Ben Bova - Cykl-Droga przez Układ Słoneczny (02) Wojna o księżyc.pdf - Ben Bova - uzavrano

Ben Bova

Wojna o Księżyc

Przełożyła Maria Gębicka-Frąc

Olsztyn 2003

Tytuł oryg. „Moonwar

Wydanie anglojęzyczne: 1997

Wydanie polskie: 2003

Dla Janet i Billa Cuthbertów

oraz dla Barbary, z podziękowaniami za odkurzacz

Wojna jest złą rzeczą, ale poddanie się dyktatowi innych państw jest gorsze

(...)

Wolność, jeśli będziemy jej bronić, wynagrodzi nam straty, zaś poddanie się

będzie oznaczać

nieodwracalną utratę wszystkiego, co cenimy (..). Do was, którzy mienicie się

ludźmi pokoju,

powiadam: Nie jesteście bezpieczni, o ile nie macie po swojej stronie ludzi

czynu.

Tukidydes

Kiedy przetrwamy szybkie zmiany, które obecnie są wyznacznikiem naszego

przechodzenia z trzeciej do czwartej fazy historii, z okresu zróżnicowania w

okres

ujednolicenia, staniemy w obliczu wielu poważnych problemów (...)

Liczne eksperymenty społeczne wykazały, że człowiek nie może kontrolować

wszystkich aspektów życia. Możemy tylko starać się wyizolować czynniki kluczowe

dla całej

struktury i nad nimi pracować. Najważniejsze z nich to: ochrona zasobów

naturalnych,

produkcja energii, kontrola urodzeń, pełne wykorzystanie potencjału

intelektualnego i

edukacja. Detale struktury społecznej automatycznie zajmą swoje miejsce jako

produkt

końcowy wszystkich tych sil - jak było zawsze (...)

Polityczna unifikacja świata nie jest pierwszym koniecznym krokiem. Zanim jej

osiągnięcie stanie się możliwe bez wywoływania zamętu, sama unifikacja

przestanie być

potrzebna.

Carleton S. Coon

CZĘŚĆ I

PRZEZNACZENIE

Nie oszukujmy się, sir. Są narzędzia wojny i podboju; ostatnie argumenty, do

których

uciekają się królowie.

Patrick Henry

Prolog: Centrum kontroli Bazy Księżycowej

- L-l niedostępny.

Szefowa łączności poderwała głowę znad klawiatury.

- Sprawdź na drugim kanale.

- Już to zrobiłem - odparł dyżurny siedzący przy sąsiedniej konsoli. - Nic z

tego.

Wszystkie częstotliwości są głuche.

Trzeci łącznościowiec, siedzący po drugiej stronie szefowej, stukał po kolei w

różne

bloki klawiszy. Na jego ekranie widniał galimatias pasów.

- Zrobili to - potwierdził. - Wyciągnęli wtyczkę.

Inni kontrolerzy i technicy opuścili swoje stanowiska i otoczyli stanowisko

łączności.

Pozostawione bez opieki pulpity mrugały i świeciły obojętnie. Wielki

elektroniczny ekran

ścienny, ukazujący wszystkie systemy Bazy Księżycowej, jarzył się jak zawsze,

jakby nie

działo się nic niezwykłego.

Szefowa pchnęła w tył fotel na kółkach.

- Dokładnie w zapowiedzianym czasie, prawda?

- Dokładnie - powiedział technik. - Mamy wojnę.

Nikt się nie odezwał. Nikt nie wiedział, co powiedzieć. Grupa mężczyzn i kobiet

stała

w pełnej napięcia ciszy. Jedynym dźwiękiem był szum konsoli i delikatny szept

wentylatorów.

- Poinformuję’ szefa - mruknęła szefowa, sięgając do klawiatury. Zaczęła tłuc w

klawisze.

- Cholera! - zaklęła. - Złamałam paznokieć.

Lądowanie minus 116 godzin 30 minut

Douglas Stavenger stał na Przełęczy Wojdohowitza, wsłuchując się w ciszę. W

Bazie

zawsze rozbrzmiewały głosy, ludzkie albo syntezowane, a w tle nieustannie

szumiały

urządzenia elektryczne. Tutaj, w górach, które opasywały ogromny krater Alfons,

słyszał

tylko własny oddech - i cichy, krzepiący pomruk wentylatorów skafandra.

Dobry hałas, pomyślał, uśmiechając się do siebie. Kiedy ucichnie, twój oddech

też

ustanie.

Wysiadł z ciągnika niedaleko miejsca, gdzie stała tablica, niewielki złoty

prostokąt

przynitowany do skały, poświęcony pamięci jego ojca. W tym miejscu Paul

Stavenger wybrał

śmierć, żeby ocalić mężczyzn i kobiety Bazy Księżycowej.

Jednakże to nie nostalgia przygnała go na przełęcz. Chciał przyjrzeć się uważnie

Bazie

Księżycowej, obejrzeć nie schematy ideowe czy plany elektroniczne, ale prawdziwą

Bazę,

leżącą w bezkompromisowym świetle gwiazd.

Wszyscy jej mieszkańcy myśleli, że są bezpieczni w przytulnych jaskiniach

wydłubanych w zboczu góry, którą nazwali Yeager. Osłonięci przez warstwy litej

skały, nie

bali się niebezpieczeństw czyhających na powierzchni, pozbawionej powietrza i

pławiącej się

w promieniowaniu twardym, z różnicami temperatur między dniem a nocą, między

słońcem a

cieniem sięgającymi czterystu stopni Fahrenheita.

Ale Doug wiedział, że są okropnie bezbronni. Ochronili się przed siłami natury,

prawda, teraz jednak groziło im unicestwienie przez wojnę.

Popatrzył na farmę solarną, tysiące akrów ciemnych ogniw słonecznych, które

łapczywie spijały światło Słońca i bezszmerowo przekształcały je w elektryczność

potrzebną

Bazie tak, jak człowiekowi krew. Panele mogły zostać rozbite w pył przez

konwencjonalne

materiały wybuchowe albo unieszkodliwione przez impuls promieniowania z głowicy

atomowej.

Uświadomił sobie, że jeszcze łatwiej byłoby zniszczyć radia-tory - wszyscy

będziemy

się gotować we własnym cieple, dopóki nie skapitulujemy albo nie pomdlejemy z

gorąca.

Przesunął spojrzenie na lądowiska rakietowe, puste po rannym odlocie lunarnego

pojazdu transferowego. Za portem zobaczył kopułę geodezyjną osłaniającą

nieukończony

kliper, budowany przez nanomaszyny wielkości wirusów, które przetwarzały węglowy

pył

meteorytowy w twardy, wytrzymały diament. Jak ochronić statek? Nie możemy go

osłonić

ani ukryć pod powierzchnią. Kopuła nie stanowi żadnego zabezpieczenia przed

pociskami,

nawet z broni ręcznej.

Sięgnął wzrokiem dalej w głąb krateru, gdzie w stronę horyzontu celował chudy,

ciemny metaliczny palec katapulty. Wiedział, że wystarczy jedna bomba jądrowa,

wyrzutnia przestała istnieć.

Cóż, w wojnie opartej na wymianie ognia nie mamy szans, pomyślał. To pewne.

Skierował oczy na skraj farmy solarnej, zobaczył ciemną, gładką błonę na

powierzchni, gdzie nanomaszyny pracowicie przemieniały krzem i metale z regolitu

kolejne ogniwa słoneczne.

Z ich powodu wybuchła ta wojna, wiedział. Nanomaszyny. Miał wrażenie, że czuje

tryliony żuków we własnym ciele.

Jeśli wrócę na Ziemię, stanę się żywym celem. Załatwi mnie pierwszy szurnięty

nanoluddysta, jak wielu innych przede mną. Ale jeśli wojnie będzie można

zapobiec tylko

poprzez zamknięcie Bazy Księżycowej, dokąd się udam?

Z mętlikiem w głowie odwrócił się i spojrzał na głęboki dół, który pewnego dnia

miał

się stać głównym placem Bazy Księżycowej. Jeśli kiedykolwiek go ukończymy,

pomyślał.

Wszystkie prace konstrukcyjne zaczynają się od wykopania dołu. Nie ma znaczenia,

czy jesteś na Księżycu, czy na Ziemi.

W blasku potężnych lamp koparki zdzierały regolit i ładowały go na ciężarówki.

Praca

przebiegała bezgłośnie w lunarnej próżni. Nad maszynami wisiały chmury drobnego

pyłu,

przyćmiewające światło lamp jak mgła. Pierwszy raz widzę mgłę na Księżycu,

pomyślał

Doug. Ale nie ma w niej ani jednej cząsteczki wody.

Wszystkie maszyny były kierowane przez operatorów siedzących bezpiecznie przy

swoich stanowiskach w centrum kontroli. Tylko paru robotników budowlanych

przebywało

na powierzchni w kraterze Alfons.

Ja też powinienem być wewnątrz, powiedział sobie. Odliczanie już się rozpoczęło.

Powinienem być wewnątrz i mierzyć się z problemem, a nie uciekać.

W ciągu siedmiu lat przymusowego pobytu na Księżycu, zawsze wychodził na

powierzchnię ilekroć miał jakiś problem. Wyrazisty księżycowy krajobraz pozwalał

skoncentrować się na tym, co najważniejsze: życie albo śmierć, przetrwanie albo

zagłada.

Surowa wspaniałość Księżyca zawsze wywierała na nim głębokie wrażenie. Teraz

jednak

zamiast podziwu czuł strach. Strach, że Baza Księżycowa zostanie zamknięta, że

bezpowrotnie utraci szansę na otworzenie kosmicznej granicy. Strach, że będzie

musiał

wrócić na Ziemię, gdzie czekają na niego zabójcy.

I gniew, głęboki, tlący się gniew na ślepych, fanatycznych ignorantów grożących

Bazie wojną i unicestwieniem.

Kipiąc ze złości, wrócił do ciągnika i wspiął się na siedzenie z gołego metalu.

Grunt

na przełęczy pożłobiony był przez gąsienice traktorów, od lat przeorujące

pylisty regolit. On

sam przejechał całą drogę wokół tych łagodnie zaokrąglonych gór; okrążenie

krateru nie było

łatwe, nawet ciągnikiem. Alfons był taki wielki, że góry pierścieniowe znikały

za bliskim

lunarnym horyzontem. Wycieczka zabrała mu prawie tydzień, przez cały czas w

skafandrze,

który na długo przed powrotem nabrał mocno dojrzałego zapachu. Ale w trakcie

samotnej

wędrówki znalazł upragniony spokój i wewnętrzną równowagę.

Nie dziś. Nawet tutaj nie znalazł spokoju.

Kiedy zjechał na dno krateru, spojrzał za bezkompromisową krechę horyzontu i

zobaczył Ziemię wiszącą na ciemnym niebie, jarząca się błękitem, przybraną

pasmami

śnieżnobiałych chmur. Nie doświadczał tęsknoty, poczucia straty ani nawet

ciekawości. Czuł

tylko głęboką pogardę i gniew. Palący gniew. Jego prawdziwym domem był Księżyc,

nie ten

daleki zakłamany świat, gdzie za każdym uśmiechem kryła się przemoc i zdrada.

I uświadomił sobie, że złości się na siebie, nie na dalekich, anonimowych

mieszkańców Ziemi. Powinienem był przewidzieć, że do tego dojdzie. Od siedmiu

lat

wywierali na nas naciski. Powinienem był coś wymyślić, żeby uniknąć otwartego

konfliktu.

Zaparkował ciągnik i ruszył wzdłuż wykopu, stawiając długie, płynne kroki, które

niskiej grawitacji Księżyca wyglądały jak rodem ze snu. Zobaczył, że wykop jest

prawie

ukończony. Niemal byli gotowi do rozpoczęcia następnej fazy, bardziej

finezyjnej. Ciągniki,

idealne do usuwania ogromnej masy pyłu i skały, miały ustąpić wyspecjalizowanym

nanomaszynom, opracowywanym w tym celu w laboratoriach.

Zastanowił się, czy kiedykolwiek osiągną ten etap. Czy Baza Księżycowa zostanie

porzucona i zawieszona w czasie, zamrożona w pozbawionej powietrza pustce

nieskończoności? Co gorsza, może zostać wysadzona, zbombardowana, zniszczona na

zawsze.

Nie wolno do tego dopuścić! Nie pozwolę, by tak się stało. Niezależnie od

okoliczności, nie dam im pretekstu do użycia siły.

- Kłaniam się, witam! - W słuchawkach zadudnił głos Lwa Brudnoja.

Wyrwany z zadumy Doug podniósł głowę i zobaczył zbliżającą się wysoką postać w

skafandrze koloru kardynalskiej purpury. Skafandry uniemożliwiały identyfikację,

więc

długoterminowi lunatycy zaczęli nadawać im osobisty charakter. Brudnoj wyróżniał

się także

wdziękiem ruchów - w pękatym kosmicznym stroju chodził tak swobodnie, jak w

zwyczajnym ubraniu.

- Lew, co ty tu robisz?

- Jakże serdecznie witasz ojczyma!

- Przecież wiesz, dlaczego.

- Postanowiliśmy z twoją matką przybyć teraz, bo później już może nie być

okazji.

Doug pokiwał głową, przyznając mu rację.

- Słusznie. Mogą na jakiś czas wstrzymać loty.

- Jak się czujesz w skafandrze?

Doug zapomniał, że nosi nowy model.

- Świetnie - odparł z roztargnieniem, nadal skupiony na pracach w wykopie.

- Rękawice sprawują się zgodnie z obietnicami inżynierów? - dociekał Brudnoj,

podchodząc do niego.

Doug wyciągnął rękę i powoli zacisnął ją w pięść. Czuł wibracje maleńkich

serwomotorów, poruszających wykonanymi ze stopu „kośćmi egzoszkieletu na

grzbiecie

dłoni.

- Nie próbowałem zgniatać nimi skał - powiedział na wpół żartem.

- Ciśnienie nie jest uciążliwe? Możesz zginać palce bez wysiłku?

Doug pokiwał głową.

- Mniej więcej tak, jak w zwyczajnych rękawicach.

- Ach - westchnął Brudnoj - miałem nadzieję, że będzie lepiej.

- To pierwsza próba, Lew. Jestem pewien, że zdołasz je poprawić.

- Tak, wszystko można poprawić.

Skafander Douga był twardym pancerzem z cermetalu, od butów po hełm; nawet

przeguby w kostkach, kolanach, biodrach, ramionach, łokciach i nadgarstkach

osłonięte były

kręgami cermetu. Spiek ceramiczno-metalowy wytrzymywał normalne ciśnienie, choć

zewnątrz panowała próżnia. Dzięki temu użytkownik oddychał zwyczajnym

powietrzem, a

nie niskociśnieniową mieszanką tlenu i azotu, do której przez określony czas

musiał się

przyzwyczajać w standardowym skafandrze. W nowym można było wyjść w próżnię

zaraz po

założeniu i uszczelnieniu.

Z rękawicami zawsze były problemy. Nawet w skafandrach niskociśnieniowych miały

tendencję do nadymania się jak balony. Sztywne rękawice Douga zostały wyposażone

egzoszkielet tłoków i maleńkie serwomotory, które wzmacniały jego naturalną

siłę; bez nich

nie mógłby nic robić.

- Może dałoby radę obniżyć ciśnienie w rękawicach - podsunął.

- Musielibyśmy założyć mankiet wokół nadgarstka, żeby uszczelnić...

- Wiadomość priorytetowa. - Głos zatrzeszczał w słuchawkach. - Wiadomość

priorytetowa dla Douglasa Stavcngera.

Stukając w klawiaturę wbudowaną w przedramię skafandra, Doug powiedział:

- Stavenger, słucham. - Był zaskoczony nagłą suchością w gardle. Wiedział, czego

dotyczy komunikat.

- Brak kontaktu ze stacją L-l - poinformowała szefowa łączności. - Łączność z

Ziemią

została przerwana. Dougowi serce załomotało w piersi. Popatrzył na Brudnoja, ale

zobaczył

tylko odbicie swojego hełmu w jego złotym wizjerze. Z wysiłkiem przełknął ślinę

powiedział:

- W porządku. Wiadomość odebrana. Dziękuję.

Po sekundzie dodał:

- Znajdź Jinny Anson.

- Już się robi.

Po chwili w słuchawkach rozbrzmiał głos byłej dyrektorki Bazy.

- Tu Anson.

- Jinny, mówi Doug. Muszę z tobą porozmawiać, natychmiast.

- Wiem - odparła ponuro.

-Gdzie jesteś?

- W biurze uniwersyteckim.

- Przyjdź do mnie za kwadrans.

- Dobrze.

Doug popędził ku śluzie szybkimi, posuwistymi susami. Brud-noj dotrzymywał mu

kroku.

- Zaczęło się.

- Powiadomię twoją matkę - powiedział Rosjanin.

Z gorzkim uśmiechem Doug odparł:

Ben Bova - Cykl-Droga przez Układ Słoneczny (02) Wojna o księżyc.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: