MARGIT SANDEMO
SAGA O LUDZIACH LODU
Tom V
Zima 1625...
Cecylia Meiden stała na dziobie i obserwowała, jak statek wpływa do portu w Kopenhadze. Pogoda była kiepska i statek bardzo się spóźnił. Lutowy, wczesny zmierzch zapadł już nad miastem i nad portem, a zgniły, wilgotny chłód sprawiał, że od czasu do czasu musiała chuchać w palce, by je ogrzać, bo marzła mimo futrzanych rękawic. Nie miała ochoty dotykać pokrytej smołą burty statku, musiała więc stać na szeroko rozstawionych nogach, by nie upaść przy gwałtowniejszych manewrach. To jednak wielka przyjemność czuć na twarzy powiew morskiego powietrza. Kiedy się tak stoi na dziobie statku płynącego przed siebie, wydaje się, że człowiek włada całym światem.
Wydarzenia ostatnich dni wspominała niechętnie. Co właściwie zrobiła ze swoim życiem? Choć może nie wszystko było wyłącznie jej winą?
Nie byłabym w stanie ponownie spotkać Alexandra Paladina, pomyślała chyba już setny raz podczas tej podróży. Nie mogłabym spojrzeć mu w oczy i powiedzieć, że znam jego sekretne obciążenie.
Czyż mogła przypuszczać, że ta znajomość będzie dla niej taka bolesna? Cecylia nigdy sobie do końca nie uświadomiła, co właściwie znaczy dla niej Alexander. Wspominała pierwsze z nim spotkanie. Dzień, w którym przerażona i smutna, bo otrzymała właśnie z domu straszne wiadomości o stratach, jakie w jej rodzinie spowodowała zaraza, siedziała samotna w jednej z komnat zamku w dalekiej Danii. Wtedy to Alexander Paladin wszedł do niej przez pomyłkę i w ciągu krótkiej rozmowy zdołał jej przywrócić ochotę do życia. Polubiła go od pierwszej chwili, a on potem wspierał ją stale w tym trudnym świecie intryg i podejrzeń. Jego obecność zawsze napełniała ją radością. Był jednym z królewskich dworzan, mężczyzną niezwykle przystojnym, obdarzonym siłą i autorytetem. Jego ciemne włosy, męskie, szlachetne rysy, smutny uśmiech... Och, ten uśmiech który później w tak groteskowy sposób stał się przyczyną jej upadku!
Alexander Paladin był zawsze...
renfri73