Co_mysle_o_Ruchu_Neokatechumenalnym.pdf

Co myślę o Ruchu Neokatechumenalnym?

O d samego początku życia Kościoła pojawiają się prądy i ruchy odnowy, wywierające na życie

Kościoła znaczący wpływ. Część z tych ruchów ulegała z czasem instytucjonalizacji, inne zaś pozostały

w klimacie spontaniczności i charyzmatycznego zaangażowania. Niektóre zanikły, inne wykazują

dynamiczny rozwój.

J ednym z takich ruchów jest Droga Neokatechumenalna. Prawdopodobnie intencje jej założyciela były

szlachetne, widać pozytywne owoce drogi: rodziny pojednane, otwarte na życie i pragnące nieść

Ewangelię na cały świat. Liczne powołania kapłańskie i zakonne, wielki zapał misyjny . (Jan Paweł II,

Przemówienie do członków Drogi Neokatechumenalnej, 17.01.1994; w: L’Osservatore Romano, wyd.

polskie, nr 4 (162) 1994).

T ym nie mniej mnożą się zastrzeżenia nie tylko do praktyki liturgicznej i duszpasterskiej Drogi

Neokatechumenalnej, ale przede wszystkim do nauki (katechez) głoszonych przez osoby zaangażowane

w ten ruch. Coraz więcej jest publikacji, w których treść katechez (N.B. treść tych katechez pozostaje

tajna i niedostępna, lub bardzo trudno dostępna dla osób nie uczestniczących w tym ruchu) poddana jest

rzeczowej krytyce.

M imo, iż zdecydowana większość zarzutów pod adresem Drogi Neokatechumenalna jest słuszna i

uzasadniona teologicznymi błędami zawartymi w katechezach i pomimo iż intencją osób krytykujących

jest oczyszczenie - nie zaś likwidacja Drogi Neokatechumenalnej, reakcje na krytykę są mówiąc

delikatnie alergiczne. Ze strony katechistów i odpowiedzialnych za Ruch nie podejmuje się żadnego

dialogu, nie dąży się do korekty błędów dogmatycznych, zaś wszystkich krytykujących odsądza się od

czci i wiary, oskarżając o potwarz, oszczerstwa i chęć wyrządzania szkód moralnych Ruchowi.

Oskarżeń nie oszczędzono Biskupowi Zbigniewowi Józefowi Kraszewskiemu z Warszawy.

P onieważ agresywna reakcja - zamiast konstruktywnego dialogu - wychodzi przede wszystkim od osób

pozbawionych głębszego przygotowania teologicznego, trudno mieć do nich o to pretensje. Oni po

prostu święcie wierzą Założycielowi, a ten też nie jest teologiem.

T eologowie, Biskupi i Duszpasterze w Parafiach muszą badać tę formację w myśl słów św. Pawła:

“Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie. Wszystko badajcie, a co szlachetne - zachowujcie” /1Tes

5,19-21/. Bardzo wiele zależy od prezbiterów prowadzących wspólnoty, od czasu i uwagi, jaką

poświęcają wspólnotom.

U fając, że Pasterzom Kościoła zależy na prawdziwości nauki przekazywanej w różnych ruchach i

wspólnotach w które czynnie zaangażowani są ludzie świeccy. Zdecydowanie uważam, że przed

zatwierdzeniem statutów Drogi Neokatechumenalnej powinny zostać zbadane teksty wszystkich

nagranych i spisanych katechez (zwłaszcza pana Kiko i pani Carmen). Ponadto zbadać należałoby -

moim skromnym zdaniem - liturgiczne i duszpasterskie praktyki w tym Ruchu, aby oczyszczony z

błędów mógł się nadal rozwijać na chwałę Pana Boga i dla pożytku Kościoła Świętego, który jest

semper reformanda.

Kielce, kwiecień 1999

ks. Piotr Markielowski