IWONA MICHAŁOWSKA-ARKADIA.pdf

(1309 KB) Pobierz

Wszystkie postacie, narody, wydarzenia i miejsca w tej książce są zmyślone

i nijak się mają do rzeczywistych.

Prawdziwe są tylko uczucia.

Z CIEMNOŚCI

Pamiętam, że byłam kimś, ale nie wiem kim. Pamiętam świat, ale siebie

w nim nie widzę, tak jak nie widzi się swojej twarzy, póki nie spojrzy się

w lustro. Pod powiekami majaczą mi jakieś strzępy, mgliste obrazy:

uciekamy, bo kogoś zabiliśmy, chociaż nie pamiętam kogo; ludzie są nam

nadspodziewanie życzliwi, rodzina ze wsi wyciąga pomocną dłoń, ale

mieszkający w pobliżu Wapończycy zawiadamiają policję. Przyjmujemy to

z pewną ulgą, bo wiadomo było, że prędzej czy później nas dorwą. Zabierają

Adama gdzie indziej, mnie gdzie indziej. Te wspomnienia, a może tylko

zmyślenia, wyłaniają się z mgły powoli, przeplatane widokami korytarza

wypełnionego po jednej stronie metalowymi drzwiami otwieranymi za

pomocą kodów.

Wcześniej nic… Może jedynie to, że znamy tę wieś i domowników.

Pracowaliśmy u nich, żywili nas i dawali nam schronienie. Ale co było

jeszcze wcześniej, skąd się wzięliśmy na tym świecie, i co nastąpiło później,

nim ruszył pościg — to jest dla mnie jedną wielką plamą, czarną jak ciemnia,

przez którą przed chwilą mnie przepuszczono.

Drzwi mają na wysokości oczu podłużne wizjery. Później się dowiem, że są

wyposażone w kamery noktowizyjne, aby strażniczki mogły podglądać, co

robimy w ciemnościach. Przez położony niżej hol przechodzi grupa

dziewcząt w asyście dwóch umundurowanych kobiet. Niektóre zadzierają

głowy i gapią się na mnie. Wszystkie mają na sobie takie same flanelowe

tuniki za kolana, jedne barwy ciemnoniebieskiej, inne bordowej. Moja jest

bordowa. Tyle że ja nie mam na głowie ochronnego czepka. Krótkie

niesforne włosy sterczą mi na wszystkie strony, choć są świeżo umyte.

Prosto z ciemni zabrali mnie do kąpieli i wyszorowali, a dopiero potem

postawili przed obliczem surowej Waponki w mundurze. Jej twarz jest

groźna i fascynująca zarazem, bo z samych bruzd można by ułożyć makietę,

opowieść lub elegię. Włosy i oczy ciemne jak u wszystkich Wapończyków,

ramiona wyprostowane, wzrok nieprzenikniony.

— Wiesz, dlaczego tu jesteś?

— Chyba… chyba kogoś zabiłam. Zabiliśmy.