Jeff Vander Meer - Southern Reach 1. Unicestwienie.pdf

(1740 KB) Pobierz

Dla Ann

Wieża, której nie powinno tam być, wbija się w ziemię tuż obok

miejsca, gdzie czarny sosnowy las zaczyna ustępować pola grzęzawisku,

dalej zaś trzcinie i powyginanym wiatrem drzewom na słonych bagnach. Za

bagnami i siecią naturalnych kanałów jest ocean, a nieopodal na wybrzeżu

stoi niszczejąca latarnia morska. Cała ta część kraju została opuszczona

kilkadziesiąt lat temu z powodów, które niełatwo opisać. Nasza ekspedycja

weszła do Strefy X po ponaddwuletniej przerwie i większość sprzętu

poprzedników zdążyła zardzewieć, ich namioty i szałasy prawie zupełnie

się rozpadły. Myślę, że patrząc na ten niezmącony krajobraz, żadna z nas

nie przeczuwała zagrożenia.

Przybyłyśmy we czwórkę: biolożka, antropolożka, geodetka

i psycholożka. Byłam biolożką. Tym razem w wyprawie uczestniczyły

same kobiety, dobrane jako element skomplikowanego zbioru zmiennych

decydujących o wysyłaniu ekspedycji. Psycholożka, najstarsza z nas,

pełniła funkcję kierowniczki wyprawy. Przed przekroczeniem granicy

wprowadziła nas w stan hipnozy, która miała nam pomóc zachować spokój.

Później przez cztery dni mozolnie maszerowałyśmy w stronę wybrzeża.

Nasza misja była prosta: miałyśmy kontynuować zgłębianie tajemnic

Strefy X na zlecenie rządu, powoli badając teren wokół obozu.

Ekspedycja mogła potrwać kilka dni, miesięcy, a nawet lat,

w zależności od różnych bodźców i uwarunkowań. Wzięłyśmy ze sobą

zapasy na pół roku, a to, co wcześniej zgromadzono w obozie,

wystarczyłoby nam jeszcze na dwa lata. Poza tym zapewniano nas, że

w razie potrzeby możemy się żywić tym, co uda nam się wyhodować.

Miałyśmy wyłącznie żywność wędzoną, w puszkach albo w torebkach.