M. Konopnicka - A kto ciebie ty wierzbino.docx

(148 KB) Pobierz

                                                                                                                                                                                                                                         jezioro-nad-drzewną-wierzbą-23247638.jpg                                 A kto ciebie ty wierzbino…                                                                                                                                                                                                    - A kto ciebie, ty wierzbino wychował?                                                                                                                Akto twoje fajerwerki czarował?                                                                                                                Wychował ci mnie mój rodzic,                                                                                                                              Ciemny las.                                                                                                                                                          Kedy stoję w chłodnej rosie                                                                                                                              Aż po pas!                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              Wykarmiła mnie ta ziemia, ta matka,                                                                                                                Płakiwała ze mną brzoza, sąsiadka…                                                                                                                Czarna rola podawała                                                                                                                                            Chleb i sól,                                                                                                                                                          Wykołysał wiatr szumiący                                                                                                                              Z łąk i pól.                                                                                                                                                                                                                                                                                                      Latał ci on miesięcznymi nockami                                                                                                                Nd sennymi wioski naszej chatami…                                                                                                                W srebrnej strudze maczał skrzydła                                                                                                                Jako ptak                                                                                                                                                          I roztulał dzikie głogi                                                                                                                                            Polny mak.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              Z starych mogił zbierał skargi i żale…                                                                                                                I otrząsał po kalinach korale…                                                                                                                              I uderzał grzmiącą piersią                                                                                                                              W czarny bór                                                                                                                                                          Aż się ozwał siwych dębów                                                                                                                              Głośny chór!                                                                                                                                                                                                                                                                                                      Tęskność , smutek, łzy sieroce, jak biały                                                                                                  Tuman z łąki, za nim w ślady leciały…                                                                                                                Wiatr gałązki moje gibkie                                                                                                                              Całował,                                                                                                                                                          Na fujarki je urzekał,                                                                                                                                            Czarował!                                                                      ...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin