Pióra ptasie... Pióra ptasie były narzędziami pisarskimi, którymi posługiwano się od VI wieku aż do końca XVIII wieku. Pióra ptasie były bardzo giętkie i umożliwiały kaligrafowanie liter z dużą lekkością. Ten instrument piśmienniczy w krótkim czasie rozpowszechnił się zwłaszcza w Europie. Najlepsze były pióra gęsie, ale używano również piór łabędzich, indyczych i kruczych. Ptasią lotkę należało odpowiednio przygotować do zadań piśmienniczych: rozgrzać w gorącym piasku, oczyścić, starannie przyciąć i utwardzić. Wymagało to dużej wprawy i zręczności. Ciągłe maczanie piór w atramencie nie było zbyt wygodne. Kłopotliwe było również częste pojawianie się kleksowych zabrudzeń. Pióra Leonarda da Vinci... Wiele osób próbowało znaleźć sposób, który pozwoliłby magazynować atrament wewnątrz pióra. Na przełomie XV i XVI wieku nawet genialny Leonardo da Vinci tworzył projekty przyrządów pisarskich. W jego zeszytach odnaleziono liczne przykłady przedmiotów wyposażonych w zbiorniczek, spływak i piszące ostrze. Wizerunki te pod wieloma względami były bliskie koncepcji późniejszego pióra wiecznego. Ruchome czcionki Gutenberga... W pierwszej połowie XV wieku niemiecki rzemieślnik, złotnik, znawca metali i drukarz, w jednej osobie, Johannes Gutenberg wykorzystał swoje różnorodne zdolności dokonując wynalazku ruchomych czcionek. Odlewał w metalu pojedyncze czcionki, a następnie zestawiał je w kolumny. Zaprojektował i wykonał własną prasę drukarską, na której mógł odbijać dowolną liczbę kart z jednego utworzonego składu. Wynalazek Gutenberga szybko zyskał szerokie zastosowanie. Pod koniec XV wieku istniało już 250 drukarni w różnych europejskich krajach. Od tego momentu książki przestały być rzadkim i kosztownym artykułem. Znaczące wydarzenia... Wynalezienie druku nie powstrzymało prac nad udoskonalaniem piór. Poszukiwano rozwiązań, które umożliwiałyby pisanie piórem przez dłuższy czas bez potrzeby ciągłego maczania go w atramencie. Pierwsze prototypy piór wiecznych były dość dziwaczne. Konstruktorzy wychodzili z założenia, że zbiorniczek z atramentem powinien znajdować się poza piórem. Jeden z pomysłów zakładał nawet zastosowanie sporych rozmiarów... pompy tłokowej. W I połowie XVI wieku Czech Johann Mathesius wykonał pióro z metalu, które posiadało własny zapas atramentu. W 1657 roku w Paryżu pojawiły się przyrządy ze zbiornikami i stalówkami. Umożliwiały one napisanie około 12 stron tekstu na zmagazynowanym w pojemniku atramencie. Przedmioty te po raz pierwszy nazwano piórami wiecznymi. Wykonane one były ze złota, srebra i kości słoniowej. We Włoszech w Mediolanie w 1797 roku Scalvini wyprodukował pióra metalowe, w których zapas atramentu wystarczał na kilka dni. Rewolucja przemysłowa, jak również rosnące potrzeby gospodarcze i społeczne spowodowały, że wytwarzane na początku XIX wieku w Birmingham w Anglii metalowe stalówki znalazły powszechne zastosowanie. Pióra nie musiały być już stale ostrzone, ale problem dozowania atramentu i kleksów ciągle pozostał. Jak widać w różnych częściach Europy i w różnym czasokresie pojawiały się próby stworzenia sprawnego narzędzia do pisania. Jednak dopiero wiek XIX przyniósł zadawalające rozwiązania. Wynalazek Watermana... Agent ubezpieczeniowy Lewis Edson Waterman skonstruował prototyp pióra wiecznego ze zbiorniczkiem na atrament, który przy pisaniu spływał do stalówki. Równomierny przepływ atramentu odbywał się dzięki wykorzystaniu zjawiska napięcia powierzchniowego oraz opracowanego systemu zasilania kanalikowego w atrament. Pierwowzór pióra wiecznego po raz pierwszy został zaprezentowany w Nowym Jorku w 1884 roku. Lewis Edson Waterman uzyskuje w 1884 roku patent na wieczne pióro. Bibliografia 1. Giorgio Dragoni, Giuseppe Ficher: Pióra wieczne. Warszawa: Wydawnictwo Muza SA, 1998. 2. http://biografie.servis.pl/gutenb.php 3.http://www.sztuka.pl/index.php?id=124&tx_ttnews[cat]=22&tx_ttnews[tt_news]=309&tx_ttnews[pointer]=3&tx_ttnews[backPid]=119&cHash=a8f80f52b8 Historia pióra Historia pisma oraz narzędzi piśmienniczych dokumentują postęp człowieka na przełomie wieków. Prehistoryczny człowiek posługiwał się maczugą w celu przetrwania, jednak odkrył też, że zaostrzone kamienie, za pomocą których może przekazać informacje w postaci wyrytych na ścianach jaskini rysunków, posiadają znacznie większą wartość. Pierwotne kształty były podstawą dla dzisiejszych symboli, znaków i liter. Wbrew pozorom pióro wieczne powstało znacznie wcześniej niż znany nam dzisiaj długopis czy nawet ołówek. Pierwsze narzędzie przypominające dzisiejsze pióro wieczne zostało odkryte w grobowcu Tutenchamona przez Howarda Cartera w 1922 roku. Był to przedmiot na kształt zaostrzonej z jednej strony trzcinowej rurki umieszczonej w miedzianej oprawce z atramentem. Podobne instrumenty piśmiennicze odnaleziono też podczas wykopalisk w dolinie rzeki Bazar – Darii w Pamirze. W VI w.n.e. zakonnicy przepisujący księgi zaczęli wykorzystać specjalnie cięte wieczne pióra, ktróre przetrwały bardzo długo dzięki temu, że samo pisanie było sztuką znaną tylko wtajemniczonym, jednak na przełomie XVII i XVIII wieku pióro gęsie przestało już wystarczać. Główną wadą była konieczność częstego ścinania końcówki, aby nadać jej stożkowy kształt umożliwiający pisanie. Najważniejsze daty w historii piór wiecznych 35 tys. lat p.n.e. – pierwsze piktogramy naskalne malowane dłońmi 3000 r. p.n.e. – pismo klinowe Babilończyków i Chaldejczyków (znaki klinowe ryte rylcem na glinianych tabliczkach) 650 r. p.n.e. – egipskie pismo hieroglificzne (znaki rysowane lub malowane atramentem z sadzy na papirusie) 320 r. p.n.e. – pióra z brązu i kałamarz w starożytnym Rzymie XV wiek n.e. – gęsie pióro najpopularniejszym artykułem piśmiennym 1452-1519 – szkice piór napełnianych atramentem (zaostrzonych walców zatykanych korkami) autorstwa Leonarda da Vinci 1657 r. – przyrządy ze stalówkami i zbiornikami na atrament zwane „wiecznymi piórami”, wykonane ze złota, srebra i kości słoniowej (Paryż) 1797 r. - początek produkcji metalowych piór ze zbiorniczkiem na kilkudniowy zapas atramentu (Mediolan) 1808 r. – pierwszy w Anglii patent na pióra z metalu dla Bryana Donkina 1878 r. – „The Automatic”: metalowe pióro z gumowym zbiornikiem, piszące po naciśnięciu zbiorniczka kciukiem 1884 r. – pióro Regular – pierwsze pióro podobne do współczesnych (ze spływakiem dwu- i trzykanałowym), opatentowane przez Lewisa Edsona Watermana 1884 r. – pióro Regular – pierwsze pióro podobne do współczesnych (ze spływakiem dwu- i trzykanałowym), opatentowane przez Lewisa Edsona Watermana 1894 r. – wprowadzenie przez Parkera najsłynniejszego systemu napełniania pióra „lucky curve” koniec XIX w. – wprowadzenie systemu „safety”, zwanego też bezpośredim, a polegającego na zakraplaniu atramentu szklanym kroplomierzem 1897 r. – wynalezienie przez Roya Conklina systemu „crscent filler” (gumowy zbiornik wciąga atrament po naciśnięciu przycisku w kształcie półksiężyca) 1907 r. – metoda dźwigienkowa, opatentowana przez W.A. Sheaffera 1912 r. - Waterman wprowadził otwór na monetę która pełniła rolę przycisku system ten nazywał się „coin filler” 1917 r. - Parker „Trench Pen” oraz „Swan” i „Etopia” Aurory (1936r.) na atrament w granulkach na potrzeby wojska” 1921 r. – pióro Parker Duofold – dwa razy większa, piszące dwa razy dłużej, dwa razy droższe 1933 r. – pióro Parker „Vacumatic” z oryginalnym systemem napełniania (gumowa przegroda wytwarzająca podciśnienie) 1935 r. – wprowadzenie przez Jifa Watermana szklanego naboju 1940 r. – pióro Parker 51 – jedno z najsłynniejszych wiecznych piór (nazwa upamiętnia 51 lat istnienia firmy) Analizując historie piór narzuca nam się wniosek, że są to przede wszystkim lata pracy nad sytemem napełniania oraz poszukiwań najbardziej skutecznych i wydajnych materiałow. Celem było stworzenie systemu napełniania możliwie jak najłatwieszego w użyciu a jednocześnie precyzyjnemu i wydajnemu. Po dziś dzień niestety długopisy wypadają w tej swerze troszkę lepiej przez co pióra zostały domeną ludzi przywiązanych do tradycji, ceniących piękno i duszę narzędzi, którymi się posługują. Pióro to także synonim luksusu, który charakteryzuje swojego właściela. Wieczne pióro — przyrząd do pisania na papierze, w którym materiałem pisarskim jest płynny atrament, spływający pod wpływem siły grawitacji przez kapilarę (spływak) do metalowej (najczęściej stalowej lub złotej) końcówki zwanej stalówką (wykorzystywane jest tu zjawisko kapilarne). Informacje ogólne Obecnie wieczne pióra są rzadziej używane ze względu na swoją cenę (długopisy są o wiele tańsze w produkcji), jednak przez wiele osób są cenione ze względu na mniejsze zmęczenie dłoni osoby piszącej (pióro wymaga mniejszego nacisku niż tradycyjny długopis) oraz ze względu na większą estetykę kreślonych znaków. W niektórych środowiskach używanie wiecznego pióra jest oznaką prestiżu użytkownika. Stalówka — najważniejsza część wiecznego pióra Stalówka wiecznego pióra Stalówki noszą oznaczenia literowe uzależnione m.in. od rodzaju i szerokości pisanej linii: stalówki proste: EF (Extra Fine) — ekstra cienka, ok. 0,4 mm; F (Fine) — cienka, ok. 0,6 mm; M (Medium) — średnia, ok. 0,8 mm; B (Broad) — szeroka, ok. 1,0 mm; BB (double Broad) — podwójnie szeroka, ok. 1,2 mm; BBB (triple Broad) — potrójnie szeroka, ok. 1,4 mm; stalówki ukośne: OM (Oblique Medium) — ukośna średnia; OB (Oblique Broad) — ukośna szeroka; OBB (Oblique double Broad) — bardzo szeroka; w zależności od przeznaczenia: LH (Left Handed) — dla osób leworęcznych; A, MK — dla osób początkujących i dzieci; stworzone przez niemiecką...
mrmission13071