreślić jeszcze jeden aspekt prowadzenia

ewangelizacji uwzględniającej działanie Bożej mocy.

W takiej ewangelizacji, kiedy najpierw mówi Bóg, a po‑

tem my działamy, gdy działamy w Jego autorytecie, wtedy

możemy być świadkami manifestowania się Bożej mocy

poprzez znaki i cuda. To pozwala słuchającym budować

wiarę nie na mądrości ludzkiej, ale na mocy Bożej: Gdyż

ewangelia zwiastowana wam przez nas, doszła was nie tyl-

ko w Słowie, lecz także w mocy i Duchu Świętym i z wielką

siłą przekonania (I Tes. 1, 5; zob. też I Kor. 2, 4–5).

Nie twierdzę, że możemy budować wiarę tylko na

spektakularnych wydarzeniach, gdyż Słowo Boże (nauka

apostołów i proroków) pozostaje niekwestionowanym

fundamentem, jednak kiedy Słowo jest potwierdzone

mocą Boga poprzez towarzyszące znaki, to dociera i prze‑

konuje nie tylko umysły, ale i serca, pozwalając współ‑

czesnym chrześcijanom doświadczać tego samego bło‑

gosławieństwa „jak na początku”. Człowiek podchodzi

do Boga wtedy z wielką pokorą, bardziej ufając w Jego

moc niż w swoją mądrość i doświadczenie. Znaki i cuda

doświadczane przez ludzi w trakcie ewangelizacji w mocy

Ducha Świętego dają tym ludziom – a także obserwa‑

torom takich wydarzeń – potężną siłę do wytrwania

w wierze i składania świadectwa. Przykładowo osobiste

doświadczenie uzdrowienia ciała czy umysłu, uwolnienia

z nałogu czy innego, często niewidocznego duchowego

zniewolenia powoduje, że w ludzkiej pamięci pozostaje

ślad na całe życie – i takiego przeżycia nie da się zlekce‑

ważyć, nawrócenie bywa trwalsze, ma mocny fundament,

czego nie można uzyskać w przypadku przekonania in‑

telektualnego. Obecność i moc Chrystusa sprawia, że lu‑

dzie stają się uczniami. Bez mocy i kierownictwa Ducha

Świętego trudno jest prowadzić ludzi w fazę uczniostwa.

Kolejny problem misyjny to poprzestawanie na prze‑

kazaniu ludziom słownej ewangelii o konieczności upa‑

miętania się (nowego narodzenia) i brak dalszego syste‑

matycznego nauczania. Często ewangelizacja sprowadza

się do wywołania ludzi na środek w celu pomodlenia się

nad nimi i radości z wielu podniesionych rąk. W wielu

kościołach ewangelicznych sukces mierzy się liczbą osób

deklarujących pójście za Bogiem, a nie ich przemienio‑

nym życiem oraz aktywnością. Używając żargonu prze‑

mysłowców, kładzie się nacisk na ilość, a nie na jakość.

Biblijne uczniostwo jest odpowiedzią na ten problem –

ponieważ pozwala na właściwe wychowywanie tych na‑

rodzonych na nowo duchowych dzieci. Ludzie nawróceni

powinni mieć zapewnione dobre nauczanie i właściwy

przykład przywódców.

Zamykanie się na ewangelizację i skupianie się w Zbo‑

rach czy wspólnotach tylko na uświęceniu jest wielkim

błędem. Pozornie wydaje się to mieć podstawę biblijną,

przecież mamy być święci, czyli oddzieleni od świata. Jed‑

nak Jezus wskazuje na istotę sprawy, mówiąc: Nie proszę,

abyś ich wziął ze świata, lecz abyś ich zachował od złego (...)

Jak mnie posłałeś na świat, tak i Ja posłałem ich na świat

(Jan 17, 15.18). Parafrazując te słowa, można by powie‑

dzieć: „w tym świecie, ale nie z tym światem”. Nie mamy

się więc izolować od społeczeństwa, ale od grzechu

i wszelkiego zła, nie czynić tego z innymi, lecz się wyraź‑

nie od grzechu zdystansować. Głosić Ewangelię słowem

i świadectwem życia (zob. Mat. 5, 16). Tam, gdzie nas Bóg

postawił, powinniśmy rzetelnie pracować jako dla Pana

(zob. Kol. 3, 23) i być tą solą dla społeczności lokalnej. Na‑

leży wychodzić do ludzi w pełnym tego słowa znaczeniu.

Być otwartym na Boże prowadzenie.

Pojawia się nieco większy problem, jeśli pracę misyjną

prowadzimy w innej streie kulturowej lub w szczegól‑

nych środowiskach, na przykład wśród więźniów, Romów,

w rejonach zamieszkałych przez islamistów itp. Jakże

ważną rzeczą jest być posłusznym Bogu i kierować się

do ludzi z miłością i szacunkiem, nie depcząc ich przeko‑

nań, ale wskazując na coś cenniejszego, co jesteśmy w sta‑

nie przekazać słowem i pokazać czynem. Paweł, będąc

na Areopagu, wśród Ateńczyków, wykorzystał w swym

przemówieniu pewne elementy ich kultury (ołtarz po‑

święcony nieznanemu Bogu i wypowiedzi ich myślicieli),

nie lekceważąc tego, ale wykorzystując do zwiastowania

Ewangelii. Przy całym poszanowaniu innej kultury po‑

winniśmy być konsekwentni, jeśli idzie o postawę wobec

grzechu – wyraźnie określonego przez naukę Pisma Świę‑

tego. Ewangelizacja to nie tylko zwiastowanie Ewangelii

słowem, ale również aktywność społeczna, niewykracza‑

jąca poza normy biblijne. To właśnie jest misja – nasza

ludzka odpowiedzialność wobec boskiego powołania.

Jeśli misja chrześcijańska ma być wzorowana na misji

Chrystusa, z pewnością obejmuje, tak jak to miało miejsce

w przypadku Chrystusa, wejście w świat innych ludzi.

Z tej też przyczyny nazwano Go przyjacielem celników

i grzeszników. W ewangelizacji będzie oznaczać to wejście

w ich świat myślenia, świat tragedii zagubienia, aby dzielić

się z nimi Chrystusem tam, gdzie są.

Można zatem wyróżnić trzy sposoby ewangelizacji:

1. Ewangelizacja obecności (czynu). To świadec‑

two świętego życia jak również akty miłosierdzia,

szczodrości, niesienia pomocy biednym (zob. I Pio‑

tra 2, 12).

2. Ewangelizacja zwiastowania. Do dobrych

uczynków dodaje się słowa. Ludziom przedstawia‑

na jest Ewangelia i zachęca się ich do odpowiedzi

na jej wezwanie (zob. Rzym. 10, 14–15).

3. Ewangelizacja przekonania, czyli przeprowa‑

dzanie ludzi w fazę uczniostwa. Taki jest cel ewan‑

gelizacji, do której wzywa nas Chrystus w wielkim

nakazie misyjnym (zob. Mat. 28, 19–20). Obejmu‑

je to nauczanie podstaw Słowa Bożego, ćwiczenia

w chrześcijańskim sposobie życia i czynienie ludzi

zdolnymi do wykonywania dzieł Bożych na ziemi.

Daje się zauważyć jeszcze jeden problem hamujący dzieło

ewangelizacji, a mianowicie nastawienie na budowanie

i rozwój ludzkiego królestwa, a nie Bożego. W takim

przypadku przynależność do prawdziwej owczarni jest

identyikowana tylko z danym Kościołem. Niektórzy

nie tylko nie garną się do działań ewangelizacyjnych,

ale krytykują i osądzają tych, którzy to robią, zapomina‑

jąc o ważnym zaleceniu Jezusa, aby takim nie zabraniać

(zob. Łuk. 9, 49–50).

Nadanie priorytetowego znaczenia Zborowi (wspól‑

nocie) lub nawet szeroko pojętemu Kościołowi jako wyko‑

nawcy misji i jej głównemu celowi ma swoje uzasadnienie,

gdyż staje się on takim Bożym światłem rozświetlają‑

cym ten świat. Kościół jako społeczność budowana na

przymierzu gromadzi się, by wielbić Boga, umacnia wie‑

rzących i kontynuuje dzieło ewangelizacji. Tworzone są

zbory, przygotowywani przywódcy, a kolejne pokolenia

wychowywane w wierze pomimo trudności i występu‑

jących nieraz prześladowań. Jednak i tutaj istnieje to

niebezpieczeństwo, że dany Zbór czy Kościół może za‑

mknąć się tylko na swoje potrzeby, służąc samemu sobie,

a zapominając o obowiązku misyjnym. Rozwijając swoje

struktury jako instytucje, Zbory czy Kościoły są zagro‑

żone tym, że większość, jeśli nie wszystkie środki i nakła‑

dy będą przez nie absorbowane na przykład na budowę

potężnych i kosztownych obiektów sakralnych, wysokie

pensje dla duchownych itp. A więc koncentrowanie się

tylko na swoich potrzebach prowadzi do niebezpiecznej,

egocentrycznej postawy, niemożliwej do pogodzenia z ży‑

ciem zorientowanym na uczniostwo i misję. Nie możemy

zapomnieć o tym, że zostaliśmy obdarzeni niepojętą ła‑

ską. Jesteśmy wykupieni z niewoli szatana krwią Jezusa

na wyłączną własność dla Boga. Doznaliśmy wielkiego

szczęścia, stając się członkami Kościoła Chrystusowego,

albo inaczej mówiąc – obywatelami Królestwa Bożego

na obczyźnie. Nie myślmy tylko o sobie, ale pamiętajmy

też o innych, za których także umarł Pan Jezus. Królestwo

Boże i praca na jego rzecz powinna być celem naszego

życia i słu żby.

Ponieważ Król wkrótce powróci, przygotowujmy się

na Jego powrót, a to nas będzie powstrzymywało przed

zbytnim „zadomowieniem się” w tym świecie. Nasz

potencjał i wszelkie środki powinniśmy wykorzystać

na zwiastowanie Pana Jezusa Chrystusa i proklamowa‑

nie Królestwa Bożego.

Kiedy Bóg przydaje do Zboru

Czesław Mikulski

Czy zastanawiałeś się, dlaczego kiedyś był czas, gdy Pan

przydawał do Zborów wielu ludzi? Czy pomyślałeś kiedyś,

dlaczego tak się działo? Albo odwrotnie: dlaczego teraz

tak się nie dzieje? Dlaczego dziś, mimo wielu wysiłków,

akcji, ewangelizacji tak bardzo mało ludzi nawraca się

do Pana? Czy widzisz zbory, placówki, miejscowości,

w których od lat jest kilka lub kilkanaście osób mówiących

o sobie „uczniowie”, zbierających się w imieniu Pańskim

przy Bożym Słowie; ten stan tak trwa bez zmiany, bez

nowych wierzących. Dlaczego? Czy w naszych miastach,

wioskach i osiedlach Pan nie ma ludzi, którzy mieliby być

zbawieni? Jeśli są, to czemu nie są dołączeni do społecz‑

ności, dlaczego? Po odpowiedź trzeba sięgnąć do Biblii.

W Księdze Dziejów Apostolskich w wielu miejscach po‑

wiedziane jest wyraźnie, że Pan zaś codziennie pomnażał

liczbę tych, którzy mieli być zbawieni (Dz. 2, 47) i poczet

uczniów w Jerozolimie bardzo się pomnażał (Dz. 6, 7).

Chcemy wszystkie te miejsca prześledzić i zobaczyć, jak

Słowo Boże opisuje sytuację w tym Zborze, to znaczy

jakie spełnione były warunki przez Zbór, że ręka Pańska

była z nimi (Dz. 11, 21).

Przed tym rozważaniem konieczne jest przypomnie‑

nie sobie słów Pana Jezusa Chrystusa wypowiedzianych

do Piotra: zbuduję Kościół mój (Mat. 16, 18). To Pan sam

buduje swój Kościół, to nie my go budujemy, bo w ta‑

kim przypadku byłby to Kościół nasz, a nie Kościół Pana

Jezusa Chrystusa! Fakt ten potwierdzają słowa zapisane

w Księdze Dziejów Apostolskich: I ręka Pańska była z nimi,

wielka też była liczba tych, którzy uwierzyli i nawrócili się

do Pana (Dz. 11, 21). Nawracali się ludzie, bowiem ręka

Pańska była z nimi , z wierzącymi, ze Zborem w Antiochii.

W innym, cytowanym już fragmencie czytamy: Pan zaś

codziennie pomnażał liczbę tych, którzy mieli być zbawie-

ni . Widzimy wyraźnie, że to Pan codziennie pomnażał ...

Teraz możemy przestudiować tych kilka wybranych frag‑

mentów Biblii i zobaczyć, jakie warunki spełniał Zbór,

który Pan codziennie pomnażał.

Bóg przydawał do Zboru tych, którzy mieli być

zbawieni, bowiem Zbór stanowił Bożą rodzinę,

która odnajdywała i wypełniała wolę Bożą

Pierwszy fragment w Księdze Dziejów Apostolskich mó‑

wiący o tym, że Pan (…) codziennie pomnażał liczbę tych,

którzy mieli być zbawieni , jest zapisany po obrazie życia

Zboru (Dz. 2, 42–46). Zbór odnalazł wolę Bożą i żył jak

Boża rodzina, a jego codzienne życie podobało się Bogu

i On go pomnażał.

Zbór „odnalazł” wolę Bożą, bowiem w tym cza‑

sie, wkrótce po Pięćdziesiątnicy, nie było spisanej na‑

uki apostolskiej. Jeszcze apostoł Paweł nie napisał: bez

przestanku się módlcie (I Tes. 5, 17), jeszcze nie wska‑

zał, że śmierć Pańską należy zwiastować przez łamanie

chleba i picie z kielicha, a oni już to czynili. Odnaleźli

wolę Bożą, byli blisko Pana i co najważniejsze: oni trwali

w tym, co czynili. To nie była społeczność, na którą przy‑

chodzi się w określonym czasie, aby czytać czy rozważać

Słowo Boże; oni trwali w nauce apostolskiej. Oni trwali

w łamaniu chleba; śmierć Pańska była stale rozważana.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: