Święty Augustyn - WYZNANIA (Księga I-XIII) Edycja komputerowa.pdf - Dokumenty - kooool

ŚWIĘTY AUGUSTYN

WYZNANIA

EDYCJA KOMPUTEROWA: WWW.ZRODLA.HISTORYCZNE.PRV.PL

MAIL: HISTORIAN@Z.PL

MMII ®

KSIĘGA PIERWSZA

1. Jakże wielki jesteś, Panie. Jakże godzien, by Cię sła-

wić. Wspaniała Twoja moc. Mądrości Twojej nikt nie

zmierzy. Pragnie Cię sławić człowiek, cząsteczka tego, co

stworzyłeś. On dźwiga swą śmiertelną dolę, świadectwo

grzechu, znak wyraźny, że pysznym się sprzeciwiasz, Boże.

A jednak sławić Ciebie pragnie ta cząstka świata, któryś

stworzył. Ty sprawiasz sam, że sławić Cię jest błogo.

Stworzyłeś nas bowiem jako skierowanych ku Tobie. I nie-

spokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie.

Ale daj poznać, Panie — niechże to wreszcie zrozu-

miem — czy najpierw człowiek ma Ciebie wzywać, czy

sławić?

I czy w ogóle można Cię wzywać, zanim się Ciebie

pozna?

Bo jakże to? Czy można wzywać nie znając Ciebie?

Przecież mógłby wtedy człowiek, myląc się, coś innego

przyzywać! Lecz może trzeba Ciebie wołać na pomoc, że-

by Cię poznać? Ale jakże będą wzywać Tego, w którego

jeszcze nie uwierzyli? Jak uwierzą, póki ich ktoś nie pou-

czy? l

Sławić będą Pana ci, którzy Go szukają. Szukając bo-

wiem, znajdą Go, a znajdując — będą Go sławić.

1 Por. Rz 10, 14. Wyznania zawierają bardzo wiele cytatów

z Pisma Świętego — albo quasi-cytatów — o różnym stopniu

wierności. Odtwarzając je tłumacz starał się być jak najbliż-

szy wersji przyjętej w każdym wypadku przez autora i bar-

wie jego stylu. W takiej mierze, w jakiej to było możliwe

przy tym założeniu, starał się też nawiązywać do dwóch pol-

Niechże szukam, wzywając Ciebie, Panie! Niech Cię

wzywam, wierząc w Ciebie. Bo już nas pouczono o Tobie.

Wzywa Cię, Panie, wiara, którą mnie obdarzyłeś. Natchną-

łeś mnie tą wiarą przez człowieczeństwo Syna Twego i

przez służbę człowieka, który mnie pouczył.

2. Ale czy mogę Go wzywać? On przecież Bogiem jest

i Panem moim! Wzywając, w istocie proszę o to, by przy-

szedł do mnie. A czy jest we mnie takie miejsce, do któ-

rego mógłby Bóg mój przyjść? On, który niebo i ziemię

stworzył! Czy w ogóle, Boże mój, jest we mnie cokolwiek,

co mogłoby Cię ogarnąć? Czy całe niebo i ziemia, które

stworzyłeś i w których mnie stworzyłeś, ogarniają Ciebie?

A może dlatego, że bez Ciebie nic by nie istniało, wszyst-

ko, co istnieje, zawiera Ciebie? Może dotyczy to i mnie,

gdy proszę, żebyś przyszedł do mnie... Bo zupełnie nie by-

łoby mnie, gdyby Ciebie we mnie nie było! Jeszcze nie

jestem w otchłani, a Ty jesteś i tam; choćbym zstąpił do

otchłani, tam jesteś. Nie byłoby mnie, Boże mój, zupełnie

by mnie nie było, gdyby Ciebie we mnie nie było. A mo-

że raczej nie byłoby mnie, gdybym nie istniał w Tobie, z

którego wszystko, przez którego wszystko, w którym wszyst-

ko? 2 Tak, Panie, tak to właśnie jest. Dokądże więc mam

Ciebie wzywać, skoro sam jestem w Tobie? Skąd miałbyś

przybyć do mnie? Gdzież miałbym stanąć poza niebem

i ziemią, aby tam przyszedł do mnie Bóg mój, który rzekł:

Niebo i ziemię napełniam... 3

skich tradycyjnych już tekstów biblijnych za które uważa

przekłady ks. Jakuba Wujka i ks. Eugeniusza Dąbrowskiego.

Nie wszystkie cytaty są w przypisach wskazywane. Aby nie

obciążać przekładu Wyznań zbyt wieloma przypisami, powstrzy-

mano się na przykład od wskazywania wielu cytatów czy quasi-

-cytatów z Księgi Psalmów. Cytaty te są nieraz organiczną

częścią tekstu samego Augustyna. Rzecz polega na tym, że

Augustyn myśli frazami biblijnymi.

2 Por. Rz 11, 36.

3 Por. Jr 23, 24.

3. Lecz skoro Ty napełniasz niebo i ziemię, czy one Ciebie

ogarniają? Czy jeszcze zostaje ta reszta, której ogar-

nąć już nie mogą? A gdzie wylewasz to, co z Ciebie zosta-

je po napełnieniu nieba i ziemi? Może wcale nie trzeba„

żeby cokolwiek zawierało Ciebie, który wszystko zawie-

rasz? To bowiem, co napełniasz, napełniasz już przez to.

samo, że to w sobie zawierasz. Naczynia, pełne Ciebie,

unieruchomić Cię nie mogą. Gdy się rozpadają, Ty się nie

rozlewasz. A gdy rozlewasz się na nas, nie spadasz, lecz

nas podnosisz. Nie rozpraszasz się, lecz nas gromadzisz.

Ale napełniając wszystko, czy całym sobą wszystko na-

pełniasz? Czy też, nie mogąc Ciebie ogarnąć całego, wszyst-

kie rzeczy obejmują tylko część Ciebie? I czy wszystkie

tę samą część? Czy poszczególne rzeczy — poszczególne

części, większe rzeczy — większe, mniejsze rzeczy —

mniejsze części? Czy jednak jest w Tobie część większa,

część mniejsza? Czy raczej na każdym miejscu jesteś cały,

a żadna rzecz Ciebie całego nie ogarnia?

4. Czymże więc jesteś, Boże mój? Tylko do Ciebie wo-

łam, Pana Boga! Bo któż jest Bogiem oprócz Pana? Jakiż

jest Bóg oprócz Boga naszego?

O najwyższy, najlepszy, najmożniejszy, bezgranicznie-

wszechmocny, najbardziej miłosierny i najsprawiedliwszy,

najgłębiej ukryty i najbardziej obecny, najpiękniejszy

i najsilniejszy, zawsze istniejący a niepojęty! Niezmienny

jesteś, a przemieniasz wszystko, nigdy nie nowy, nigdy nie

stary, wszystko odnawiasz, a do starości wiedziesz pysz-

nych, gdy oni o tym nie wiedzą. Zawsze działasz, zawsze

trwasz w spoczynku, gromadzisz, a niczego nie potrze-

bujesz. Podtrzymujesz, napełniasz, osłaniasz. Wszystko-

stwarzasz, karmisz, prowadzisz ku doskonałości. Szukasz,

a niczego Ci nie brakuje.

Kochasz, a nie spalasz się; troszczysz się, a nie lękasz;

żałujesz, a nie bolejesz; gniewasz się, a spokojny jesteś;

dzieła zmieniasz, a nie zmieniasz zamysłu; przygarniasz, co

napotkasz, chociaż nigdy tego nie utraciłeś. Nigdy nie je-

steś ubogi, a radujesz się zyskiem. Nigdy się nie łakomisz,

a żądasz pomnożenia tego, co dałeś. Daje się Tobie ponad

obowiązek, abyś Ty był dłużnikiem — a któż z nas ma co-

kolwiek, co nie byłoby Twoje? Oddajesz długi, nic winien

nie będąc. Długi darowujesz, nic nie tracąc.

Cóż ja tu mówię, Boże mój, życie, słodyczy mego życia

święta! I cóż właściwie mówią ci wszyscy, którzy o Tobie

mówić usiłują! Lecz biada, jeśli się o Tobie milczy! Choć-

by najwięcej wtedy mówił człowiek, niemową jest.

5. O, któż mi da spoczynek w Tobie? Kto sprawi, że

wnikniesz w serce moje, że je upoisz? Niechbym zapomniał

o niedolach moich i tak przycisnął do piersi jedyne moje

dobro, Ciebie...

Czymże Ty jesteś dla mnie? O, sprawić racz, żebym to

umiał wyrazić. I czym dla Ciebie jestem ja, że żądasz,

abym Ciebie kochał, a jeśli nie chcę, gniewasz się na mnie,

grozisz wielkimi nieszczęściami? Czyż małym nieszczęściem

byłoby samo to, że nie kochałbym Ciebie? Ach, Panie Bo-

że mój, ulituj się nade mną i objaw mi, czym jesteś dla

mnie. Powiedz duszy mojej: „Zbawieniem twoim jestem".

Tak powiedz, abym usłyszał. Czeka na Twój głos dusza

moja, przemów do niej, powiedz duszy mojej: „Zbawie-

niem twoim jestem". Pobiegnę za tym głosem, pochwycę

Ciebie, Panie! Nie odwracaj twarzy ode mnie. Umarłbym,

aby nie umrzeć. Aby tę twarz zobaczyć!...

Ciasna to chatka — dusza moja. Przychodząc, zechciej

ją rozszerzyć. Wali się w gruzy — chciej ją podźwignąć.

I wiem też, Panie, że jest w niej niejedno, co będzie razić

Twoje oczy. Lecz któż ją oczyści? Do kogóż oprócz Ciebie

wołać mam? „Ze skrytych oczyść mnie występków, Panie,

i uchroń sługę Twego od obcych." 4 Wierzę, dlatego też

mówię — Ty wiesz, Panie. Czyż nie oskarżyłem siebie o

4 Ps 18, 13—14 (numeracja psalmów według Wulgaty).

Święty Augustyn - WYZNANIA (Księga I-XIII) Edycja komputerowa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: