George Bidwell - Synowie Pat T2.pdf

(1407 KB) Pobierz

George Bidwell

Synowie Pat

Przełożyła z angielskiego Anna Bidwell

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Na krańcu Irlandii, wysuniętym najdalej na południowy zachód, ujście rzeki

Kenmare wcina się głęboko w ziemie hrabstwa Kerry. Potęga atlantyckich przy-

pływów

łagodnieje

tutaj, chociaż podczas sztormów fale wzbijają się wysoko,

spienione wiry wnikają do skalistych zatoczek i podwodnych jaskiń, które pocię-

ły

wybrzeże na plaster miodu, a spiętrzone grzywacze zalewają skarpy. Po połu-

morza oddziela wysepkę zwaną Shelkin. W połowie XIX wieku wysepka nie by-

ła

zamieszkana, natomiast szczyciła się ruinami twierdzy, w której dawnymi

czasy zwykł się chronić wódz imieniem O’Driscoll, gdy go przycisnęli wrogo-

wie. Kto stanie na skarpie i rozejrzy się wokół,

łatwo

pojmie,

że

ujście stanowiło

idealne leże dla przemytników i ich kontrabandy.

Pewnego dnia z początkiem roku I855 na wyspie Shelkin istotnie krzątała się

banda złożona z tuzina przemytników. Chowali do sklepionych podziemi, kory-

tarzy i komnat, często zatarasowanych zawalonymi murami, sporą ilość kontra-

bandy: trunków w beczułkach i skrzynkach oraz najdelikatniejszych jedwabi wy-

ładowanych

świcie

owego deszczowego dnia z francuskiego statku, który w

zamian zabrał

ładunek

owczej wełny i skór z runem. Towary z tej wymiany,

gdyby przechodziły przez oficjalne porty, podlegałyby wysokim opłatom celnym

wzbogacającym skarb znienawidzonej angielskiej administracji, pozwalającym

na utrzymywanie hord policji i regimentów

żołnierzy.

Zanim kontrabandę schowano, deszcz ustał. Wystawiono wartownika, a pozo-

stali przemytnicy, rozłożywszy grube płaszcze na porośniętych mchem, do po-

łowy

zawalonych

ścianach

jednej z komnat, rozsiedli się i powyciągali zapasy

dniowej stronie ujścia leży wioska Clogbur, a tuż naprzeciw niej wąska smuga

żywności.

Paru tylko miało strzelby, reszta — maczugi zwane

shillelags.

Spo-

dziewali się teraz kilkugodzinnego czekania. Dopiero po zapadnięciu ciemności

przewiozą zdobycz na ląd stały, oddzielą część do dyspozycji okolicznych dwo-

rów i probostw, a resztę kontrabandy przetransportują do punktu zbiorczego w

pobliskich górach, skąd będzie przewożona na północ i wschód kraju furmanka-

mi, ukryta pod

ładunkiem

torfu albo ziemniaków. Przemyt był dobrze zorgani-

zowany. Sporo mieszkańców nadmorskich hrabstw Irlandii przekonało się,

że

jest

O wiele popłatniejszy od rolnictwa i rybołówstwa. Wielu wozaków i szeroko

rozrzuconych agentów dobrze zarabiało na tym procederze.

Jeden z mężczyzn czekających na wysepce, wysoki, dobrze zbudowany, wy-

różniał się wśród swych ciemnowłosych kompanów płową czupryną. Zaczął

rozmowę pytaniem:

czasem pokazują?

— Słyszałem o koboldach w Irlandii, ale ich nigdy nie widziałem. Czy one się

Michał Winter mówił z przeciągającym akcentem irlandzkim, ale niemelodyj-

Rogera Megawa, najstarszego z kompanii, o potężnej tuszy Falstaffa, a włosach

już siwiejących na skroniach:

— Mniej już teraz koboldów, niż dawniej bywało. Potrafiły doprowadzać ludzi

do obłąkania. Teraz to, co ludzi do obłąkania przywodzi, siedzi we flaszkach i

beczułkach.

Megaw był kiedyś nauczycielem. Angielskie władze oświatowe wyrzuciły go z

posady, ponieważ uczył prawdziwej historii Irlandii zawierającej się w nieustan-

nej walce o wyzwolenie. Obdarzony zręcznymi rękoma i bogatym zapasem pa-

triotycznych ballad ludowych, które

śpiewał

dźwięcznym choć niewyćwiczonym

basem, Megaw przeobraził się początkowo w wędrownego druciarza i barda.

Przybywszy przed rokiem do Clogbur, zaprzyjaźnił się z Michałem Winterem,

nym, matowym głosem Anglika. W odpowiedzi zabrzmiał głęboki

śpiewny

bas

jego irlandzką

żoną

— Pat i jej wujem

— Jamesem Kernanem. Został i przyłączył się do przemytników. Przyjaciele

próbowali go ożenić, ale bronił się skutecznie,

żył

po kawalersku w małej chatce

i często ze

śmiechem

powtarzał:

— Od kolczastych krzaków i kobiet uchowajcie nas,

święci

pańscy!

Jednakże przywiązał się prawdziwie po ojcowsku do Pat Winterowej i jej

dzieci. Jego przyjaciele domyślali się, chociaż nigdy im nie wspomniał,

że

młodu musiał przeżyć jakąś miłość nie odwzajemnioną, może jeszcze jątrzącą

upokorzeniem.

Śmiech

powitał napomknienie Megawa o nielegalnie pędzonym trunku zwa-

nym potiną, bardzo rozpowszechnionym, a tak mocnym,

że

ponoć królika by po-

trafił podniecić do plunięcia buldogowi w pysk.

Winter, jako przywódca tego dnia, starał się podtrzymać rozmowę. Czas się

dłużył, a znudzenie w połączeniu z nerwowym napięciem, które znają ludzie

przed bitwą,

łatwo

prowadziło do kłótni. Zwrócił się więc do barczystego rudo-

włosego mężczyzny z czarną przepaską na oku:

— Jak twoje pszczoły, Angus?

— A dobrze, dzięki Bogu — odparł Angus Sweeney.

— Zawsze będę błogosławić

świętego

Patryka,

że

wygnał z Irlandii

żaby,

a nie

pszczoły.

— Dużo zbierzesz miodu latoś? — pytał inny z przemytników.

— Dużo czy mało, pszczoły warto trzymać—powiedział Angus. — Bo już po-

kłuły moją teściową siedem razy!

Gawędzili z pełnymi ustami, od czasu do czasu sięgając po flaszkę, aż George

Keefe — niski, muskularny, z pomarszczoną, jakby małpią twarzą przekreśloną

szramą przez lewy policzek — poruszył poważniejszy temat:

— Kiedy się zabierzemy do jakichś politycznych spraw, Michale? — Zwrócił

się do reszty kompanii. — W Kilegad tośmy nie próżnowali. A kierował nami

brat Winterowej, Sean O’Donovan,

świeć,

Panie, nad jego duszą. Ci przeklętni-

cy powiesili go w czterdziestym ósmym.

Keefe był dawniej gajowym w majątku administrowanym przez starego Win-

tera. Michał, rozdzierany sprzecznymi uczuciami — sympatią do uciśnionych

Irlandczyków i lojalnością wobec swoich — zaprzyjaźnił się z Seanem

O’Donovanem, ułomnym poetą i hariiarzem, a jednocześnie pokochał, nie de-

klarując się podówczas, jego siostrę Pat, którą w powstaniu w czterdziestym

ósmym roku uratował z rąk

żołnierzy

gwałcicieli. Po tragicznym rozbiciu po-

wstańców w Kilegad, zakończonym powieszeniem braci Seana i Seamusa

O’Dono-- vanów oraz miejscowego proboszcza i przypadkowym zastrzeleniem

starego Wintera przez angielskiego

żołnierza,

Michał i Pat uciekli z rodzinnych

stron, by znaleźć schronienie u wuja dziewczyny na drugim krańcu Irlandii.

Pobrali się i przyłączyli do zajęć starego Kernana, który uprawiał przemyt i ho-

dował owce. Mieli czworo dzieci. Michał pozostał Anglikiem w mowie i za-

chowaniu, ale całą duszą był po stronie Irlandczyków zmagających się z wrogą

okupacją.

George Keefe początkowo został w Kilegad, gdzie ożenił się z Molly Ma-

ginn, dorodną niewiastą, dwakroć większą od niego matką dwojga nieślubnych

dzieci, które miała z miejscowym kowalem, również zabitym w powstaniu. Ra-

zem z całą rodziną — która się niebawem powiększyła o jego własne dzieci, bo

o Molly mawiano,

że

wystarczy parę spodni przewiesić przez poręcz

łóżka,

już zajdzie w ciążę — Keefe opuścił Kilegad i po wielu trudach dotarł do fol-

warku Kernana, gdzie Winterowie przyjęli go z otwartymi ramionami i zatrud-

nili przy doglądaniu owiec i szmuglowaniu.

Nick Farrell, o smagłej twarzy, swarliwy i zaczepny, odpowiedział Ke-

efe’owi:

— Zawsze gadasz o Kilegad i czegoście to nie robili w Kilegad. Jakby nikt

inny nic nie robił, a powstańcy walczyli tylko w Kilegad i jakbyście wypędzili

George Bidwell - Synowie Pat T2.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: