Tytuł oryginału BLODRÖD MÅNE ÖVER VILLETTE Projekt okładki Magdalena Zawadzka Zdjęcie na okładce © Aleksey Stemmer/Shutterstock © Victor Tottes/Shutterstock Korekta Małgorzata Denys, Elżbieta Steglińska Copyright © 2011 Ingrid Hedström First published by Alfabeta Bokförlag AB, Stockholm Copyright for the Polish edition © by Wydawnictwo Czarna Owca, 2015 ISBN 978-83-7554-351-3 Wydawnictwo Czarna Owca Sp. z o.o. ul. Alzacka 15a, 03-972 Warszawa www.czarnaowca.pl Redakcja: tel. 22 616 29 20; e-mail: redakcja@czarnaowca.pl Dział handlowy: tel. 22 616 29 36; e-mail: handel@czarnaowca.pl lesiojot Księżyc zgasł. Zapadła ciemność. Maurice Maeterlinck, Oraison z Serres Chaudes OSOBY Martine Poirot - sędzia śledczy z Villette-sur-Meuse Thomas Héger - jej mąż, profesor historii Philippe Poirot - brat Martine Tatia Poirot - córka Philippe’a Sophie Lind - Siostra Thomasa, reżyserka i aktorka Eva Lidelius - artystka plastyk, matka Sophie i Thomasa Julie Wastia - asystentka Martine Christian de Jonge - komisarz kryminalny z Pałacu Sprawiedliwości w Villette Annick Dardenne - inspektor kryminalny z Pałacu Sprawiedliwości w Villette Serge Boissard - inspektor kryminalny z Pałacu Sprawiedliwości w Villette Alice Verhoeven - profesor i lekarka sądowa Tony Deblauwe - właściciel restauracji w Villette Antoine Leclerc - emerytowany francuski urzędnik państwowy Julia Hallman - szwedzka dziennikarka Henri Daumont - francuski pułkownik Robert Neville - Anglik z barwną przeszłością Gösta Johansson - emerytowany komisarz kryminalny z Bollnäs Goran Jovanovitj - konduktor z pociągu relacji Sofia – Belgrad Michel Braeckmans - były brukselski policjant, świeżo upieczony właściciel restauracji w Villette Marie-Laure Braeckmans - jego żona i wspólniczka Roland Boyer - pełen niepokoju nauczyciel Jean-Christophe Vermaelen - niepocieszony mąż i ojciec Bernard Wastia - cieszący się złą opinią handlarz złomem, dziadek Julie Jerry Wastia - jego syn Annalisa Paolini - wiceburmistrz Villette Ange-Joseph Mariani - były żołnierz Legii Cudzoziemskiej, były właściciel baru, były recydywista Kamil Belhouche - właściciel baru i nieprzyjaźnie nastawiony informator Jean-Yves Hamesse - zamożny bankier Liz Hamesse - jego angielska żona Tim Debaere - historyk z Brukseli Jacques Grunberg - historyk z Nicei Eric Hasevoets - pułkownik żandarmerii z Brukseli Violette Goossens - pielęgniarka dentystyczna, była żona Marianiego Marijke Glorieux - właścicielka hotelu w Knokke-Heist Elsie Moerman - jej matka, wcześniej kierowniczka hotelu Jeanne Audibert - emerytka z Nicei Jean-Louis Lemaire - parlamentarzysta Jean-Baptiste Giordano - emerytowany komisarz kryminalny z Nicei PROLOG Połowa lata Archipelag Sztokholmski Morze było błękitne, niebo bez jednej chmurki, przezroczyste turkusowe sklepienie unoszące się nad nieruchomą wodą zatoki. Dzień był wyjątkowo gorący, ziemia parowała, chociaż słońce już dotykało linii horyzontu. Z łąki za jej plecami dobiegało brzęczenie bąków i pszczół, czuła zapach koniczyny, ciężki i słodki. Świętojańska noc. A tak by chciała być zupełnie gdzie indziej. Najchętniej w kafejce na Saint-Germain – tęskniła za gwarem rozmów nad stale pełnymi filiżankami espresso i zapachem stacji metra w gorący letni dzień. Nawet z Danielem w Dalarnie1 byłoby lepiej niż tu. Od strony zarośli usłyszała jakiś odgłos, raczej łąki niż wysypanej żwirem drogi. Powinna była schować gdzieś rower, ale nie przyszło jej na myśl, że pojedzie za nią. Musiał wziąć samochód, pomyślała, wpełzając do namiotu. Przez otwór widziała, jak idzie przez łąkę, czerwony na twarzy i lekko zdyszany, z tym swoim idiotycznym piknikowym koszykiem. – Musimy porozmawiać, Sophie – powiedział, kiedy tylko mogła go usłyszeć. Chcąc nie chcąc, wypełzła z namiotu i podniosła się. Na gołych ramionach poczuła powiew znad morza, ciepły i delikatny jak pieszczota. – Kiedy tak stoisz pod światło, z tymi długimi włosami, wyglądasz jak leśna nimfa – zauważył i spojrzał na nią w sposób, który kiedyś przyśpieszał jej puls, z tym ostrym błyskiem, w którym erotyczny głód mieszał się z wykalkulowanym na zimno filmowym kadrem. Teraz to spojrzenie nie zrobiło na niej żadnego wrażenia. Nic już nie zostało, pomyślała, nic, co by mnie uskrzydlało i budziło do życia. Mam dwadzieścia trzy lata, a on jest ponadczterdziestoletnim starcem. Dłużej nie da się tego utrzymać. Wyjął z koszyka koc, rozłożył go na trawie, na środku postawił butelkę szampana przygotowaną specjalnie na tę okazję. Mimo wszystko trochę się wzruszyła, widząc zrobione przez niego kanapki – ser i szynka między nierówno pokrojonymi kromkami bagietki. Położył je z dumą na zabytkowym talerzu. Znaleźli go w domku, który wynajęli pod hasłem „musimy spróbować uratować nasze małżeństwo”. Przysiadła na kocu, wygładziła hinduską spódnicę i wzięła od niego szklankę. Koszula bez kołnierzyka, którą ma na sobie, zupełnie do niego nie pasuje, pomyślała. Wygląda w niej głupio, jakby próbował się dopasować do pokolenia, które jego pokoleniem nie jest. Czasami było jej go nawet żal. Ostatni jego film ostro skrytykowano, głównie dlatego, że wbrew oczekiwaniom nie był wystarczająco mocno zaangażowany społecznie. Ten zarzut mógł w ostateczności łatwo przełknąć. Ale któryś z krytyków napisał, że „Eskil Lind robi ten sam film, raz za razem, niezależnie od tego, czy rzecz dzieje się w szwedzkim średniowieczu, w wieku dziewiętnastym, czy współcześnie. I ta strzała sięgnęła celu. Ją natomiast recenzenci chwalili. – Chciałeś rozmawiać – odezwała się – ale nie ma o czym rozmawiać. Już podjęłam decyzję. Chcę się rozwieść. Położył jej dłoń na kolanie i spojrzał w oczy, tym razem ze smutkiem i wyrzutem. – Zupełnie cię nie obchodzi, jak wielką traumą może być rozwód dla Daniela – powiedział. Słowo trauma wymówił z dramatycznym vibrato. – Nasz mały ma dopiero cztery lata i jeszcze długo będzie potrzebował obojga rodziców. – Oczywiście będziesz mógł go widywać tak często, jak będziesz chciał – powiedziała zimno. – Równie często jak spotykasz się z Jenny i Cecylią. W ciągu czterech lat ich małżeństwa nie okazywał wielkiego zainteresowania swoimi dwiema córkami, i to był jeszcze jeden powód, żeby podjąć taką decyzję. Widziała, jak czasem patrzy na Annę Jansen grającą Katarzynę Jagiellonkę2 w jego ostatnim filmie, i doszła do wniosku, że najprawdopodobniej przyjdzie dzień, kiedy ją zostawi, tak jak przedtem zostawił Ingę, a potem Harriet i dzieci. Wolała zakończyć to sama. – Sophie, Sophie, Sophie. – Potrząsnął ze smutkiem głową. – Kiedy moja mała dziewczynka zrobiła się tak twarda? Przeniósł rękę z jej kolan na ramię i opuszkami palców leciutko pogładził delikatną skórę. Pieszczota, pod którą kiedyś drżała z pożądania. – Nie d...
TOMI-3231