Per Wahlöö - Ciężarówka.pdf

(1398 KB) Pobierz

PER WAHLÖÖ

CIĘŻARÓWKA

Rozdział pierwszy

Willi Mohr został zaaresztowany siódmego października około drugiej po południu, w

środku sjesty.

Mieszkał samotnie w podupadłym piętrowym domu przy Barrio Son Jofre na

południowym krańcu miasta, będącym jednocześnie najstarszą i najwyżej położoną

dzielnicą.

Człowiek, który go aresztował, był członkiem gwardii cywilnej; czterdziestoletni, o

sennej, ciężkiej twarzy i szczeciniastych siwiejących wąsikach. Z karabinem prze-

wieszonym przez ramię przeszedł całą drogę z posterunku, położonego dobry kawał za

miastem. Dotarłszy do wąskiego, wybrukowanego okrągłymi kamieniami zaułka, który

ostrymi zakrętami prowadził w górę do Barrio Son Jofre, przystanął i odsapnął.

Na pięć minut przed aresztowaniem Willi Mohr wiedział, że ktoś idzie w kierunku domu.

Leżał w półmroku na wznak, z rękami splecionymi pod głową, i patrzył w sufit. O niczym

właściwie nie myślał. Usłyszawszy lekki szelest odwrócił głowę i zobaczył kota

wślizgującego się przez szparę w drzwiach; wąski, ukośny cień padł na nasłoneczniony

romb podłogi. Zwierzę natychmiast zeszło ze słońca w cień, szparki oczu rozszerzyły się,

źrenice zrobiły się prawie okrągłe, niemal pochłonęły jasnozielone tęczówki. Kot nie

wszedł w głąb pokoju, zatrzymał

się tuż przy drzwiach i ostrożnie wpatrywał się w zaułek. Jego rudo pręgowany ogon

sterczał nieruchomo, tylko sam koniuszek poruszał się rytmicznie. Kot był najwyraźniej

tchórzliwy, ostrożny i ciekawy.

Willi Mohr leżał spokojnie i spoglądał w kocią szparę.

Nasłuchiwał, ale słyszał tylko kurę rozgrzebującą zeschłe zielsko i nowo narodzone

szczenięta popiskujące za kamienną przegrodą w kuchni.

Jutro je pozabijam, pomyślał. Wszystkie prócz jednego.

Wybiorę to, które najładniej się zapowiada, i zatrzymam. A tamte zabiję, zaczekam jednak

do jutra.

Kot przesunął głowę, o jakiś centymetr tylko, i nastawił uszu.

Willi Mohr, choć był już przygotowany i naprawdę starał się, usłyszał kroki dopiero, gdy

były tak blisko, że zobaczył przez kocią szparę nogę mężczyzny, nie całą nogę, tylko

brązowy sznurowany but i zielony kamasz zapinany na haczyki.

Gwardzista zapukał do drzwi, zupełnie lekko, pewnie ołówkiem albo cybuchem fajki,

Willi Mohr uniósł się, oparł

łokciem o materac i zawołał:

- Już idę!

Kot cofnął się o pół metra i przycupnął na podłodze, gotów do ucieczki. Willi Mohr

wsunął rękę pod materac, wyciągnął

pistolet i notes. Poszedł do kuchni, sięgnął pod kamienną ławę, wyczuł wilgotne ciepło