017 - Stanisław Goszczurny - Sylwestrowa noc.pdf

(3515 KB) Pobierz
Stanisław Goszczurny
Ewa wzywa 07... Ewa wzyw a 07...
Stanisław Goszczurny
SYLW ESTROW A N O C
I S K RY • WARSZAWA - 1 9 7 0
O k ła d k ę p ro je k to w a ł
M A R IA N ST A C H U R S K I
P R IN T E D IN P O L A ND
P a ń s tw o w e W y d a w n ictw o „ I s k r y ” W arszaw a 1970 r.
W y d a n ie I. N akład 100.000 + 257. A rk . w y d . 4,1.
A r k . d ru k . 3. P a p ier d.m . kl. V II, 60 g, B i. D ruk
u k o ń c z o n o w lu ty m 1970 r.
W ro cła w sk a D ru ka rn ia D z iełow a
Zarrs. nr 3228/A — OC-5
Cena zł. 6.—
Dyżurny komendy dzielnicowej w No­
wym Porcie spojrzał w okno i z trudem
stłumił ziewnięcie. Cholerna pogoda —
pomyślał i sięgnął po papierosa.
Na dworze, padał drobny, uparty, mo­
kry śnieg. Mrozu prawie nie było, więc
płatki topniały na szybach i spływały
wolnymi strużkami. Niebo bure, więc choć
godzina nie tak późna, panował półmrok,
jakby już zapadał zmierzch. Z ulicy nie
dolatywały żadne odgłosy, tylko czasem,
nawet przez podwójne szyby, wdzierał się
przeciągły głos syreny okrętowej. W ko­
mendzie panował spokój. O tej porze nie
było jeszcze ruchu. Patrole krążyły gdzieś
po ulicach, dzielnicowi wypełniali swoje
obowiązki, a plutonowy siedział sam za
biurkiem i czuł, że ogarnia go coraz więk­
sza senność.
Zanim jednak zdążył pstryknąć zapal­
niczką, usłyszał nieco nieśmiałe pukanie
do drzwi.
^
— Proszę — krzyknął głośno i z za­
ciekawieniem patrzył, kto o tej porze
przychodzi. W drzwiach ukazał się młody
mężczyzna w ciemnej jesionce, zbyt lek­
kiej jak na styczeń, i kapeluszu z podwi­
niętym rondem. Podszedł do barierki dzie­
lącej pokój na dwie części i oparł się o
nią rękami. Widać było, że czuje się skrę­
powany. A plutonowy poczuł nagle złość,
że ten intruz przerywa mu leniwy błogo­
stan, i zmarszczywszy groźnie brwi mruk­
nął obracając nie zapalonego papierosa
w palcach:
— Proszę zdjąć kapelusz, jesteście w
miejscu urzędowym. — Wskazał na orła
wiszącego nad biurkiem. Przybysz skwap­
liwie zdjął nakrycie głowy, machinalnie
strzepnął z niego wodę na podłogę i za­
czął:
— Chciałem zameldować... — urwał,
jakby dalsze słowa przychodziły mu z
trudem.
— No więc meldujcie — popędził go
plutonowy, ale już nieco łagodniej niż
poprzednio. Patrzył teraz uważniej na
mężczyznę. Spostrzegł, że ma nie ogoloną
twarz i mocno podkrążone oczy. Złożone
na barierce ręce drżały.
— Chciałem zgłosić, że zaginęła mi żo­
na — wyrzucił z siebie mężczyzna, jakby
się wstydził tego wyznania. Plutonowy
już teraz nie spuszczał wzroku z jego twa­
rzy. Mężczyzna pod tym spojrzeniem jak­
by się speszył, sięgnął do kieszeni i wy­
ciągnąwszy paczkę giewontów zapytał: —
Można zapalić?
— Można — zgodził się plutonowy i
sam włożył do ust papierosa, którego do
tej pory trzymał w palcach. Przybysz,
przechylając się przez barierkę, podał mu
ognia.
— Jak to zginęła? — dociekał plutono­
wy, wydmuchując kłęby dymu. • Prze­
—
cież żona to nie zegarek ani sto złotych...
— No nie ma, nie przyszła do do­
mu... — mruknął mężczyzna niezbyt wi­
dać zachwycony żartobliwym tonem dy­
żurnego. Milicjant jednak już spoważniał
i teraz pytał rzeczowo:
— Wyszła z domu, czy może nie wró­
ciła z pracy? I w ogóle jak dawno jej nie
ma?
,
5
— Już dziesięć dni — mężczyzna odpo­
wiedział na ostatnie pytanie.
Teraz plutonowy był już zupełnie po­
ważny. Jego oczy stały się czujne, na­
strój senności uleciał. Jeszcze nie notował,
tylko pytał nadal.
— W jaki sposób zniknęła?
— Byliśmy razem na zabawie sylwe­
strowej. Od tej pory nie wróciła.
— To jak, byliście razem i ona wam
zniknęła?
— Jak wyszliśmy, to gdzieś poszła.
— Pokłóciliście się?
— Trochę.
— Co znaczy trochę? Była awantura?
Może
ią
uderzyliście?
• Nie. Pokłóciliśmy się, jak to nieraz
—
bywa. No i zniknęła.
— Może pojechała do rodziców?
— Nie. Pisałem do nich. Szukam jej od
tego dnia i nigdzie nie ma... Może by
nadać komunikat przez radio albo co?
Przecież nie mogła tak zniknąć bez śladu...
— Jak będzie trzeba, to zrobi się i ko­
munikat — z odcieniem wyższości oznaj­
mił plutonowy i zdusił papierosa. Sięgnął
po blok, pstryknął długopisem i poinfor­
mował: — Przyjmę zawiadomienie o za­
ginięciu pańskiej żony.
Mężczyzna skinął głową na znak zgody
i
pochylił się nad barierką, jakby chciał
widzieć, co notuje plutonowy. A ten py­
tał:
— Nazwisko i imię? Adres?
— Zofia Soja — odparł mężczyzna,
— A wasze?
— Adam Soja. Nowy Port, ulica Krzy­
wa osiemnaście, mieszkania trzy.
— Miejsce pracy? Wasze i żony.
— Ja pracuję w stoczni remontowej.
Jestem spawaczem. Żona była, eee, to
znaczy jest łaborantką w klinice położni­
czej.
Plutonowy skrupulatnie zapisał wszyst­
kie dane, a potem podniósł głowę
i
powie­
dział:
Teraz proszę opowiedzieć wszystko
S
szczegółowo o tym zaginięciu. Jak to by­
ło, kiedy i gdzie zaginęła...
— Trzydziestego pierwszego
poszliśmy
na zabawę sylwestrową do
Domu K iltury
na Oruni. Koleżanka żony. miała
zapro­
szenie. Poszliśmy razem z nią i jej mężem,
znaczy we czwórkę.
— Jaka koleżanka? Jak się nazywa,
gdzie mieszka?
— Marta. Chyba Zawada. Pracuje tam,
gdzie żona.
— Dobrze, co dalej?
— Bawiliśmy się do jakiejś drugiej po
północy. Trochę wypiliśmy. Zona dużo
tańczyła. Mnie to denerwowało.. Więc się
trochę przemówiliśmy. Potem wyszliśmy
wcześniej. Zawadowie jeszcze zostali. My
poszliśmy na stacjrę kolejową Orunia, bo
0 tej porze nie ma tam żadnego tramwaju
ani autobusu. Na stacji usiedliśmy, żeby
poczekać na pociąg. Ja się trochę zdrzem­
nąłem. Jak się obudziłem, to już żony nie
było. Myślałem, że pojechała sama do do­
mu, ale tam jej nie było. Szukam od te]
pory ‘i nigdzie nie ma.
Plutonowy skończył zapisywanie tych
informacji, a potem przeczytał swoie no­
tatki. Wreszcie podniósł głowę i znów
uważnie popatrzył na mężczyznę, jakby
miał. ochotę zadać mu jeszcze kilka pytań.
A Soja stał przed .nim ze zmartwioną mi­
ną, palił nerwowo" już drugiego papierosa
1 nie spuszczał wzroku. Widząc, że pluto­
nowy się nie odzywa, zapytał:
— Co zrobić? Ja już sam nie wiem,
gdzie szukać. Nawet jak się obraziła, że
jej robiłem wymówki o to, że tańczyła
z innymi, to przecież nie może się gnie­
wać tak długo. Nieraz się sprzeczaliśmy,
ale tak na ogół to żyliśmy w zgodzie...
Boję się o nią. Co robić? Będziecie jej
szukać?
— Zobaczymy — odparł plutonowy ta­
jemniczo. — Prowadzenie śledztwa nie na­
leży do mnie. Przyjąłem wasz meldunek,
podpiszcie zeznanie i sprawa potoczy się
dalej.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin